Από τον αγαπητό μου π. Μιχαήλ έλαβα πριν λίγο μια σειρά φωτογραφιών που συνέλεξε με την ευαισθησία που τον διακρίνει και τις μοιράστηκε μαζί μας υπό τον εύλογο τίτλο: " Η Δημοκρατία του Ισραήλ".
Επιλέγω μόνο μια που δεν δείχνει νεκρούς…
Επιλέγω, κι αναρωτιέμαι...
Όταν τελειώσει ο πόλεμος, πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Πώς θα κοιταχτούν ξανά στα μάτια; Όσοι έχουν μάτια. Πώς θα δώσουνε τα χέρια; Όσοι έχουν χέρια. Πώς θ’ αγαπηθούν; Απέμεινε άραγε ψυχή για ν’ αγαπηθούν;
Γνώρισα ανθρώπους που έζησαν "σύγχρονους" πολέμους… ήταν αλλιώτικοι από εκείνους που έζησαν τους "παλιούς".
Άνθρωποι που τρελάθηκαν από την αγωνία και την φρίκη… από την μυρωδιά και την παρουσία του θανάτου.
Άνθρωποι που απαξίωσαν την ζωή.
Άνθρωποι που εξοικειώθηκαν με τον πόνο.
Άνθρωποι που έπαψαν να νοιώθουν αγάπη ή φόβο.
Δεν με σοκάρει μόνο ο τεράστιος αριθμός θυμάτων, η φρίκη και οι απώλειες… με τρομάζει που τα ζωντανά θύματα και ετούτου του πολέμου δεν θα καταγραφούν…
