Παρασκευή 23/1 …
Είμαι στην Πανεπιστημίου στην είσοδο του Μετρό…
Ακουμπώ τις τσάντες με τα βιβλία που κουβαλάω στο πεζούλι και ανάβω τσιγάρο.
Θέλω να σκεφτώ, να ξεκουραστώ, να κάνω κι ένα τηλεφώνημα.
Θέλω να γυρίσω σπίτι…είμαι κουρασμένη.
Η συγκέντρωση είναι στο πλάι μου.
Παρατηρώ ένα κορίτσι μ’ ένα πλακάτ στερεωμένο στο σάκο που κρέμεται στην πλάτη της, είναι όμορφη…
Δυο κοπελιές, με σακούλες από το Hondo, περνούν δίπλα μου και κατεβαίνουν βιαστικά τη σκάλα.
- «Πάμε να φύγουμε, μην έχουμε τίποτα φωτιές πάλι.»
Παρατηρώ τους μετανάστες μικροπωλητές…
Καπνίζω και δεύτερο τσιγάρο.
Δεν έχω πρόθεση να μείνω.
Ξανακοιτάζω το κορίτσι.
Μαλλιά λυτά, αγοροκόριτσο όμως…
Όμορφη, τρυφερό και περήφανο βλέμμα…
Μ’ ένα στριφτό τσιγάρο στο δεξί, περιφέρεται μόνη μέσα στο πλήθος.
Κουβαλάει στην πλάτη ένα αίτημα. Το βάρος του κόσμου…
Μικροκαμωμένη και όμορφη…αλήτικη ομορφιά, άπιαστη, από κείνες τις ομορφιές που σε συνεπαίρνουν.
Θυμήθηκα ξαφνικά τη διαδήλωση για το ιδιώνυμο και τον Ν 509 …εκεί, ακριβώς εκεί.
Πανεπιστημίου...
Ο Παναγιώτης με τράβαγε από το γιακά, δεν έκανα πίσω, κομμάτια θα μ’ έκαναν… μα ξαφνικά, δεν ξέρω πως, πήρε διαταγή η αστυνομία να υποχωρήσει.
Ανάβω και τρίτο τσιγάρο…
Πικρό, το σβήνω.
Πού μου ‘ρθαν τώρα αυτές οι μνήμες;
Το κόμμα, αγώνες, αγωνίες, ελπίδες, διαψεύσεις, οι φίλοι που φύγαν, κάτι χαζογκόμενοι καθοδηγητές, οι διαφωνίες…
Κατεβαίνω αργά τις σκάλες, μόνο η εικόνα του κοριτσιού είναι ζωντανή ακόμη στη σκέψη μου…
Οι τσάντες μου είναι ασήκωτες.
…
Γύρισα σπίτι κλαίγοντας.
Εγώ με τα «βιβλία» μου κι εκείνες με τον «Hondo», φταίμε το ίδιο…
Ίσως μάλιστα εγώ, να φταίω ακόμη περισσότερο.
