Αθροίζω τους νεκρούς μου και πάλι...
όλες οι σφαίρες έχουν την ίδια προέλευση... όλοι οι νεκροί το ίδιο αίμα.
Το δικό μου.
Μέσα στη νύχτα παλεύω με τη βαριά σκιά της αμφιβολίας, το φόβο του θανάτου.
Ύποπτη και εξαιρετικά «χρήσιμη» δολοφονική επίθεση σε αστυνομικό…
Δεν κρατάω ίσες αποστάσεις, απλά σκέφτομαι…
Ακούω τις φωνές ένα γύρω και σκέφτομαι.
Τα ΜΜΕ προβάλλουν το νεαρό της ηλικίας και τον χαμηλό μισθό του. Αντιδιαστέλουν το 15 με το 21...τη γενιά των 700ε με εκείνη των 800ε... Πουλούν τα αναλώσιμα νιάτα.
Τι κι αν υπηρετούσε στα Ματ;
Ακόμη κι αν είχε στρέψει το όπλο του εναντίον πολιτών, τι μ' αυτό;
Κι αν ήταν χαμογελαστός ή μουρτζούφλης, ωραίος ή άσχημος, καλό παιδί ή με "παραβατική συμπεριφορά", τι μ' αυτό;
Εξαργύρωνε τη ζωή και τις ελπίδες του σε μια θέση στα σώματα ασφαλείας...
Εξαργύρωνε τη ζωή και τις ελπίδες του για ένα κομμάτι ψωμί.
Σε κανέναν δεν αξίζει να πεθαίνει γι αυτό.
Σε κανέναν δεν αξίζει να πεθαίνει επειδή και η «άλλη πλευρά» χρειάζεται τα δικά της θύματα.
Σε κανέναν δεν αξίζει...
Ύστερα θα έρθουν οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι κι οι ρήτορες...οι Κασσάνδρες, οι τζογαδόροι κι οι αναλυτές…
Σωροί από πέτρες και χρησιμοποιημένα δακρυγόνα, κατάρες και προσευχές, υποκρισία και σκοπιμότητα…
Ύστερα θα έρθουν. Όπως ήρθαν και πριν. Όπως έρχονται πάντα.
Και θα κυλήσουν οι μέρες, όπως τα δάκρυα των μανάδων…
Υγρές, πυκνές, γεμάτες αναπάντητα ερωτήματα.
Και θα κυλήσουν οι μέρες.
Θα ξεχαστούν τα παιδιά…θα μείνουν μόνο εκείνες.
Μ’ ένα γιατί δαγκωμένο πικρό στο στόμα τους…ως το θάνατο.
Ως τον επόμενο θάνατο.
