(απόπειρα δεύτερη)
Άντε Γιώργο, χαλάλι σου
Αγαπητό μου ωάριο.
Αν αποφασίσεις να γεννηθείς γυναίκα, πρέπει να γνωρίζεις ότι επιβάλλεται:
1ον Να είσαι νέα και όμορφη.
2ον Να παραμείνεις νέα και όμορφη.
3ον Να προσαρμόζεις την ομορφιά σου στις τάσεις της μόδας.
Απλά, ένα πράγμα για πούλημα που λένε.
Απλά;
Άδικος κόσμος, βρώμικος, ανήθικα πλασμένος…
Μας το έκρυβε ο ποιητής πίσω από τους υπαινιγμούς του.
Όχι πως δεν μπορείς να αντιδράσεις. Μα και οι αντιδράσεις σου, ένα πράγμα για πούλημα είναι κι αυτές.
Του συρμού.
Αν λοιπόν αποφασίσεις να γεννηθείς γυναίκα…
Θα γεννηθείς σ’ έναν κόσμο που στα κορίτσια φοράει ροζ.
Θα κάνεις εκκίνηση ζωής με ροζ.
Είναι όμορφο να υπάρχεις.
Δύσκολο να υπάρχεις ως γυναίκα.
Τα προβλήματα ξεκινούν σχεδόν από την πρώτη ήμέρα της γέννησής σου.
Αλλόφρονες συγγενείς τρέχουν στο μαιευτήριο περιμένοντας, από τη δική σου μητέρα, να κάνει επιτέλους το γιο που θα ανήκει σε όλη την οικογένεια.
Καφέδες, τσιγάρα κι αναμονή.
Οι γιαγιάδες κοιτούν η μία την άλλη.
Δε θυμούνται τα δικά τους, τις δικές τους ανεπιθύμητες κόρες.
Ο πατέρας σου, αμήχανος… Έτσι είναι οι άντρες.
Κοιτάζει τρομαγμένος τη μητέρα του… να χαρεί ή να κλάψει;
Σιωπηλά τη ρωτάει “τι να κάνω;”
Έτσι είναι οι άντρες. Ποτέ δεν ξέρουν τι να κάνουν μπροστά στις γυναίκες.
Κι η μάνα σου δεν ξέρει τι να κάνει, δεν ξέρει τι να κάνει μπροστά στον πόνο, ακόμη χειρότερα δεν ξέρει τι να κάνει μπροστά στο φόβο του πόνου.
Το χειρότερο για τις γυναίκες είναι η εννεάμηνη τρομοκρατία.
Σχεδόν σαν απειλή.
Σε τρομοκρατούν πρώτα πρώτα οι άλλες γυναίκες, οι φρικιαστικές σκηνές πόνου, φόβου, βίας κι ανυπαρξίας που περιγράφουν.
Σε τρομοκρατεί η μοναξιά σου μπροστά στη στιγμή του τοκετού.
Από πού να πιάσω το κουβάρι να ξετυλίξω τις σκέψεις;
Δεν μ’ έπιασαν τα φεμινιστικά μου. Απλά πρέπει να πω κάτι για τις γυναίκες, κάτι για τον κόσμο γύρω μου, κάτι για την πραγματικότητα.
Χτες τη νύχτα σκαρφαλωμένη στο απέναντι βουνό, αγνάντευα μια φωτισμένη εκκλησία.
Αγνάντευα το Θεό. Τη σιωπή και την αγάπη.
Αγνάντευα τον κόσμο.
Δύσκολος…
Αδιέξοδα στην καθημερινότητα.
Ανεργία.
Υποκρισία στο δημόσιο βίο.
Πόλεμοι.
Εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.
Βία.
…και να σαι από πάνω και γυναίκα.
Ανθυγιεινό πράγμα σου λέω.
Τα μηνύματα της πρώτης 10ετίας του αιώνα μας έρχονται μέσω εκατομμυρίων εικόνων βιασμού του ανθρώπινου είδους και της φύσης συνολικά…
Αυτισμός, εθισμός στους αυτοπεριορισμούς, αυτοϊκανοποίηση, αυτοχειρία, αυτοκαταστροφή.
Σε οικογενειακές συσκευασίες, οικονομικά μεγέθη, οικολογικά υλικά και πλαστικές ιδεολογίες.
Στόχος η άμβλυνση κάθε αντίστασης και η εμπορευματοποίηση της ενοχής.
Γεννήθηκα σ’ έναν κόσμο που στα κορίτσια φοράει ροζ.
Ροζ!
Τέτοιο χρώμα έχουν οι ουλές από τα Lifting, τα νεανικά κραγιόν και τα σεξουαλικά σκάνδαλα.
Ροζ ψέματα και μαύρες αλήθειες.
Φιογκάκια και τύψεις αυτά μας φορτώνουν στο κεφάλι οι μανάδες μας, οι δάσκαλοί μας, ο κόσμος όλος.
Γεννήθηκα γυναίκα.
Μ’ αρέσει!
Πρώτα πρώτα μ’ αρέσει γιατί μ’ αρέσουν πολύ οι άντρες.
Μεγάλο πρόβλημα, αλλά είμαι ευάλωτη σ’ αυτόν τον τομέα.
Δεύτερον μ’ αρέσει που είμαι γυναίκα γιατί είχα τη χαρά, την ευτυχία, την ικανοποίηση να γίνω μάνα.
Τρίτον μ’ αρέσει γιατί, οι πόνοι που μου προκάλεσαν οι γέννες, οι έρωτες και οι δικτατορίες, μ’ έκαναν πιο δεκτική στις πανανθρώπινες αγωνίες.
Κυρίως όμως μ’ αρέσει γιατί σα γυναίκα μπορώ και νοιώθω αλλιώς την αγάπη.
Οι άντρες αγαπάνε σα Θεοί, οι γυναίκες σαν άνθρωποι.
Μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο, μπορεί να κάνω λάθος…
Μμμμ! Τι να σας πω θαμπώνουν τα μάτια μου και δε βλέπω. Θαμπώνουν στη σκέψη όλων αυτών που αγαπώ.
Ανδρών, εραστών, θυγατέρων και γιων, φίλων κι εχθρών.
Θαμπώνουν στη σκέψη του κόσμου.
Στη σκέψη της παλάμης σου μέσα στη χούφτα μου.
Στη σκέψη της αξύριστης όψης σου.
Στη σκέψη του μέλλοντος που θα ζήσεις χωρίς εμένα.
Στη σκέψη κάθε απορίας σου που δεν έλυσα, κάθε μάχης που δεν πάλεψα.
Κι αν όλα αυτά τα δάκρια κι η τόση μου αγάπη σας ενοχλούν;
Ε! τι να κάνουμε;
Δεν είμαι καθώς πρέπει, είμαι γυναίκα.
18-2-2004
Τ.
ΥΓ. Κείμενο εισαγωγικό, για την Παράσταση του θεατρικού έργου του Τένεσι Ουίλιαμς "Τριαντάφυλλο στο στήθος".
