Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Ελένη Λαδιά: Η Φανώ

Ἑ­λέ­νη Λα­διᾶ

Ἡ Φα­νώ

ΠΟ ΠΟΛΥ μι­κρὴ ἡ Φα­νὼ ἀ­γα­ποῦ­σε τὴν μου­σι­κὴ καὶ πολ­λὲς φο­ρὲς ξε­χνι­ό­ταν κά­τω ἀ­πὸ τὸ δέν­δρο τῆς αὐ­λῆς, ἀ­κού­γον­τας ἤ­χους στὴν φαν­τα­σί­α της, ποὺ κα­μιὰ φο­ρὰ γί­νον­ταν τρα­γού­δι μὲ λέ­ξεις δι­κές της. Στὰ ἕν­δε­κά της ἡ ἐ­πι­θυ­μί­α της νὰ πά­ρει μα­θή­μα­τα πιά­νου πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε. Ἡ δα­σκά­λα τῆς μου­σι­κῆς ἔ­με­νε μα­κριά, κά­που στὸ τέρ­μα τοῦ Δή­μου, σ’ ἕ­ναν δρό­μο ἀ­νη­φο­ρι­κό, καὶ ἦ­ταν πα­ρά­ξε­νη. Ὅ­ταν τῆς ἔ­κα­νε μά­θη­μα πιά­νου, ὁ ἦ­χος δὲν ἀ­κου­γό­ταν. Ἡ μι­κρὴ Φα­νὼ ἦ­ταν πο­λὺ ντρο­πα­λὴ γιὰ νὰ ρω­τή­σει τὴν αἰ­τί­α. Ἀ­πὸ χα­ρα­κτή­ρα καὶ ἀ­γω­γὴ δὲν ζη­τοῦ­σε οὔ­τε ρω­τοῦ­σε τί­πο­τε. Ἡ δα­σκά­λα τοῦ πιά­νου τῆς ἀ­πο­κά­λυ­ψε κά­ποι­α φο­ρὰ πὼς ἦ­ταν τὸ «κρυ­φό της μά­θη­μα». Καὶ μο­λο­νό­τι με­γά­λη κο­πέ­λα εἴ­κο­σι χρο­νῶ ἐ­κμυ­στη­ρεύ­τη­κε στὴν μι­κρὴ πὼς ἦ­ταν ἐ­ρω­τευ­μέ­νη μὲ ἕ­ναν φαν­τά­ρο καὶ τοῦ ἔ­στελ­νε κρυ­φὰ ἀ­πὸ τοὺς γο­νεῖς της τὰ δί­δα­κτρα τῆς Φα­νῶς. Τὸ κο­ρι­τσά­κι κα­τα­κοκ­κί­νη­σε καὶ δὲν δι­α­μαρ­τυ­ρή­θη­κε. Μά­λι­στα στὸ βά­θος τῆς καρ­διᾶς της λυ­πή­θη­κε τὴν δα­σκά­λα. Ἔ­τσι προ­σπα­θοῦ­σε νὰ φαν­τα­σθεῖ τοὺς ἤ­χους τῶν πλή­κτρων καὶ δι­ά­βα­ζε μὲ φι­λο­τι­μί­α τὴν θε­ω­ρί­α καὶ τὸν ὁ­ρι­σμὸ τῆς ἁρ­μο­νί­ας. Ἔ­παιρ­νε μα­ζί της τὸ τε­τρά­διο μὲ τὴν μου­σι­κὴ ὕ­λη καὶ ἀ­πο­μνη­μό­νευ­ε ἀ­κό­μη καὶ στὸ φτω­χι­κὸ σπί­τι τῆς φί­λης της. Ὁ γά­τος ὁ Μι­σο­κο­λά­κης ποὺ κοι­μό­ταν μα­ζὶ μὲ τὴν Ἄν­να, τὴν με­γα­λύ­τε­ρη ἀ­δελ­φὴ τῆς Γι­ωρ­γί­τσας, γουρ­γού­ρι­ζε στὸ χα­λά­κι τοῦ πα­τώ­μα­τος κον­τὰ στὴν γκα­ζι­έ­ρα ποὺ χρη­σι­μο­ποι­οῦ­σε ἡ οἰ­κο­γέ­νεια γιὰ τὴν πα­ρα­σκευ­ὴ φα­γη­τοῦ καὶ γιὰ θέρ­μαν­ση. Ἦ­ταν ἕ­να ἀ­πὸ τὰ φτω­χὰ σπί­τια τοῦ 1955 στὴν πρό­σο­ψη μιᾶς ὁ­ρι­ζόν­τιας κα­τα­σκευ­ῆς μὲ πολ­λὰ δω­μα­τιά­κια ἔν­θεν καὶ ἔν­θεν τῆς μα­κρό­στε­νης αὐ­λῆς καὶ μὲ κοι­νὸ καμ­πι­νέ. Ὅ­μως ἡ Φα­νὼ ἄ­φη­νε τὴν ὡ­ραί­α της μο­νο­κα­τοι­κί­α μὲ τὸν με­γά­λο κῆ­πο καὶ τρύ­πω­νε στὸ σπι­τά­κι, λὲς καὶ τὴν τρα­βοῦ­σε ἡ δυ­στυ­χί­α σὰν μέ­λι, πή­γαι­νε ἐ­κεῖ ἀ­κό­μη καὶ κρυ­φὰ ἀ­πὸ τὴν μη­τέ­ρα της ποὺ τὴν κα­τα­λά­βαι­νε ἀ­πὸ τὴν μυ­ρω­διὰ τῶν ρού­χων. «Βρω­μο­κο­πᾶς πε­τρέ­λαι­ο βρὲ παι­δά­κι, πε­τρέ­λαι­ο καὶ μού­χλα. Πὲς στὴν Γι­ωρ­γί­τσα νὰ παί­ζε­τε ἐ­δῶ.»

Ἡ Φα­νὼ ὅ­μως ἤ­θε­λε νὰ ἀ­κού­ει τὶς πα­ρά­λο­γα γο­η­τευ­τι­κὲς ἱ­στο­ρί­ες τῆς μυ­θο­μα­νοῦς Ἄν­νας, νὰ χα­ϊ­δεύ­ει τὸν Μι­χα­λά­κη (­αὐ­τὸ ἦ­ταν τὸ ἀ­λη­θι­νὸ ὄ­νο­μα τοῦ γά­του, ἀλ­λὰ γιὰ ἀ­νε­ξή­γη­τους λό­γους ἡ Ἄν­να τὸν φώ­να­ζε Μι­σο­κο­λά­κη) καὶ νὰ βλέ­πει τὴν κυ­ρί­α Ὄλ­γα, μὲ τὴν συμ­πε­ρι­φο­ρὰ ξε­πε­σμέ­νης ἀρ­χόν­τισ­σας.

Ὁ ὁ­ρι­σμὸς τῆς ἁρ­μο­νί­ας τὴν ζά­λι­ζε, ἦ­ταν τό­σο θε­ω­ρη­τι­κὸς κι ἀ­ταί­ρια­στος ἐ­κεῖ μὲς στὰ γα­τί­σια νια­ου­ρί­σμα­τα καὶ τὴν ἔν­το­νη μυ­ρω­διὰ τῆς γκα­ζι­έ­ρας.

Τί νὰ ἦ­ταν ἡ ἁρ­μο­νί­α; Ποι­οί ἦ­χοι τὴν συ­νέ­θε­ταν; Δὲν γι­νό­ταν νὰ συ­νε­χί­σει μὲ τέ­τοι­α μα­θή­μα­τα πιά­νου. Σχε­δὸν με­λέ­τη­σε τὴν μι­σὴ μέ­θο­δο Beyer, ἔ­μα­θε νὰ ψι­θυ­ρί­ζει τὶς νό­τες ντὸ μὶ σὸλ λὰ λὰ σὸλ ντὸ ρὲ ντὸ ρὲ μὶ ρέ… ἀλ­λὰ ἦ­χο δὲν ἄ­κου­γε. Ἔ­φυ­γε ξαφ­νι­κὰ ἀ­πὸ τὸ μά­θη­μα καὶ γιὰ πρώ­τη φο­ρὰ ζή­τη­σε ἀ­πὸ τοὺς γο­νεῖς της ἕ­να πιά­νο. Ἕ­να πιά­νο δι­κό της, νὰ παί­ζει δυ­να­τά, νὰ μὴν τῆς κα­τε­βά­ζουν τὴν σουρ­ντί­να ποὺ ἔ­πνι­γε τὸν ἦ­χο. Δὲν τῆς ἀ­γό­ρα­σαν πιά­νο, δὲν ἤ­ξε­ραν οἱ ἄν­θρω­ποι τὴν ἀ­ξί­α του καὶ τὸ θε­ώ­ρη­σαν παι­δι­κὸ κα­πρί­σιο.

Τό­τε ἡ Φα­νὼ κι­νη­μέ­νη ἀ­πὸ τὴν ἀ­πελ­πι­σί­α σκέ­φτη­κε νὰ φτιά­ξει ἕ­να δι­κό της πιά­νο. Πῆ­γε στὸ μι­κρό­τε­ρο ξύ­λι­νο τρα­πέ­ζι τῆς κου­ζί­νας, ζω­γρά­φι­σε πά­νω του πλῆ­κτρα ἀ­κρι­βῶς στὴν θέ­ση καὶ στὸ σχῆ­μα τῶν ἀ­λη­θι­νῶν, κι ἄρ­χι­σε νὰ παί­ζει ὅ­πως εἶ­χε μά­θει. Δί­χως νὰ ἀ­κού­γε­ται ὁ ἦ­χος, δί­χως νὰ γνω­ρί­ζει τὴν ἁρ­μο­νί­α. Μό­νον τὴν φαν­τα­ζό­ταν, ὅ­πως τὰ πε­ρισ­σό­τε­ρα θέ­μα­τα αὐ­τoῦ τοῦ κό­σμου…


13 Ἀ­πρι­λί­ου 2010


Πρώτη δημοσίευση: Πλανόδιον-Ιστορίες Μπονζάι



Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, αγαπητέ συνδικαλιστή, η δουλειά κάνει τους άντρες…


Ναι, απεργώ σήμερα.

Απεργώ για να υπερασπιστώ το εισόδημά μου και το εισόδημά σου αγαπητέ συνδικαλιστή και όχι την ρεμούλα σου.

Το εργασιακό μου δικαίωμα και το εργασιακό σου δικαίωμα αγαπητέ συνδικαλιστή και όχι την τεμπελιά σου.

Το κοινωνικό κράτος αγαπητέ συνδικαλιστή και όχι το κράτος ωφελιμισμού.

Αυτά τα υπερασπίστηκες τόσα χρόνια εσύ και τώρα… τρέμεις μην τα χάσεις αγαπητέ συνδικαλιστή.

Μπορώ να απεργώ γιατί δουλεύω.

Η απουσία μου από την δουλειά μου έχει αντίκτυπο η παρουσία μου αποτέλεσμα. Γι αυτό μπορώ να απεργώ. Δεν απεργώ στου κουτρούλη το γάμο αγαπητέ συνδικαλιστή, δεν απεργώ για να εκβιάσω, δεν έχω κάνει την απεργία σκοινί κορδόνι. Απεργώ ως έσχατη λύση για να δείξω ότι πιο κάτω δεν πάει, για να δείξω ότι δεν αντέχω άλλο… απεργώ γιατί η Δημοκρατία μου δίνει αυτό το δικαίωμα που είναι ιερό όσο ιερή είναι και η δουλειά μου. Απεργώ γιατί αγαπώ την δουλειά μου και εργάζομαι σκληρά για το καλύτερο αποτέλεσμα, απεργώ γιατί αγαπώ την χώρα μου αγαπητέ συνδικαλιστή.

Με την δουλειά μου και με την απεργία μου θέλω να επιβάλλω τα ίδια ακριβώς πράγματα.

Κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνικό κράτος, ανάπτυξη, προστασία του εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, εξυγίανση και αναδιάρθρωση, αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας…

Και όχι να προστατέψω την βολή μου αγαπητέ συνδικαλιστή.

Απεργώ σήμερα και θα χάσω το μεροκάματο, αγαπητέ συνδικαλιστή, δεν έγραψα ρεπό για να τα έχω όλα δικά μου… αγαπητέ συνδικαλιστή.

Απεργώ σήμερα γιατί ελπίζω ότι με ακούει η κυβέρνηση…

Ελπίζω ότι, εμένα την ανώνυμη εργαζόμενη, δεν με ταύτισε με τον κρατικοδίαιτο και φερέφωνο συνδικαλισμό σου αγαπητέ συνδικαλιστή.

Ελπίζω ότι ο συνδικαλισμός σου δεν έκαψε κάθε δυνατότητα να έχει αντίκτυπο η απεργία μου.

Ελπίζω ότι η σημερινή δεν θα είναι άλλη μία χαμένη απεργία.

Ελπίζω ότι θα κατέβουν εργαζόμενοι στο δρόμο… αυτοί ναι που αγωνιούν και παλεύουν και ελπίζω ότι οι φωνές τους θα καλύψουν το παραλήρημα το δικό σου αγαπητέ συνδικαλιστή και όλων όσων κατάφεραν να απαξιωθεί κάθε αγώνας και κάθε διεκδίκηση με τις κομματικές τους σκοπιμότητες, τα γελοία τους συνθήματα και τους πολιτικούς και ηθικούς συμψηφισμούς.

Ελπίζω ότι θα απεργήσουμε σήμερα και… αύριο θα δουλέψουμε με ακόμη μεγαλύτερη συνέπεια και όρεξη… αγαπητέ συνδικαλιστή.

Διότι αν δεν είναι έτσι…

Το έχουμε χάσει το παιχνίδι τελειωτικά.

ΥΓ… Εσύ ξέρεις κι εγώ ξέρω αγαπητέ συνδικαλιστή.

Εγώ βέβαια άλλαξα, δεν σιωπώ πια μπροστά στην παντοδυναμία του λαϊκισμού και της προβοκάτσιας σου, σε ξεφωνίζω…

Το κακό είναι, αγαπητέ συνδικαλιστή, ότι αν δεν αλλάξεις κι εσύ θα πατώσουμε μαζί.


Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Παίξε μπάλα αγόρι μου...

Γράφει η Theia Helena


«Ανοιχτή επιστολή προς τον κρετίνο που κρύβεις μέσα σου.»

Αγόρι μου, χτες Σάββατο βράδυ, παράτησες γκόμενα, γυναίκα, μάνα κι αδελφή για να πας στο γήπεδο και πολύ καλά έκανες. Τόσο καλά που αυτές οι ηλίθιες εδώ και μερικά χρόνια για να σου δείξουν ότι όλα τα μπορούν αποφάσισαν να έρχονται μαζί σου στους αγώνες ως που έγιναν φανατικές του ποδοσφαίρου… κάποιες μάλιστα άρχισαν να πηγαίνουν και χωρίς εσένα.

Αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει πιο ελκυστικό θέαμα από ένα πανέμορφο θηλυκό που περιφέρει τις καμπύλες του στις κερκίδες και θα ήθελε να σου αποσπάσει την προσοχή από τις καμπύλες της στρογγυλής σου Θεάς… Τελικά, του μόνου την προσοχή που αποσπά, είναι του εικονολήπτη ο οποίος κάνει zoom στις κούκλες και αφήνει τους τηλεθεατές να παίρνουν  μάτι,  αφού έτσι κι αλλιώς μπάλα δεν βλέπουν.

Ναι βρε αγόρι μου… μπάλα δεν βλέπουμε από την τηλεόραση, ούτε κι εσύ βλέπεις που πας στο γήπεδο.
Πας εκεί, φωνάζεις, τα σπας, βρίζεσαι με όποιον περάσει από μπροστά σου, γαμοσταυρίζεις παίκτες και διαιτητές, χριστοπαναγιάζεις τον πρόεδρο και τους παράγοντες κι έπειτα επιστρέφεις στη λούφα σου.
Πού είναι λοιπόν η μπάλα;
Χτες φυσικά, δεν έβριζες μόνο εσύ… όοοοχι… έβριζε και προπηλάκιζε και ο πρόεδρος της διοργανώτριας αρχής, της Super League. Τα ίδια έγιναν και στο Βόλο αλλά περάσανε στα ψιλά… αφού το Καραϊσκάκη «διδάσκει» ήθος μέγα και οι άλλοι ακολουθούν.
Δεν είδα από τον αγώνα παρά μόνον μια στιγμή… μ’ ένοιαζε βλέπεις, είμαι Πειραιώτισσα, ήθελα να μάθω το αποτέλεσμα του derby
Είδα ένα γήπεδο να «καίγεται» από τις φωτοβολίδες και τα καπνογόνα. Μάταιο. Έστρεψα αλλού το βλέμμα. Σας έστειλα όλους με τη σκέψη στο διάολο. Και πρώτα πρώτα εσένα ανώνυμε κρετίνε που ακολουθείς, χειροκροτείς, γελοιοποιείσαι και εγκρίνεις χωρίς κανένα κέρδος.
Οι παράγοντες των ομάδων, οι δημοσιογράφοι, το κράτος το ίδιο, υποκρίνονται ότι δεν ξέρουν τι γίνεται. Όμως εκείνοι τροφοδοτούν όλον αυτό τον φανατισμό, στηρίζοντας τον παραγοντισμό και υποδαυλίζοντας την βία. Αυτοί ωφελούνται, τους καταλαβαίνω. Εσένα δεν καταλαβαίνω. Εσένα, ναι!
Εσύ που λες πως σου αρέσει η μπάλα… που έπαιζες από μικρός, που παίζεις κάποιες φορές ακόμη όταν σου τύχει… που λες πως είσαι άρρωστος με τη μπάλα…  εσένα δεν σε καταλαβαίνω.
Μπάλα δεν βλέπεις, λεφτά δεν βγάζεις από την ιστορία, όφελος δεν έχεις…
Την νίκη, αν είναι αμφίβολη ειδικά, δεν την ευχαριστιέσαι… Τι στο δαίμονα… Γιατί τα επιτρέπεις όλα αυτά;
Και μην μου πεις ότι δεν είναι στο χέρι σου…
Αν εσύ δεν κόψεις εισιτήρια, παύουν όλα. Δεν υπάρχει ποδόσφαιρό χωρίς εσένα… δεν υπάρχει μπάλα.
Ή μήπως δεν σε αφορά τελικά η μπάλα;
Μήπως σου αρέσει να είσαι άρρωστος; 

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Η Παναγία της φρίκης...



Δεν είναι απλά μια βραβευμένη φωτογραφία. Είναι μια ακρωτηριασμένη γυναίκα.

Θα μπορούσε να είναι εικόνα της Παναγίας. Στο πρόσωπο της νεαρής Αφγανής θα μπορούσε να αποτυπωθεί η θηριωδία απέναντι στην ομορφιά του ανθρώπινου προσώπου. Και δεν μιλώ για την φυσική ομορφιά που έχει αυτό το κορίτσι, αλλά για την ομορφιά κάθε προσώπου.

Η βία αποτελεί την μεγαλύτερη ύβρη του ανθρώπινου είδους. Βιάζουμε τον συνάνθρωπο, τα ζώα, την φύση… τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν είναι γενίκευση… είναι διαπίστωση. Μια διαπίστωση που ο πολιτισμός και η εξέλιξη, η τέχνη και η παγκόσμια σκέψη, δεν κατάφεραν να την απαλύνουν… αν όχι να την εξαλείψουν.

Η βία εναντίον των γυναικών είναι και αυτή ένα ζήτημα που συζητιέται πολλές φορές στη βάση του συμψηφισμού…
Έτσι, το να μιλά κανείς στην Ελλάδα για το θέμα, ηχεί, για κάποιους, άτοπο… Και πράγματι η σωματική βία εναντίον του φύλου μας δεν αποτελεί φαινόμενο της καθημερινότητάς μας.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει εξαλειφθεί.

Απόδειξη αποτελούν τόσο οι μελέτες όσο και οι στόχοι της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων μέχρι το 2013. Δεν είναι άσκοπο τόσο για άνδρες όσο και για γυναίκες να διαβάσουν τις πολύ χρήσιμες πληροφορίες έτσι για να διαπιστώσουν ότι αυτά που θεωρούμε στην προσωπική ή την επαγγελματική μας ζωή, κάποιοι, αυτονόητα, για πολλές Ελληνίδες ομόφυλές μας είναι ζητούμενα και ενισχύονται ακόμη και σήμερα από το κενό του νόμου και από την κοινωνική προκατάληψη.

Ναι, εδώ δεν είναι Αφγανιστάν, είναι Ελλάδα.

Ο εφησυχασμός, η αδιαφορία και η σιωπή είναι κοινωνική και όχι προσωπική ντροπή.



Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...
Ένα κείμενο επίκαιρο, αντίδοτο στην βλακεία που διεκδικεί εύσημα πατριωτισμού... με ένα "κλικ" στην εικόνα διαβάστε το...

Μάθε πόσο μετράει η υπογραφή σου...