Πού να το πω και να με πιστέψουν;;;
Έχω έναν φίλο τον Χρήστο. Ο Χρήστος είναι φοιτητής της Θεολογικής Σχολής στο 4ο έτος. Ο Χρήστος είναι και τυφλός…
Παρακολουθεί ανελλιπώς τις παραδόσεις, συνοδευόμενος αναγκαστικά από την μητέρα του η οποία του κρατάει τις σημειώσεις. Είναι καλός φοιτητής και ένα παιδί προικισμένο με ωραία φωνή και μουσικό ταλέντο. Βλέπετε ο Θεός δεν αφήνει κανέναν χωρίς ταλέντα…
Στη Σχολή του, λοιπόν, υπάρχει και ένας καθηγητής που ο Θεός προίκισε με πολλά ταλέντα και χάρες όχι όμως και με το χάρισμα της κατανόησης και της επιείκειας.
Τα πανεπιστημιακά συγγράμματα, όπως όλοι γνωρίζουν, δεν είναι γραμμένα για τυφλούς…
Από την άλλη, όσο και να παρακολουθήσει κανείς, ένα διάβασμα απαιτείται και μάλιστα στα μαθήματα των «μεγάλων» εξαμήνων. Πώς να διαβάσει όμως ο Χρήστος;
Σαφώς η μητέρα του φροντίζει και γι αυτό. Διαβάζει τα βιβλία, κανένα δεν υπάρχει φυσικά σε Braille, και αφού κάνει μια περίληψη κατά την κρίση της, τα υπαγορεύει στον Χρήστο μέχρι να τα μάθει και…όλα πήγαιναν καλά ως την ημέρα που «συναντήθηκε» ο Χρήστος με το μάθημα του εν λόγω καθηγητή.
Για να μην τα πολυλογώ ο «εν λόγω» απέρριψε τον Χρίστο δύο φορές. Την δεύτερη φορά μάλιστα του έκανε και διάλεξη…
«Όχι επειδή έχουμε ένα πρόβλημα, είπε ο ‘εν λόγω’, να τα θέλουμε όλα εύκολα στη ζωή… Να, εγώ, ήμουν τσοπανόπουλο στην Πελοπόννησο και δες που έφτασα…
Πήγα στο Λύκειο και κατόπιν σπούδασα…». Στη διάλεξη περιέλαβε τον μακρύ κατάλογο των προσόντων και επιτευγμάτων του στο επιστημονικό πεδίο έτσι για να δείξει στο Χρήστο τι γίνονται τα μελετηρά τσοπανόπουλα…
Πράγματι θα έχει μοχθήσει πολύ για να φτάσει ως εκεί ένας άνθρωπος που ξεκίνησε χωρίς βοήθεια από την επαρχία του 1960… κανείς δεν αμφιβάλει.
Όμως… όμως σεβαστέ μου καθηγητά…πώς απαιτούμε να κάνει ένας άνθρωπος κάτι που ξεπερνάει τις βιολογικές του δυνατότητες χωρίς να του δίνουμε την απαραίτητη βοήθεια; Δεν είναι μεγάλη απαίτηση να ζητάμε από έναν τρίτο, εν προκειμένω την μητέρα του φοιτητή, να διαβάσει αντί γι αυτόν; Κι αν δεν υπήρχε η μητέρα, ο Χρήστος θα έπρεπε να μη σπουδάσει;
Τα γράφω όλα αυτά στο βρόντο το ξέρω…μα είναι νύχτα, είναι Γενάρης σε λίγο θα αρχίσει η εξεταστική και… σκέφτηκα ξαφνικά τον Χρήστο και μαζί του όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου που έχουν να αντιμετωπίσουν άλλη μία εξεταστική και παράλληλα βιώνουν την ματαίωση και την απόρριψη εξ αιτίας της φυσικής τους αναπηρίας. Δεν μπορεί οι μαθητές με αναπηρία να εισάγονται με ειδικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και κατόπιν να εξετάζονται ακριβώς με τις ίδιες συνθήκες που εξετάζονται όσοι δεν είναι ΑμΑ… Το 10% του ανθρώπινου πληθυσμού, ανεξήγητα πώς, γεννιέται με αναπηρία. Δεν μπορεί εν έτη 2009 πια να ζητάμε ελεημοσύνη και επιείκεια, πρέπει να απαιτούμε υποδομή και ενίσχυση ώστε να εξασφαλιστεί η αυτονομία και η ποιότητα ζωής των ΑμΑ.
Όμως μέχρι να υπάρξουν αυτές οι συνθήκες, κ. καθηγητά μου, δεν θα πειράξει να ψάξετε μέσα σας να δείτε μήπως σας προίκισε και με λίγη ανθρωπιά…
