Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Ο Ζωγράφος Χρήστος Γαρουφαλής

Ένα τυχαίο διαδικτυακό συναπάντημα με έναν ζωγράφο που, κατά την άποψή μου, φέρει επάνω του το βάρος των αιώνων του ελληνικού πολιτισμού της καθημερινότητας.
Η λιτότητα της αποτύπωσης των θεμάτων, η οξειδωμένη χρωματική αίσθηση και μνήμη, αφήνουν μια ισχυρή οπτική γεύση και ένα ποιητικό άρωμα.
Πλάνα συνάντησης με την ανεξίτηλη βαφή της επιμονής και της αντοχής που έχει κάθε τι απλό και για τούτο αληθινό.

Ελένη Λ.

ΥΓ. Αν δεν "ανοίγουν" οι εικόνες, κάντε λίγη υπομονή... χρόνο χρειάζονται.
 





Ο Χρήστος Γαρουφαλής
γεννήθηκε το 1959 στο Αγρίνιο
Περιστέρι & Ακροκέραμο, λάδι σε μουσαμά (68Χ54 εκ.),
συλλογή Τράπεζας Αττικής, 2000
Δεξιά: 25η Μαρτίου, λάδι σε μουσαμά (752 εκ.),
συλλογή Τράπεζας Αττικής, 2001

Ομαδικές εκθέσεις:
1994: - « 16 ζωγράφοι της Galerie ΖΥΓΟΣ», Αθήνα.
- «Ένα ποίημα – 10 ζωγραφικές απόψεις»
Galerie ΖΥΓΟΣ, Αθήνα.
- Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου, συλλογή Κ. Ιωαννίδη
-
Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
-
Galerie ΑΡΓΩ, Λευκωσία
1995 - «40 Νεοέλληνες ζωγράφοι», συλλογή Κ. Ιωαννίδη, «Έρμουπόλεια Σύρου»
-
Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
- Συμμετοχή στην αντιπροσωπεία της Ελλάδος στην
UNESCO στο Παρίσι, οργάνωση Δημ. Παπαστάμος.
1996: - Galerie WIGMORE FINE ARTS, Λονδίνο
- «το προσχέδιο και το έργο»
Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
- «σύγχρονη Ελληνική ζωγραφική» συλλογή Κ. Ιωαννίδη, Δήμος Άμφισσας
1997: - Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
-
Galerie 4, Χαλκίδα
-
Galerie ΑΡΓΩ, Λευκωσία.
1998: - έκθεση σχεδίου ( Ε.Ε.Τ.Ε.) Schwetzingen, Γερμανία.
- "Θέσεις και όψεις της Ελληνικής Ζωγραφικής", συλλογή Κ. Ιωαννίδη, Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας
- Galerie 4, Χαλκίδα

- "μικρές διαστάσεις", Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα

- Αίθουσα Τέχνης Τρίγωνο, Κηφισιά

- Galerie ΑΡΓΩ, Λευκωσία
- "Ζωγραφική από Ελλάδα και Κύπρο", Galerie ΑΡΓΩ, Λεμεσός
1999: - "Εικαστικοί καλλιτέχνες δημιουργούν και προσφέρουν", G alerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
- "εικαστικό πανόραμα", Galerie ΑΡΓΩ, Λευκωσία
- "για τα παιδιά της Γιουγκοσλαβίας", (Ε.Ε.Τ.Ε.), κτίριο Κωστή Παλαμά, Αθήνα
- "έργα τέχνης μικρών διαστάσεων", Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
- "εικαστικό πανόραμα", αίθουσα τέχνης Νεώριον, Αγρίνιο
2000: - "άνοιξη", αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη, Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
- "1η triennale ελληνικής χαρακτικής", Πινακοθήκη Πιερίδη - (Ε.Ε.Τ.Ε.)
2001: - "Σχήματα & χρώματα του Πάσχα και της Άνοιξης", Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
- "Έργα τέχνης μικρών διαστάσεων", Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
2002: -  "Μάης, Άνοιξη και θάλασσα", Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
- "Έκθεση Αιτωλοακαρνάνων εικαστικών", Στοά βιβλίου, Αθήνα
Ατομικές εκθέσεις:
1989: - Ελληνοαμερικανική Ένωση,                  "πορτραίτα", Αθήνα
1990: - Galerie ΖΥΓΟΣ, Αθήνα
1993: - Galerie ΖΥΓΟΣ, Αθήνα
1996: - Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
1998: - Αίθουσα τέχνης ΤΡΙΓΩΝΟ, Κηφισιά
1999: - Galerie ΑΡΓΩ, Αθήνα
2000: - Εκθεσιακός χώρος Οργανισμού                  Λιμένος Θεσσαλονίκης
2002: - "Μήνες-μνήμες",
                  παρουσίασηημερολογίου  τράπεζας Αττικής,Αθήνα
2005: - Νέα σειρά γραμματοσήμων από τα ΕΛ.ΤΑ.,
            με θέμα "Άμπελος-Οίνος", στα οποία εικονίζονται
                γνωστά έργα του ΧρήστουΓαρουφαλή.
Στάχυα & Ψωμί, λάδι σε μουσαμά (72Χ55 εκ.)
συλλογή Τράπεζας Αττικής
Καλάθι & Ελιές, λάδι σε μουσαμά
(51Χ72 εκ.) συλλογή Τράπεζας Αττικής, 2001

Παστέλ (15Χ24 εκ.), 2001

Ρόδια, λάδι σε μουσαμά (51Χ70 εκ.),
συλλογή Τράπεζας Αττικής, 2001

"'Αμπελος-Οίνος", σειρά γραμματοσήμμων από τα ΕΛ.ΤΑ., όπου εικονίζονται γνωστά έργα του Χρήστου Γαρουφαλή. Η αφίσα της εκδήλωσης. « … Αυτό που επισημαίνεται στο έργο του καλλιτέχνη είναι ο προσωπικός χειρισμός, το είδος των αντικειμένων που αποτελούν τη σύνθεσή του, η ατμόσφαιρα που διαπνέει το έργο του και οι διαστάσεις που προσλαμβάνει αυτό.
Η παράσταση θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια Νεκρή  Φύση, και αυτή πράγματι είναι η αφετηρία της. Ο θεατής θα την συνέδεε εύλογα – ως ακραία βαθμίδα εξελίξεως – με το ανάλογο ζωγραφικό θέμα της Ολλανδικής σχολής του 17ου αι., όπως και θα τη συνέκρινε με τα συγγενή έργα του Chardin .  Η απέριττη σύνθεση, ο εκλεπτυσμένος ρεαλισμός, η αυστηρότητα και συνάμα η τρυφερότητα με την οποία έχει πλαστεί, παραπέμπουν ευθέως σε θαυμάσια επιτεύγματα των δύο σχολών.
Ζωγραφικά  άψογη και ως προς τη συμβολιστική της δυνατότητα  απολύτως  εύστοχη   η  δουλειά του Γαρουφαλή  δεν εξαντλείται σε αυτά . Πρόθεση του ζωγράφου , πέραν από το να εικονίσει έμμεσα  αλλά με συνέπεια τους Μήνες, είναι να υποδηλώσει, συμπυκνωμένη σε σύμβολα την ελληνική  παράδοση, να συγκρατήσει τη μνήμη του ρυθμού, του ήθους και των αξιών μιας εποχής που χάνεται  ή  έχει ήδη χαθεί. Μέλημά του η αναγωγή του αντικειμένου σε σήμα  και ο  προικισμός του με το ευρύτερο δυνατό φάσμα αναφοράς, έτσι ώστε το σύνολο των Μηνών να εκπροσωπεί πλείστες όψεις του ελληνικού βίου.
Τα στάδια της πορείας προς την κατάκτηση του συμβόλου είναι ευδιάκριτα. Την  επιλογή του αντικειμένου ακολουθεί η αποκοπή του από το περιβάλλον, από την τριβή με την καθημερινότητα και η απάλειψη της εμπλοκής του στη διαδικασία των λειτουργιών του. Η απομόνωση και η προβολή του σε έναν ουδέτερο χώρο αποσκοπούν στην απομάκρυνσή του από το χώρο της ηθογραφίας και του γραφικού.
Προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί η αποφυγή της πολυχρωμίας και του  αισθησιακού χρώματος. Και τα δύο καθηλώνουν τον θεατή στο επίκαιρο και την αισθητική μορφή, ενώ επιδίωξη του ζωγράφου είναι να υπερβεί το χρόνο και το περίβλημα που φέρει το αντικείμενο – σύμβολο. Θα σημειωθεί εν τούτοις, ότι ο χρόνος, ειδικά το παρελθόν, όχι μόνο δεν αγνοείται αλλά εμφατικά αποκαλύπτεται. Εξ άλλου, οι μικρές διαστάσεις των αντικειμένων υπαινίσσονται την πρόθεση να αποκλεισθεί η μνημειοποίηση, να συγκρατηθούν τα πράγματα στη  φυσική τους κλίμακα και να υποβληθεί η αίσθηση του μέτρου και ενίοτε του ταπεινού που ενέχει η ελληνική ζωή …… Έτσι, μεταξύ ρεαλιστικού και πνευματικού, οι εικόνες του Γαρουφαλή κερδίζουν σε πραγματική υπόσταση και πνευματικότητα, μπορούν ευθύβολα να παραπέμπουν στη ζωή και την πνευματική της διάσταση.
Το μισόφωτο, τέλος, μέσα από το οποίο αναδύεται  το θέμα, συνυφασμένο με  τα έργα του ζωγράφου , έρχεται κατευθείαν από την παράδοση. Πυκνό ή διάφανο πηγάζει από το καντήλι, τη φλόγα του κεριού  ή  την παλιά επιτραπέζια λάμπα.  Ανακαλεί το μισοσκόταδο της μικρής εκκλησίας και το δείπνο στο αγροτικό σπίτι. Μυστηριακό, αλλά χωρίς το σάλο του δράματος, υποβάλλει τη συγκέντρωση, την εσωτερίκευση και τη σιωπή.
Καλλιτέχνης της γενιάς του ’90  ο  Χρήστος  Γαρουφαλής  ανήκει στην ομάδα των νεοπαραστατικών ζωγράφων. Η ομάδα διέπεται από την  ιδέα της εμμονής στην παράσταση, την οποία πραγματεύεται ρεαλιστικά, επιχειρεί δε να επαναφέρει στην εικόνα το αμφισβητούμενο κύρος της, την ολοκλήρωση και τελείωσή της ….. Διακρίνονται ακόμη για τη λεπτόλογη  πραγμάτευση και αποπνέουν ήρεμη στοχαστική διάθεση.  Η ζωγραφική του  Γαρουφαλή  είναι μια γνήσια όσο και εξαίρετη εκδοχή των αντιλήψεων αυτών…».
Μανόλης ΒλάχοςΙστορικόςτης Τέχνης
Καθηγητής του  Πανεπιστημίου  Αθηνών

Σύνθεση, λάδι σε μουσαμά, 80Χ70 εκ., 1994

Λάδι σε ξύλινο βαρέλι, διάμετρος 0,46, 1999



Μάτια, λάδι σε ξύλο (10Χ59 εκ.),
ιδιωτική συλλογή, 2000.
 
Πηγή: Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αιτωλοακαρνανίας

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Προς τους συναδέλφους Θεολόγους, με αφορμή την πρόταση Πανάρετου για το κλείσιμο του τμήματος της Κοινωνικής Θεολογίας.


Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι, μια και γεννήθηκε θέμα επιβίωσης της σχολή μας και τώρα θυμήθηκαν κάποιοι φοιτητές να κάνουν ανοιχτή πρόσκληση για συνέλευση. Θα πω τα εξής από εδώ. Πιστεύω πως το τμήμα γεννήθηκε από άλλες αιτίες αλλά πήρε διαφορετική πορεία. 

Δεν απαξιώνω ούτε τους καθηγητές ούτε την προσφορά τους... απλά υπάρχουν και τα περιστατικά και οι τακτικές που με κάνουν να ντρέπομαι. Δεν μιλώ μόνο για την οικογενειοκρατία  -σ’ αυτό το θέμα η άποψή μου είναι ότι η συγγένεια δεν συνιστά αποτρεπτικό λόγο εκλογής, αν και εφόσον υπάρχουν τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα- αυτό που με ενοχλεί απίστευτα είναι η απαξίωση του περιεχομένου των σπουδών. 

Οι ευκολίες και οι διευκολύνσεις, οι εκατοντάδες νέοι θεολόγοι που δεν γνωρίζουν την τύφλα τους… τα δεκάρια από τον μπακάλη… και τόσα άλλα, μην τα λέω ξανά… που είναι πληγές όχι μόνο της Κοινωνικής Θεολογίας, αλλά και άλλων πανεπιστημιακών σχολών. Δεν δικαιούμαστε λοιπόν να λέμε μόνο ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ -ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ- υποχρεούμαστε να πούμε και ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ. Αλλιώς είναι ντροπή να επικαλούμαστε τα ονόματα των μεγάλων μορφών που πέρασαν από το τμήμα... Και ένας από αυτούς είναι ο Αναστάσιος Αλβανίας... τον οποίο κάποιοι από τους φοιτητές που τον επικαλούνται και δεν έχουν διαβάσει ούτε αράδα από τα βιβλία του, μέχρι πρόσφατα τον λέγαν οικουμενιστή... Είναι ντροπή να μιλάμε για σκαπανείς της Θεολογίας, όπως ο Μπρατσιώτης και ο Βέλλας, αφού δεν ακολουθούμε τα βήματά τους. 

Η Θεολογία, μας έμαθαν οι καθηγητές μας, είναι ο λόγος περί Θεού... περί της Αλήθειας και όχι περί του μικροσυμφέροντος ή των μικροσυμφερόντων.
Ας το αναλογιστούν όσοι κόπτονται. Κανείς δεν μας κυνηγά, καμία συνομωσία δεν εξυφαίνεται… εμείς βάλαμε τα χέρια και βγάλαμε τα μάτια μας, ξεπεράσαμε το μέσο ανεκτό όρο σήψης που υπάρχει στην ελληνική εκπαίδευση και θα αποτελέσουμε το καθαρτήριο άλλοθι με δική μας ευθύνη. 

Η ανοχή καθηγητών, φοιτητών, πτυχιούχων και λοιπών εμπλεκομένων - μηδέ εξαιρουμένων των ιερέων που φοίτησαν στη σχολή και ήθελαν ή μάλλον απαιτούσαν ένα χωρίς κόπο πτυχίο που θα τους άνοιγε το δρόμο όχι προς τη γνώση αλλά προς την υψηλή ιεραρχία – αυτή η ανοχή μας έφτασε ως εδώ. Είμαστε η σχολή της ήσσονος προσπάθειας.

Από αυτόν τον κανόνα θα εξαιρέσω τους συνεπείς και απαιτητικούς καθηγητές μας, εκείνους που δεν έκαναν τα κέφια των παρατάξεων για να γίνουν δημοφιλείς στους φοιτητές. Γυναίκες και άνδρες με ηθικό ανάστημα και συναίσθηση καθήκοντος. Σ’ αυτούς οφείλω όσα ξέρω και κυρίως την αγάπη που μου ενέπνευσαν για την επιστήμη μου. Σ’ αυτούς οφείλει η Κοινωνική Θεολογία να προχωρήσει σε ειλικρινή διάλογο των μελών ΔΕΠ και να αξιολογήσει αν θα μπορέσει να υπάρξει και να διαφοροποιηθεί από το άλλο τμήμα, το Θεολογικό.

Έχουμε τόσες φορές και τόσα πολλά προτείνει … από ξενόγλωσσα μεταπτυχιακά ως επένδυση στον διάλογο της Θεολογίας με τις άλλες επιστήμες που αφορούν στον άνθρωπο, από ανάπτυξη των βιβλικών σπουδών και δημιουργία ενός παγκόσμιου κέντρου βιβλικών μελετών -αφού εδώ έχουμε το προνόμιο να κατανοούμε και να μιλάμε την γλώσσα της Γραφής- ως εξειδίκευση στην διδακτική του μαθήματος των Θρησκευτικών και την ποιμαντική Θεολογία.

Δεν θέλω να φλυαρήσω άλλο. 

Η Κοινωνική Θεολογία, έχει διακριτό επιστημονικό αντικείμενο. Διακριτή ποιότητα δεν έχει και, κυρίως, λειτούργησαν για πολύν καιρό ανεξέλεγκτα τα πράγματα και εκεί και ξαφνικά… το νόμιμο έγινε ηθικό.

Εμείς όμως αγαπητοί συνάδελφοι αποδίδουμε λόγο στο Θεό και όχι στο Νόμο… ή δεν είναι έτσι;
    

Ελένη Λιντζαροπούλου

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Λογοτεχνικό Σάββατο: Σχέσεις γονέων παιδιών…



Τι να πω… είμαι μια ευτυχισμένη μαμά, ενός 26χρονου γιου.
Και μια 48χρονη κόρη μια χειριστικής μητέρας.

Είναι δύσκολο να ξεμπερδέψει κανείς τις δύο αυτές ιδιότητες, όμως για μένα εξαρχής στόχος ήταν να μην μιμηθώ, σε σημεία που δεν ενέκρινα, την μαμά μου. Έτσι απέρριψα τους κλασικούς ευνουχισμούς που συνηθίζουμε οι μάνες προς τα αγόρια μας (και τα κορίτσια ενίοτε) και μεγάλωσα το παιδί μου έχοντας συναίσθηση της προσωρινότητάς μου. «Μνήμη θανάτου» το λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας του Χριστού (και όχι του κόσμου που συγκεντρώνουν περιουσίες και εξουσίες λες και θα ζήσουν αιώνια). 

Σε καλό μου βγήκε. Έμαθε από νωρίς να ζει, με την διακριτική μου παρουσία, μόνος.

Επίσης απέρριψα ως στάση ζωής το «αλάθητο». Η μανούλα δεν ήταν τέλεια. Έκανε διαρκώς φανερά τα λάθη και τον κωλοχαρακτήρα της… διότι το πρότυπο της τέλειας μαμάς που δεν της βγαίνει καμία άλλη γυναίκα… που φτιάχνει την άψογη σπανακόπιτα, φροντίζει το άψογο σπίτι και όλη την οικογένεια, κάνει καριέρα στην τέλεια δουλειά χωρίς να λέει κιχ και χωρίς να κουράζεται, μου την σπάει τρελά και κατά την γνώμη μου υποσκάπτει το μέλλον των αρσενικών παιδιών, βάζοντας φουρνέλο στα θεμέλια της δικής τους ζωής και των σχέσεών τους με τις γυναίκες οι οποίες θα τους φαίνονται ατελείς. Στις κόρες δεν ξέρω τι αντίκτυπο έχει, δεν μπορώ να γενικεύσω εύκολα σε αυτό τον τομέα,  εμένα πάντως μου έβγαλε μια οργή απίστευτη η οποία σχετικά πρόσφατα έχει κοπάσει.

Προσπάθησα λοιπόν να χτίσω σχέσεις αγάπης με το γιο μου και σεβασμού και όχι ελέγχου και υπερπροστασίας. Κυρίως όμως να δείξω ότι είμαι κι εγώ φθαρτή και ατελής.
Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Πολλές φορές φοβάμαι μήπως η προσπάθεια μου αυτή, επειδή ελαχιστοποίησε τις συγκρούσεις, είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Διότι τα παιδιά θέλουν να έχουν και κάτι να γκρεμίσουν για να μπορέσουν να ανασυνθέσουν τα γονικά τους πρότυπα. Και στον γιο μου, νιώθω, δεν άφησα τέτοια περιθώρια… πολύ γρήγορα με υπερασπιζόταν αντί να με αρνείται.
Μεγάλο ρόλο σε αυτή μου την αδυναμία έπαιξε το ότι μέχρι πολύ πρόσφατα ήμουν μια καταπιεσμένη κόρη και αν το θέλετε ένα παιδί με… παρατεταμένη εφηβεία. Γι αυτό μίλησα για μπέρδεμα των ιδιοτήτων.
Δεν ξέρω…
Ο γονιός νομίζω πεθαίνει με την αγωνία και την αμφιβολία αν τα έκανε όλα καλά στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών του.
Το βέβαιο είναι ότι, συνήθως, είχε καλές προθέσεις…
Και όπως λέγαν οι παππούδες μας…
«Όταν θα κάνεις παιδιά θα καταλάβεις.»

Η γονική μας ιδιότητα εξηγεί τις συμπεριφορές των γονιών μας, τις κατανοεί, εγκρίνει τα θετικά, απορρίπτει τα αρνητικά, μαθαίνει από τα λάθη τους και πορεύεται χτίζοντας πάνω στα θεμέλια που επιλέγει ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις συνθήκες, κατά το «αμαρτίες γονέων…», αν τις γνωρίσουμε και μάθουμε από αυτές.


Ελένη Λ. 


ΥΓ. Φυσικά δεν ήμουν μόνη στην ανατροφή του γιου μου. Το ότι υπήρχε σε αυτόν τον τομέα  «κοινή εξωτερική πολιτική» με τον άντρα μου και κοινό αξιακό σύστημα, με βοήθησε να αποφύγω εγώ τα λάθη που πίστευα ότι δεν έπρεπε να κάνω. Οι μητέρες επισταμένως πρέπει να αφήνουμε χώρο και στον πατέρα να υπάρξει... θέλει δεν θέλει, μπορεί δεν μπορεί. Η πατρότητα είναι δώρο των γυναικών προς τους άνδρες και ... εκεί οι πιο πολλές από μας κάνουμε τα μεγάλα λάθη. Διότι μια γυναίκα που θεωρεί μόνο τον εαυτό της ικανό να αντεπεξέλθει στην γονική ιδιότητα... τότε ευνουχίζει και τον πατέρα του παιδιού της και το ίδιο της το παιδί. 

ΥΓ2. Κοινώς... κυρίες μου ας μην ζούμε μόνο μέσα από την ιδιότητα της μάνας αλλά ΚΑΙ με την ιδιότητα της μάνας... αλλιώς δεν θα έχουμε ζωή όταν φύγουν τα παιδιά από το σπίτι εκτός και αν ονειρευόμαστε να γίνουμε κρεμάστρες των υποχρεώσεών τους για να αισθανόμαστε χρήσιμες και απαραίτητες. 




Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Δεν αντέχω άλλους νικητές σε μια ηττημένη δημοκρατία- Δημοτικές Εκλογές 2010

Εκλογές σήμερα, δεύτερη Κυριακή. Εκλογές πόλωσης έτσι κι αλλιώς, μιας και οι ψηφοφόροι καλούνται παντού να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο υποψηφίους.
Κάθε λογικός νους λοιπόν καλείται να εκτιμήσει τα αποτελέσματα από το ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο χαμένος… τρίτη πιθανότητα ανάμεσα σε δύο δεν υπάρχει.

Η μόνη παράμετρος που πρέπει να συνεκτιμηθεί είναι η αποχή και φυσικά τα άκυρα και τα λευκά. Όποιος όμως παρακολούθησε τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών και των περισσοτέρων υποψηφίων θα έμεινε με το στόμα ανοιχτό ή θα έκλεισε την τηλεόραση.

Είναι τρομερό να σπεύδουν όλοι να προκαταλάβουν με τα συμπεράσματά τους το κοινό αίσθημα και να επενδύουν στην ύπνωση του κοινού νου. 
Δεν αντέχω άλλους νικητές σε μια ηττημένη δημοκρατία.

Ακόμη και τα πιο αισιόδοξα αποτελέσματα, εκείνα τα διαφορετικά και ελπιδοφόρα, στους Δήμους Αθηναίων και Θεσσαλονίκης, σκιάζονται από την πρωτοφανή αποχή. Όσο απέχει ο πολίτης, όσο απαξιώνεται η πολιτική, τόσο ευημερούν και κάνουν παιχνίδι οι πολιτικοί με την χειρότερη έννοια του όρου.

Πάντως οι επιλογές στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη -σε αντίθεση με τον Πειραιά- δείχνουν ότι ο κόσμος είναι έτοιμος για το διαφορετικό. Φυσικά τώρα θα ζήσουμε και ανοησίες του επιπέδου να σφάζονται παλικάρια στα τηλεοπτικά παράθυρα για το ποιος πρότεινε τον Καμίνη και τον Μπουτάρη και για το αν η νίκη αυτή προστίθεται στα κερδισμένα του ΠΑΣΟΚ, του μνημονίου κλπ κλπ.

Μια νίκη της τοπικής αυτοδιοίκησης, αν εκχωρηθεί στα κόμματα, χάνει την βαρύτητα της. Όχι γιατί δεν παίζουν ρόλο τα κόμματα σε αυτές τις εκλογές – δεν είμαι αφελής να ισχυριστώ κάτι τέτοιο – αλλά γιατί το αποτέλεσμα αποδεικνύει την δυναμική των προσώπων όταν επιλέγονται με κριτήρια που ακολουθούν τις επιταγές της συγκυρίας και όχι της ευκαιρίας.   

Μπράβο στις πόλεις και στους πολίτες που έκαναν την διαφορά και αλλοίμονο σ’ εκείνους που επέλεξαν την ασφάλεια του καναπέ. Δεν έχουν δικαίωμα κριτικής αφού εκχώρησαν το δικαίωμα της επιλογής στους λίγους.

Ελένη Λ. 


Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Κάθε πέμπτη μία ιστορία: "Ζωή ή θάνατος"



Εάν πεθάνω, θέλω να πάω στο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!!



Μία από αυτές τις μέρες
όταν ο χρόνος δεν τρέχει στο πάροδο του χρόνου...
Μία από αυτές τις μέρες

όταν ο χρόνος δεν θα είναι πιά χρόνος...

Μία από αυτές τις μέρες

όταν το χιόνι χειμώνας δεν θα είναι
και η αγάπη, άνοιξη δεν θα είναι...

τότε μπορώ να πω
ότι ο παράδεισος
ήταν μια όμορφη ψευδαίσθηση

του μυαλού μου...

VERÓNICA

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Κάθε πέμπτη μία ιστορία: "Ζωή ή θάνατος"



Σας προσκαλούμε, φίλες και φίλοι να συμμετέχετε στην Λογοτεχνική Πέμπτη. Το θέμα αυτής της εβδομάδας: ζωή ή θανάτος.


Πώς να συμμετάσχετε; Με μία έυκολη επικόλληση του εικονίδιου στην ανάρτησή σας και να πείτε μια ιστορία, ένα ποίημα, ένα ανέκδοτο... κάτι που κάνει αναφορά στο θέμα της εβδομάδας.

Η εικόνα μας προσδιορίζει ως "πεμπτούς λογοτεχνικούς".

Περιμένουμε τις ιστορίες σας, φίλοι και φίλες!

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Ιστορίες της Πέμπτης - Ελένη Λαδιά - Ο ονειρόσακος

 
Ιστορίες της Πέμπτης, ιστορίες για τα όνειρα... 
το παιχνίδι μας με την Βερόνικα. 



Παπαγεωργίου Βασίλης

Ενα πρωί, μετά από ύπνο χωρίς ενύπνια (δόξα τω Θεώ τους τελευταίους μήνες ο ύπνος είναι βαρύς, ληθαργικός και επιλήσμων), αποφάσισα να πετάξω όλα τα όνειρα που ανεκπλήρωτα κυρίευσαν το χώρο του σπιτιού μου. Βεβαίως, η ιδέα κρυφόκαιγε μέσα μου καιρό, έπρεπε κάποτε να καθαρίσω, ο οικίσκος μου ήταν μικρός, μόλις πενήντα τετραγωνικά, και τα όνειρα της ζωής μου πλημμύριζαν επικίνδυνα το ζωτικό μου χώρο. Επομένως έπρεπε να αποφασίσω: ή εγώ ή εκείνα. Τελευταία τόσο δε με άφηναν να αναπνεύσω και να κινηθώ ελεύθερα, ώστε αναγκαζόμουν να απουσιάζω ώρες από το σπίτι, βρίσκοντας καταφύγιο στους δρόμους, στα αλσύλλια ή με το κρύο στους κινηματογράφους.
Οταν επέστρεφα σπίτι τα έβλεπα, ή προσποιόμουν πως δεν τα βλέπω, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο σε τέλειες επιμειξίες, μολονότι ήταν όνειρα διαφορετικής καταγωγής και περιεχομένου. Φαίνεται, όμως, πως με την πάροδο του καιρού απέκτησαν ένα κοινό χαρακτηριστικό που τα ωθούσε προς ένωση: Ηταν όλα εξόριστα από την πραγματικότητα ή, σαφέστερα, ανεκπλήρωτα. Ετσι αποτέλεσαν μία κοινωνία διαφοροτήτων, όμοια με αυτή των ανθρώπων.
Οπου κι αν έστρεφα το κεφάλι μου, σε οποιαδήποτε γωνία ή σημείο του σπιτιού, όλο και έβλεπα κάποιο όνειρο να μου κεντρίζει τη μνήμη, τονίζοντάς μου έτσι το μέγεθος της θλίψης ή της αποτυχίας μου.
Στην αρχή υπήρχε μια ταξινόμηση ονείρων, καθένα πήγαινε στην ομάδα ή στο είδος του, τα ταξιδιωτικά λόγου χάρη βρίσκονταν στο μέσον του τοίχου, ενώ τα φιλόδοξα σκαρφάλωναν ακόμη και στο ταβάνι. Αργότερα, με τις επιμειξίες τους, είδα τα τελευταία να κατεβαίνουν μέχρι τις γωνίες του πατώματος και να συντροφεύουν με τα συναισθηματικά, που ήταν πιο άτολμα και πρόωρα γηρασμένα. Τα μικρά απόκρυφα τρύπωναν στο πατάρι ή στα συρτάρια της ντουλάπας. Με τα χρόνια άρχισε η μείξη και η σύμφυσή τους, ώστε διασαλευόταν και η δική μου μνήμη, ανίκανη να ξεχωρίσει την προέλευσή τους. Σα να μην έφτανε όμως μόνο η επιμειξία, είχαμε και αποτελέσματα τεκνογονίας. Οχι σε όλα τα όνειρα βεβαίως, αλλά στα πιο γόνιμα. Ετσι αναπτύσσονταν σαν παράσιτα, καταλαμβάνοντας όλο και μεγαλύτερο χώρο. Οταν πρωτοείδα τον πολλαπλασιασμό τους, παρατήρησα και ανακάλυψα ότι τα πιο γόνιμα, και συνεπώς τα πιο κατακτητικά, ήταν εκείνα τα χλωμά και άτολμα συναισθηματικά. Αυτά με την αταραξία και τη στωικότητά τους δελέαζαν ακόμη και τα τολμηρά φιλόδοξα, που για πολύ καιρό απέφευγαν τις μείξεις. Πολλά από τα απόκρυφα και αυστηρώς προσωπικά ήταν τέκνα αυτής της αταίριαστης ένωσης, ανάπηρα, διφορούμενα, ανακατεμένα με ψυχολογισμό ή εμβολιασμένα με δόση αρχετυπικού χαρακτήρα.
Οταν λοιπόν τα όνειρα γέμισαν επικίνδυνα το χώρο της οικίας μου, αναγκάζοντάς με να αυτοεξορίζομαι (στην αρχή απολάμβανα τη φυγή μου, αλλά αργότερα κουράστηκα), αποφάσισα να τα πετάξω. Κι εκείνο το πρωί, όπως ανέφερα, πήρα ένα μεγάλο σάκο σχεδιάζοντας να τα στοιβάξω όλα και να τα ρίξω στον γκρεμνό. Εφοδιάστηκα λοιπόν με θάρρος και ψυχραιμία, έπνιξα κάθε συναισθηματισμό, κι εγώ που κρατούσα ενθυμητάρι ακόμη κι ένα εισιτήριο θεάτρου ή ένα ταξιδιωτικό πρόγραμμα, εγώ, άσπλαχνος και άκαρδος, άρχισα το κυνήγι των ονείρων. Φαίνεται όμως πως αυτά τα «όντα» (δεν ξέρω με ποια λέξη να τα χαρακτηρίσω) είχανε παντού μάτια και αυτιά, γιατί μόλις κατάλαβαν τις προθέσεις μου ταράχτηκαν. Ακόμη και κείνα που ήταν κλεισμένα στο πατάρι και στα ερμάρια πήραν είδηση τον πανικό που επικρατούσε και κρύφτηκαν ακόμη βαθύτερα. Εγώ, όμως, μυημένος σε τέτοιες πονηριές, κατόρθωσα και έχωσα αρκετά στον ονειρόσακο και έως το μεσημέρι, καταϊδρωμένος και κουρασμένος, τον είχα αρκετά γεμίσει. Τον έδεσα γερά με τρεις κόμπους για να μη διαφύγει κανένα από τα συλληφθέντα και κάθισα στο κρεβάτι να καπνίσω ένα τσιγάρο. Απέναντί μου είδα ένα όνειρο που ερχόταν αμέριμνο από την κουζίνα και, νομίζοντας πως η επιχείρηση - σκούπα είχε τελειώσει, προσπαθούσε να βρει θέση στο δωμάτιο. Χωρίς να προσέξει ότι ήμουν κοντά του, ζωηρό και μάλλον ευρισκόμενο στη ζάλη της εφηβείας του, τεντώθηκε ηδονικά και ξάπλωσε στη γωνία του πατώματος. Το αναγνώρισα αμέσως. Ανήκε στην κατηγορία των ταξιδιωτικών, όνειρο που δεν εκπληρώθηκε ποτέ και είχε γεννηθεί στα χρόνια της δικής μου νεότητας για ένα ταξίδι πολλών μηνών που είχα τότε επιθυμήσει, ένα ταξίδι στη Μέση Ανατολή για να γνωρίσω διάφορες γλώσσες και πολιτισμούς. Απόρησα σαν θυμήθηκα εκείνα τα σχέδια και ξαφνιάστηκα με τη ζωηρότητα και την αντοχή του ονείρου, γιατί εγώ ήμουν πλέον μεσόκοπος, ανήμπορος από προβλήματα καρδιάς και υψηλής πιέσεως, τέλεια αδύναμος να εκτελέσω το ονειρεμένο ταξίδι.
Ζήλεψα, αλήθεια, τη δική του υπομονή και αντοχή, κι έτσι σβήνοντας γρήγορα τη γόπα του τσιγάρου, το άρπαξα βιαίως και το έβαλα στον ονειρόσακο. Κουρασμένος καθώς ήμουν, ίσως και να οπτασιάστηκα γιατί άκουσα λυγμούς. Φαίνεται πως το όνειρό μου έκλαιγε, αλλά εγώ ψυχρός και μεθοδικός μπήκα στο μπάνιο να βρέξω λίγο το πρόσωπό μου. Από δάκρυα ονείρων είμαι συνηθισμένος, είπα στον εαυτό μου και βγήκα στο δωμάτιο να συνεχίσω το έργο μου...
Συνέχισα με πείσμα και ορμή. Ο ονειρόσακος είχε πλέον γεμίσει και το σπίτι μου είχε πλέον αδειάσει. Προτού τον κατεβάσω στο αυτοκίνητό μου, έκανα μια επιθεώρηση σε όλες τις γωνιές. Ημουν ευχαριστημένος, γιατί δεν ανακάλυψα κανένα όνειρο, ούτε το ελάχιστο. Εσυρα τον βαρύ ονειρόσακο από τις σκάλες (ποτέ δεν είχα υποψιαστεί το μολυβένιο βάρος των ονείρων) και τον τοποθέτησα προσεχτικά στο πίσω κάθισμα. Θα μπορούσα βέβαια να τον στοιβάξω στο πορτ μπαγκάζ, αλλά από έμφυτη ευγένεια και ευαισθησία δεν το έπραξα, για να μην καταπιέσω τα όνειρα. Αρχιζε το δειλινό όταν οδηγούσα στους έρημους δρόμους για την τοποθεσία όπου υπήρχαν γκρεμνοί και βαθιές χαράδρες. Ιδανική μεριά να τα πετάξω, σκέφτηκα ευχαριστημένος, ιδανική και δίκαιη, γιατί τ' αφήνω στην τύχη τους να σκοτωθούν ή όχι.
Ανοιξα το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου για να με συντροφεύει στη μοναχική μου διαδρομή. Το τραγούδι που ακούστηκε φαίνεται πως συγκίνησε κάποιο όνειρο, γιατί ξανάκουσα λυγμούς. Κι όταν θυμήθηκα, ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό μου. Το τραγούδι αυτό που τυχαία ακούστηκε ήταν ένα από τα αγαπημένα που πλαισίωναν μια εποχή σφόδρα συναισθηματική και φιλόδοξη, τραγούδι-σύμβολο. Τότε η απολυτότητα και η ορμή μου με τοποθετούσαν στο κέντρο του κόσμου, του δικού μου όμως κόσμου, γι' αυτό και βρέθηκα καθημαγμένος έξω από τον κύκλο της αντικειμενικότητας. Το όνειρο πίσω μου έκλαιγε και το συνόδευε η μουσική, η ίδια μουσική που το γέννησε και το γιγάντωσε, ενώ εγώ μπροστά οδηγούσα σφίγγοντας τα χείλη μου να πνίξω τον αναστεναγμό. Οχι, δεν έκλεισα το ραδιόφωνο σαν δειλός. Ακουσα το τραγούδι μέχρι το τέλος, στα βάθη της αποτυχίας μου είχα ατσαλωθεί και μάλιστα ηδονιζόμουν με τις μηδενιστικές μου αποφάσεις. Η πίστη μου ότι η αποτυχία ελευθερώνει ήταν τόσο δυνατή, ώστε θα μπορούσα, αν ήθελα, και όρη να μετακινήσω. Το τραγούδι τελείωσε και οι λυγμοί του ονείρου μετατράπηκαν σε ένα ρόγχο που έμοιαζε επιθανάτιος. Πεθαίνει, σκέφτηκα και ανέπτυξα ταχύτητα. Το δειλινό έφευγε, κρυβόταν στο βάθος της δύσης, αλλά δε θ' αργούσα να φτάσω στο επιλεγμένο σημείο του γκρεμνού.
Ηταν φως ακόμη όταν έφτασα, λυκόφως ανοιξιάτικο συνυφασμένο με απροσδιόριστη νοσταλγία. Ο ονειρόσακος μου φάνηκε πιο βαρύς ή ίσως εγώ ήμουν πιο κουρασμένος. Τον τράβηξα ωστόσο προσεκτικά και τον έσυρα στο κατάλληλο σημείο. Δυσκολεύτηκα να λύσω τους κόμπους για να απελευθερώσω τα όνειρα, αφού από τη μανία μου να μη φύγουν τους είχα δέσει πολύ σφιχτά. Ο σουγιάς που είχα στο συρτάρι του αυτοκινήτου μαζί με διάφορα άχρηστα αντικείμενα, όπως λόγου χάρη ένα μικρό ορθογραφικό λεξικό, μολονότι είμαι άριστος ορθογράφος, ή ένα μπουκαλάκι ουίσκι που ποτέ δεν πίνω, έδωσε τη λύση.
Οταν άνοιξα τον ονειρόσακο και τον έγειρα προς το μέρος του γκρεμνού ξαφνιάστηκα. Τα περισσότερα όνειρα ήταν ήδη νεκρά, δεν άντεξαν φαίνεται την έλλειψη οξυγόνου, ενώ μια μικρή ομάδα σε λίγο θα ξεψυχούσε. Ελάχιστα ήταν αυτά, όπως το ταξιδιάρικο της εφηβείας και άλλα παρεμφερή και πιθανόν της ίδιας εποχής, που πέταξαν σαν πουλιά ξεφεύγοντας από την κόλαση του γκρεμνού. Τα έβλεπα να χάνονται στον αέρα, δεν είχα θλίψη, αλλά ήμουν κατάπληκτος με την εμμονή τους. Πού θα πάνε, σκέφτηκα με κακεντρέχεια, πώς θα σταθούνε μόνα τους χωρίς εμένα; Λησμονώντας ο βλαξ πως για πάμπολλα έτη ζούσαν ανεξάρτητα από τη συγκατάθεσή μου.
Ο ονειρόσακος είχε αδειάσει όταν πέταξα τα νεκρά και ημιθανή όνειρα. Ενα βάρος έφευγε από το στήθος μου στη σκέψη πως τώρα θα ήμουν απολύτως ελεύθερος. Τη στιγμή όμως που ετοιμαζόμουν να πετάξω και τον ονειρόσακο άκουσα έναν περίεργο ήχο. Εβαλα το χέρι μου στον πάτο του ονειρόσακου και έπιασα ένα αρτιγέννητο όνειρο. Πότε πρόλαβε να γεννηθεί, αναρωτήθηκα, και ποιας επιμειξίας προϊόν ήταν; Δεν υπήρχε ακόμη κανένα ιδίωμά του, τόσο ελάχιστο ήταν. Μόνο ο ήχος πρόδιδε την ύπαρξή του.
Στάθηκα δίβουλος: να το πετούσα στον γκρεμνό πριν μεγαλώσει και προβάλει απαιτήσεις ή να το κρατούσα; Θυμήθηκα ότι στο παρελθόν είχα ένα μικρό ενυδρείο με λιλιπούτεια χρυσόψαρα. Με τον καιρό και παρ' όλη τη φροντίδα μου είχαν όλα πεθάνει κι απέμεινε μόνο ένα, το μικρότερο. Και τότε ξαναβρέθηκα στο ίδιο δίλημμα, αλλά ήμουν νέος και ανθεκτικός. Ετσι, έβαλα το χρυσοψαράκι σε μία μεγάλη κατσαρόλα με νερό και το επέστρεψα στο κατάστημα των ενυδρείων για να το κρατήσουν συντροφιά με τα άλλα. Ετσι έπραξα τότε. Και με αυτή τη μνήμη, έβαλα στη χούφτα μου το ονειρατάκι (λέξη επινοημένη από τον Διονύσιο Σολωμό), το άφυλο και αδήλωτο, και το παρατηρούσα.
Οχι, δεν το πέταξα, δεν μπόρεσα να το πετάξω και δεν προτίθεμαι να αναλύσω τους λόγους αυτής της απόφασής μου.
Το πήρα μαζί μου στο δρόμο της επιστροφής, γιατί εγώ και το ονειρατάκι μου χωρούσαμε μια χαρά στο σπίτι...


Πηγή:
Ριζοσπάστης

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...
Ένα κείμενο επίκαιρο, αντίδοτο στην βλακεία που διεκδικεί εύσημα πατριωτισμού... με ένα "κλικ" στην εικόνα διαβάστε το...

Μάθε πόσο μετράει η υπογραφή σου...