Στα μάγια που γιατρεύουν τους φόβους μου…
Gustav Klimt, Ανθισμένα Ύδατα
Φεύγω εδώ και αρκετά χρόνια, χτυπημένη από το όνειρο και την ιδέα, απομακρύνομαι σιγά και αθόρυβα, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, φεύγω κι ας είναι άγνωστος ο τόπος της καταγωγής και του προορισμού μου.
Φεύγω αφήνοντας το ομοίωμά μου στη γη να παρακολουθεί τα συμβαίνοντα, θεατής ουδέτερος και νεκρός. Ο νους μου αμέτοχος εποπτεύει τα πάντα, πετώντας πίσω του γνώσεις και εμπειρίες που συνθέτουν μια ζωή-δεν θα έλεγα ολόκληρη ζωή, αφού η γήινή μου ηλικία δεν βρίσκεται ούτε στα νιάτα ούτε στα γηρατειά. Φεύγω κι ακόμη ταξιδεύω, με το εκμαγείο μου καρφωμένο στον κόσμο, ενώ η κόπωση υπονομεύει τη διπλή ζωή μου.
Ουδείς υποπτεύεται το βαθύτερο βάσανό μου, αφού το ομοίωμά μου μετέχει όλων των εκδηλώσεων ενώ εγώ φεύγω στο άγνωστο, φορτωμένη αμφιβολίες. Δεν ξέρω αν στο τέρμα του ταξιδιού μου θα συναντήσω το θεό, αν είμαι έρμαιο μυστικών δυνάμεων ή αν ισχύει το περιβόητο αυτεξούσιο.
[…]
Gustav Klimt, Αδάμ & Εύα
Αλήθεια, ξέρετε πόσο ενδυναμώνει η δυστυχία; Αξίζει να αναλύσω αυτή την κατάσταση και να ανατρέψω το απόφθεγμα ότι η δυστυχία αποδυναμώνει, εξευτελίζει κτλ. Όχι η δυστυχία στις υπερήφανες ψυχές δεν μετατρέπεται σε χέρι ζητιάνου ούτε σε αναρριχητικό φυτό, αλλά σε ευθιξία έκπτωτου πρίγκιπα. Κι εγώ υπήρξα ένας πρίγκιπας του ερωτικού αισθήματος, κυρίως του δικού της, γιατί αυτή είχε μια κεραύνια ψυχή.
Δυσπιστούσα, ίσως και να φοβόμουν τον ψυχοβόλο της έρωτα. Ίσως. Μήπως δεν προφυλάγεται όμως κάθε σώφρον άνθρωπος όταν μια δέσμη εκτυφλωτικών ακτίνων τον χτυπά τον χτυπά κατάματα; Κάποτε η άρνησή μου, όχι βέβαια η τελεσίδικη, αφού κι εγώ ανταποκρινόμουν στον έρωτά της-με το σταγονόμετρο, όπως με κατηγορούσε η ίδια-, αυτή η σχετική άρνησή μου που με τα χρόνια έλαβε το πάγιο σχήμα της απόλυτης, την εξανάγκασε να φύγει. Την κατηγορούσα πως έφυγε γιατί δεν έβρισκε πλέον σαρκική ικανοποίηση. Τι πλάνη! Ντρέπομαι και που το αναφέρω, αφού ξέρω καλά πως εκείνη είχε παραδώσει όλη της την ψυχή στον έρωτά μας. Εγώ είμαι ένας λογικός άνθρωπος, αιτιοκράτης. Θεοί και μεταφυσικές ανησυχίες με κάνουν να γελώ, σε αντίθεση με εκείνη, που ερωτοτροπούσε μ’ αυτά τα θέματα χωρίς να αποφασίζει μια ξεκάθαρη στάση. Ίσως πάλι να με τρόμαζε το πολυσύνθετο του χαρακτήρα της σχετικά μ’ αυτές τις νοητικές μετακινήσεις, διότι σε θέματα ήθους ήταν απαρασάλευτη. Μυστικίστρια, άθεη, αγνωστικίστρια, θρησκευόμενη κατά καιρούς, ήταν απ’ όλα ή πιο σωστά, φιγούρες του εαυτού της εξέφραζαν διαφορετικές πνευματικές τάσεις.
Εγώ όμως, ως λογικός αιτιοκράτης, συμπέρανα ότι η πνευματική αστάθεια εδήλωνε ταυτοχρόνως και τη συναισθηματική, άρα είχα δίκιο να μην εμπιστεύομαι τον έρωτα της και να κρατώ επιφυλάξεις και δυσπιστίες, που τη μετέτρεπαν κυριολεκτικά σε ανθρώπινο ράκος.
[…]
Μετά τον ερωτικό μας χωρισμό, που εκείνη απεφάσισε, περάσαμε μια περίοδο νευρικών εκρήξεων, κάτι σαν μετασεισμικές δονήσεις.
[…]
Στην απόπειρά μου να την παγιδέψω ή να την δελεάσω, της πρότεινα ότι επί πολλά χρόνια είχα αρνηθεί, εγώ, ο σκληροτράχηλος στις αγάπες και τις ικεσίες της. Δεν τα δέχτηκε, όχι από αντεκδίκηση αλλά από κούραση. «Είναι αργά τώρα» μου έλεγε κάθε φορά μαλακά για να μη με προσβάλει. «Τώρα είναι αδύνατον για μένα».
[…]
Μου όριζε, αυτή πλέον, να συναντιόμαστε μια φορά την εβδομάδα, ημέρα Σάββατο, πιθανόν για δύο λόγους: πρώτον, σεβόμενη της άλλες ημέρες της εργασίας μου, διετήρησε την ημέρα που εγώ είχα επιβάλει στο παρελθόν, και δεύτερον διότι το Σάββατο σηματοδοτεί την αυστηρά προσωπική ζωή του ατόμου.
Έτσι βρισκόμασταν τα Σάββατα, γεγονός που σήμαινε ότι η προσωπική ζωή και των δυο μας ήταν λευκή.
[…]
Gustav Klimt, Ασημόψαρο
Προσπαθώντας να σπάσω αυτή τη σαββατιάτικη τελετουργία, ζήτησα μερικές φορές να τη δω μία άλλη μέρα της εβδομάδας. Το δεχόταν με κόπο, γεγονός που με έβαζε σε υποψία ότι είχε κάποιον κρυφό εραστή. Στην πραγματικότητα έκοβε, όπως ισχυριζόταν, ένα αυστηρό πρόγραμμα εργασίας.
Ποτέ δεν την πίστευα, μέχρι που στο τέλος ανακάλυπτα την αλήθεια της. «Πίστευέ με» με προειδοποιούσε πάντα «γιατί η δυσπιστία με σκοτώνει». Ξέρω πως τη σκότωνα σιγά σιγά για χρόνια, αλλά μήπως ο υπερβολικός έρωτας δεν είναι μια μορφή κανιβαλισμού; Γι αυτό οι πιστοί τρώνε το θεό τους.
[…]
Πέρασαν χρόνια από την ημέρα του ερωτικού μας χωρισμού, κι εκείνη, πάντα σοβαρή και αλύγιστη, δεν άφηνε καμιά χαραμάδα να δω μέσα της κάποια ανάγκη. Με το πέρασμα του χρόνου γινόταν περισσότερο τρυφερή και με διαβεβαίωνε πως ήμουν ο άνθρωπος της καρδιάς της. Μου έταζε επίσης πως, αν δεν θα νυμφευόμουν ή δεν θα δημιουργούσα δεσμό, αυτή θα έμενε παντοτινή «λευκή» σύντροφος, να παρηγορεί τα γηρατειά μου ή να με φροντίζει από τις τυχόν αρρώστιες. «Κι αν νυμφευθώ;» τη ρωτούσα περιπαιχτικά, εγώ που πάντα αρνιόμουν το γάμο εκ πεποιθήσεως. «Τότε τι θα γίνει;» «Δεν θα σε ξαναδώ» απαντούσε ψύχραιμα, κι ήξερα πως το εννοεί. «Δεν θα με χρειάζεσαι τότε». «Δεν χρειάζομαι κανέναν» ανταπαντούσα με κυνισμό. «Ό,τι είναι να συμβεί θα συμβεί. Ας μη δεσμεύουμε το μέλλον». Εκεί χτυπούσα τη φλέβα της διαφωνίας μας. Αυτή σχεδίαζε πάντα όψεις του μέλλοντος, ενώ εγώ αφηνόμουν στη σοφία του καιρού.
[…]
Μετά από αρκετά χρόνια κατάλαβα την αρχική της εξήγηση: «εγώ δεν παίζω με τους ανθρώπους. Η θέση μου είναι ξεκάθαρη, η θέλω ή δεν θέλω». Κι εγώ ο ανόητος, ερμηνεύοντας την με βάση τον εαυτό μου, της απέδιδα τεχνάσματα και δεύτερες σκέψεις. Θρεμμένος με την παραδοσιακή ρήση ότι η γυναίκα μηχανεύεται πάντα πλάγιους τρόπους, δεν πίστευα πώς αυτή αποτελούσε εξαίρεση.
[…]
Δεν την είδα όμως γριά, δεν με φρόντισε ούτε τη φρόντισα. Δεν υπήρχε πια παρηγοριά για τα γηρατειά, που η φαντασία της σχεδίαζε να προλάβει. Ειδοποιήθηκα από κάποιον συγκάτοικο στην πολυκατοικία της ότι η αγαπημένη μου είχε πεθάνει. Ξαφνικά και απρόσμενα. Ανακοπή καρδιάς, κι ήταν ημέρα Τρίτη.
... ... ...
Ελένη Λαδιά, η Χάρις, Πατάκης 2000
Μια κριτική για το τελευταίο της βιβλίο, Ταραντούλα, Εστία 2008
http://www.iklimt.com/
