Σάββατο 21 Απριλίου 2012

"Η τιμιότητα είναι ένας αδίστακτος εκτελεστής"- Λογοτεχνικό Σάββατο



Σαν σήμερα, τι μνήμες… 21η Απριλίου 1967 μπορεί και 18 Ιουλίου του 1936

Κι εσύ δεν μπορούσες τότε να μιλήσεις…
Κι εξαφανίζονταν άνθρωποι… και πέθαιναν άνθρωποι.
Χιλιάδες άνθρωποι στα εθνικά αναμορφωτήρια, χιλιάδες βασανισμοί.
Χιλιάδες ορθωμένες ψυχές που αντέδρασαν.
Χιλιάδες Έλληνες που έκαναν τη ζωή τους σημαία Ελευθερίας ασυμβίβαστοι με την «τιμιότητα» του φιλήσυχου που πάει πάντα με αυτόν που του υπόσχεται ένα πιάτο φαί.

Ναι, ήταν οι φιλήσυχοι που δεν αντέδρασαν τότε, οι «τίμιοι», αυτοί που δεν πίστευαν σε «κάτι». Είναι κι οι άλλοι, οι χθεσινοί χειροκροτητές. Είναι οι παντοτινοί αδιάφοροι. Είναι οι άνθρωποι των περιστάσεων: «Τούρκοι» με τον Τούρκο, «Φράγκοι» με τον Φράγκο, «Γερμανοί» με τον Γερμανό. Είναι αυτοί που νοσταλγούν το «τότε», το κάθε «τότε» που εξασφαλίζει την ησυχία τους.

Κι ας μην μπορείς εσύ να μιλήσεις.
Κι ας εξαφανίζονται άνθρωποι.
Κι ας πεθαίνουν.
Φτάνει αυτοί να έχουν «ένα πιάτο φαί». 



Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Με την άδεια της Βερόνικα


Με την άδεια της φίλης μας αντιγράφω εδώ ένα απόσπασμα του e-mail της ώστε να γνωρίζετε τι συμβαίνει και έκλεισε τα ιστολόγιά της. Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο. Σας στέλνει την αγάπη της και τα φιλιά της. Θα μας ανταμώσει όλους στον αέρα του διαδικτύου πολύ γρήγορα. Δυστυχώς η Βερόνικα έπεσε θύμα της λογοκρισίας και του ρατσισμού... Σας φαίνεται παράξενο;Δεν είναι. Είναι όμως τραγικό.



"Πρίν από περίπου 10 μέρες, όταν γράψαμε για της γιορτές του χωριού στο Λογοτεχνικό μας Σάββατο, το έκανα και στο ισπανικό μου μλπογκ με τον ιδιο θέμα. Μίλησα ειρώνικά και ΓΕΝΙΚΆ για τις γιορτές που γίνονται στα ισπανικά χωριά: εκθέσεις ελκυστήρων, ξύλινες εικόνες αγίων, γυναικες με ψηλά τακούνια να ανεβαίνουν στην παρεκκλήση του βουνού, ταυρομαχίες και χοροί με πιαστικό και ηλεκτρονικό πιανάκι... δεν ανέφερα σε κάποια συγκεκριμένη πολή. Αλλά η νεολέα με άσχημες προθέσεις έκαναν φωτοτιπίες του κειμενου μου και τα βάλανε σε όλα τα σπίτια με το όνομα μου...
Συμπίπτει επίσης ότι ανοίξανε ένα κινέζικο μαγαζί στο χωριό και λένε ότι είναι δικό μας, ότι θα καταστρέψουμε τα μαγαζιά του χωριού, και τέτοις βλακείες μαζί με μία μεγάλη και βαθιά κύμα ρατσισμού..." 

Στη Βερονικούλα...



Και οι στίχοι για να μπορείς να απολαύσεις το τραγούδι Βεονικούλα ... 

Σαν αστεράκι κάτω εδώ για συντροφιά μου
σαν ερημώνει και ο κόσμος κι η καρδιά μου
κοιτάζω μέσα απο του χρόνου τη σχισμάδα
και βλέπω εσένα, φιλενάδα, φιλενάδα

Τόσα καλά που μας χαρίζει η ζωή μας
χωρίς την κοριτσίστικη γιορτή μας
πές μου τι θα'τανε χωρίς την τρυφεράδα
της μοιρασιάς τους, φιλενάδα, φιλενάδα

Σαν φυσικό μοιάζει το δώρο ετούτο
δεν χωράει 'φχαριστώ
μα φιλενάδα ήρθε η ώρα να σ'το πω

Και όταν ψάχνω μες του χρόνου τη ρυτίδα
κι εγώ σου λέω για τα τόσα που δεν είδα
πως απ'τα βάρη μας θα μείνει η ελφράδα
αυτο το ξέρεις , φιλενάδα, φιλενάδα

Κόσμος παντού μα οι πιο πολλοί μένουνε ξένοι
κι άραγε ακόμα τι μας περιμένει
σ'αυτό το αίνιγμα που ζούμε στην Ελλάδα
ώσπου να σκίσει η ομάδα, φιλενάδα

Σαν φυσικό μοιάζει το δώρο ετούτο
δεν χωράει 'φχαριστώ
μα φιλενάδα ήρθε η ώρα να σ'το πω

Και τι πειράζει αν στο δρόμο μας χαθήκαν
όνειρα, σχέδια που αλλάξαν, ξεχαστήκαν
όλα όσα γίνανε αυτά είναι τα ωραία
κι αληθινά σαν τη δική μας την παρέα

Σαν φυσικό μοιάζει το δώρο ετούτο
δεν χωράει 'φχαριστώ
μα φιλενάδα ήρθε η ώρα να σ'το πω.

Στίχοι, Μουσική, Τραγούδι: Μελίνα Τανάγρη 


ΥΓ... Η Βερόνικα είναι από τα πιο καθαρά πρόσωπα που γνώρισα στο διαδίκτυο, και δεν είναι μόνο δική μου αυτή η γνώμη ξέρω ότι την συμμερίζεστε.

Δυσκολεύομαι στα λόγια… Συνήθως μπορώ να πω πολλά αλλά όχι αυτή τη φορά.  

Έκανα αυτή την ανάρτηση για να καθησυχάσω τους φίλους που θα διαπιστώσουν ότι η Βερονικούλα έκλεισε τα blog της και θα ανησυχούν…

Μην ανησυχείτε για την υγεία τη δική της και της οικογένειάς της, είναι όλοι τους καλά. Τα υπόλοιπα θα σας τα πει η ίδια.  

Καλή μας αντάμωση και πάλι στον αέρα του διαδικτύου. 

Ελένη  

 

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Τὰ δῶρα - Μίλτος Σαχτούρης


Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια
στὸν οὐρανό

Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής



 

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Ραντεβού με την «δεύτερη ευκαιρία»… Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Φυλακών Κορυδαλλού - 1 ημέρα στο σχολείο ισοδυναμεί με 2 ημέρες ποινής.


Παρασκευή 6 Απριλίου. 

Μια μέρα γεμάτη δώρα. 

Επιτέλους σήμερα κατάφερα να δω το Θέατρο Κωφών Ελλάδας στο έργο «41 Ημέρες». Μια παράσταση βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο-μαρτυρία «Μπουμπουλίνας 18» που έγραψε η Κίττυ Αρσένη και το οποίο μιλά για τις συνθήκες κράτησης των αντιφρονούντων την περίοδο της χούντας. 

Την παράσταση παρακολούθησα μαζί με τον Γιώργο Ζουγανέλη, διευθυντή του Σχολείου των Φυλακών Κορυδαλλού. 

Θεολόγος κι αυτός... Ένα πρόσωπο με φήμη ιερότητας, φήμη που προέρχεται από το έργο αλλά και το ήθος του. Ανοιχτός, διαισθητικός, απλός και ευθύς με κύρια χαρακτηριστικά το χιούμορ, την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και τις καθαρές κουβέντες. 
Τον έστησα πάνω από μισή ώρα στο ραντεβού μας… πρώτη συνάντηση κι όμως… Φυσικά απολογούμαι αλλά… το κέντρο ήταν εφιαλτικό ετούτη την πρώτη Παρασκευή του εορταστικού ωραρίου, με τις κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα και όλον αυτόν τον κόσμο να κινείται εποχούμενος… 
Με υποδέχτηκε με σταυρωτό ασπασμό και οικειότητα, καθόλου κακιωμένος για το άγριο στήσιμο. Την ίδια αποδοχή και οικειότητα είχε δείξει και στην τηλεφωνική μας επικοινωνία που οδήγησε σε αυτή μας την συνάντηση. 

Θεολόγοι και οι δυο αλλά και «γείτονες». Βλέπετε... Οι δουλειές μας απέχουν μερικά μέτρα αλλά μας χωρίζει ένας «τοίχος» και ένας κόσμος που θα προσπαθήσουμε να γεφυρώσουμε. Φυλακή και κοινωνία εκτός… Ο ενθουσιασμός μας κοινός. Η ιδιότητά του θα μου ανοίξει την πόρτα της φυλακής και θα μου προσφέρει την ελευθερία να συναντήσω τους κρατούμενους μαθητές αλλά και να τους ανταμώσω με φίλους από τον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού και όχι μόνο. 


Πρώτοι πρώτοι θα περάσουν την πόρτα οι ηθοποιοί του Θεάτρου Κωφών. Ύστερα από πρόταση της Σοφίας Ρομπόλη και με την βοήθεια και την φροντίδα του Γιώργου Ζουγανέλη, η παράσταση «41 μέρες» θα παρουσιαστεί αμέσως μετά το Πάσχα στις φυλακές Κορυδαλλού και ειδικά στους μαθητές του σχολείου. 

Φυλακισμένοι και ηθοποιοί, αλλά και όλοι εμείς που, άγνωστο για ποιο λόγο, εμπλακήκαμε σ’ αυτή τη σχέση κοινωνίας και φυλακής, έχουμε να μάθουμε πολλά ο ένας από τον άλλον, η μία ομάδα από την άλλη. 

Στις πολύ λεπτές ισορροπίες των «ρόλων» και των ρόλων μας, η αμοιβαία αποδοχή και κατανόηση μας οδηγούν σ’ έναν δρόμο που ελπίζουμε ότι θα μας βγάλει από τον Γολγοθά στην Ανάσταση. 

Όταν ανταμώνει κανείς με ανθρώπους που μοιράζονται τον εαυτό τους. Που δεν σκορπίζονται αλλά χαρίζονται, είναι σαν να ανταμώνει τον Χριστό. Πόσες φορές άραγε έχουμε την ευκαιρία αλλά και την διάθεση να Τον συναντήσουμε; Συνήθως βιαζόμαστε πολύ και δεν του χαλαλίζουμε ούτε ένα βλέμμα. Συνήθως είμαστε πολύ μοναχικοί και δεν τον καταδεχόμαστε στην περισυλλογή μας. 

Όμως εμένα, έτσι απορροφημένη στη δουλειά και τις άπειρες υποχρεώσεις μου, ήρθε και με βρήκε... Τι έκανα για να έχω τέτοια δώρα; Εγώ καθόμουν άλλοτε στη βολή και άλλοτε στις σκοτούρες μου. Όμως με είδε. Γιατί; Θα δείξει… πάντως το όποιο «γιατί» με γεμίζει αναστάτωση και χαρά. 

Εκείνος βλέπετε δεν κατέχει από περισυλλογές και βιασύνες. 
Είναι πέρα από το χρόνο και το νου. 
Είναι Ο Χρόνος και Ο Νους. 

Καλή Ανάσταση.!!! 



Δείτε και: 






Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Τα πεντηκοστά μου γενέθλια


Στα πεντηκοστά μου γενέθλια, έλαβα ευχές πανέμορφες, απλές, ευφυείς, ζουμερές, αγαπησιάρικες, πρωτότυπες, μουσικές, αιφνιδιαστικές, απρόβλεπτες, αστείες, φιλικές, ουσιαστικές, πολύτιμες. Με γέμισαν χαρά. 
Εδώ, στα μηνύματά σας, στο facebook αλλά και δια ζώσης, οι φίλοι μου όλοι έχετε καταλάβει ότι αγαπώ την ζωή, χαίρομαι τα γενέθλιά μου, απολαμβάνω να μεγαλώνω όμορφα και, κυρίως, απολαμβάνω εσάς και τις ευχές σας. Να είστε όλοι καλά. 
Ο χρόνος που έζησα, αυτά τα πενήντα χρόνια διαδρομής, μου χάρισαν μοναδικές στιγμές, απίστευτες χαρές, εποικοδομητικές εμπειρίες και πόνο. Δοξάζω τον Θεό για όλα. Μα πιο πολύ για τους ανθρώπους που έστειλε στη ζωή μου. Για όσους έφυγαν, για όσους έχασα και όσους μένουν. Ευχαριστώ!!!

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...
Ένα κείμενο επίκαιρο, αντίδοτο στην βλακεία που διεκδικεί εύσημα πατριωτισμού... με ένα "κλικ" στην εικόνα διαβάστε το...

Μάθε πόσο μετράει η υπογραφή σου...