Τι μπορεί να κάνω εγώ εδώ;
Έχω γαληνέψει κι έχω φουρτουνιάσει τρακόσες φορές σήμερα.
Βλέπω τα μαβιά σας λουλούδια μαζί με νεκρές φωτογραφίες…
Βλέπω ψυχές απλωμένες σε κοινή θέα…
Σπαράζετε και σπαράζω κι εγώ… κατασπαράζετε και κατασπαράζω κι εγώ.
Μοιράζεστε και μοιράζομαι κι εγώ. Ακροβατείτε και ακροβατώ κι εγώ.
Λόγος
Αιτία
Αφορμή
Πάθος
Πάσχω
Μαθαίνω
Συνωνυμίες…ατέλειωτες συνωνυμίες
Δεν έφυγα χτες…έφυγα κάποτε.
Δεν θέλω να φεύγω γιατί δεν επιστρέφω…
Δεν επιστρέφω ποτέ ούτε για να φιλήσω ούτε για να δαγκώσω.
Δεν θέλω να θυμώνω και πάνω απ’ όλα δεν θέλω να οργίζομαι.
Τι κάνω εγώ τώρα εδώ;
Ξεσκίζω το θυμό μου σε λέξεις και σε μονογράμματα.
Ακολουθώ το θυμό κατά πόδας μην οργιστεί και ξεσπαθώσει.
Τον τιθασεύω τον διοχετεύω σε ατελείωτη ενέργεια.
Μάταιο…ξαναγεννιέται. Ξαναγεννιέται και πεθαίνω εγώ.
Θυμάμαι κάποτε συνάντησα έναν τύπο που είχα πάψει να του μιλάω από χρόνια, τον είχα κάνει αόρατο. Τον είδα στο θέατρο…από μακριά. Είχα μάθει από κοινούς γνωστούς ότι είχε πεθάνει η γυναίκα του. Το είχα μάθει πολύ πρόσφατα μάλιστα και, κοίτα να δεις σύμπτωση…
Βγήκα για τσιγάρο στο διάλλειμα, θυμόμουν δεν κάπνιζε άρα δεν είχα φόβο να πέσουμε μούρη με μούρη…
Και τσουπ…μούρη με μούρη, εγώ κι αυτός ο διάφανος, ο αόρατος για πάνω από μια δεκαετία.
Στάθηκα κάπου παράμερα με γυρισμένη την πλάτη και κάπνιζα χωρίς να σκέφτομαι, νόμιζα…
Και ξαφνικά, σαν χαστούκι με χτύπησε η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας.
Δεν θυμόμουν γιατί είχα γίνει έξαλλη μαζί του και δεν του μιλούσα. Δεν θυμόμουν.
Γύρισα προς το μέρος του, γελώντας για την απίστευτη ηλιθιότητά μου, πήγα κοντά του και άρχισα να του διηγούμαι το γελοίον του πράγματος…
Θες η ειλικρίνεια, θες γιατί εκείνος θυμόταν…μ’ αγκάλιασε ξαφνικά κι άρχισε να με κουνάει πέρα δώθε…
-Μου ‘λειψες.
-Το ξέρω! Εμένα όμως δε μου ‘λειψες, απαντάω εγώ η γαϊδάρα, το τσογλάνι του κερατά. Απλά το θεωρώ ανόητο να σε βλέπω και να μη σου μιλάω.
-…
-Έλα, αφού με ξέρεις, άμα δεν το πω, θα σκάσω. Απλά και ανθρώπινα, όμως, δεν μπορώ να μην νοιάζομαι για ανθρώπους που έχω γνωρίσει…να ‘ναι καλά, να προοδεύουν, να ευτυχούν, να λέμε μια καλημέρα… Τίποτε άλλο όμως.
Δεν θέλω να τους ξαναβάλω στη ζωή μου.
-…
Μούγκα ο τύπος…τον άφησα ξερό.
Έσβησα το τσιγάρο και γυρίσαμε μαζί στην αίθουσα.
Πάει το δεύτερο μέρος του έργου. Το ‘χασα.
Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ…αποσπασματικές εικόνες μου έρχονταν στο νου από την κοινή μας πορεία, όσο λίγο κράτησε…Δεν ήταν εντάξει ο τύπος.
Δεν ήταν.
Θυμήθηκα, σχετικά δηλαδή…
Και σήμερα, έτσι θα αντιδρούσα αν μου συνέβαιναν τα ίδια ή μάλλον χειρότερα…Δεν θα είχα καμία σχέση μαζί του αν τον γνώριζα τώρα. Θα με απωθούσε. Δεν θα ήταν αόρατος. Θα ήταν ανύπαρκτος.
Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;
Τσαλακώνω τους ανθρώπους σαν παλιόχαρτα όπως τσαλακώνω τη σκέψη μου.
Εφοδιάζω τη μνήμη με δηλητήριο…
Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;
Χώνομαι και χάνομαι και μικραίνω…μικραίνω…μικραίνω…γίνομαι ένας κόμπος στο χαλί που τον πατώ εγώ η ίδια με τα πόδια μου…καταματώνομαι…σέρνομαι στα πατώματα. Προσπαθώ να σκοτώσω το θυμό μου μάταια…μάταια.
Δεν είμαι από λάσπη εγώ.
Είμαι από πικρό αίμα φτιαγμένη και ασήκωτο ανυπέρβλητο εγωισμό.
Τι δουλειά έχω εδώ;
Ποια είμαι εγώ που νομίζω πως μ’ έχει η ζωή αλλάξει κι όμως δεν επιτρέπω το ίδιο στους άλλους;
