Είναι κάτι μέρες στη ζωή, που πικραίνεσαι όχι ως άνθρωπος γενικά, αλλά ως γυναίκα. Πας και κουκουβιάζεις λοιπόν στη γωνίτσα της σιωπής σου και ξεπλένεσαι με δάκρυα χωρίς να μιλάς.
Αν έχεις τύχη, εκείνες τις ώρες, συναντάς μιαν άλλη, γυναίκα κι αυτή, που θα ήθελες να την αφήσεις να μιλήσει εκείνη αντί για σένα.
Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα και σήμερα θέλω να μιλήσει αντί για μένα η Αλέκα Παΐζη. Μια γυναίκα με σπάνιο ερωτισμό, αλήθεια και θηλυκότητα. Μια γυναίκα με σπάνια τέχνη, γενναιοδωρία, ειλικρίνεια και αισιοδοξία.
σε εισαγωγικά:
«Πριν παντρευτούμε με τον άντρα μου, του μήνυσα ότι δεν ήμουν παρθένα.
Κι εκείνος μου μήνυσε πίσω: “Δεν πειράζει. Φοβόμαστε τα αίματα…”
Αργότερα χωρίσαμε. Έχω την εντύπωση ότι του κόστισε πολύ ο χωρισμός. Παραμονές της χούντας, αρρώστησε σοβαρά.
Πήγα να τον δω, του κρατούσα ένα λουλουδάκι.
Πέθανε την άλλη μέρα.
Η αδελφή του μου είπε ότι, πριν πεθάνει, τους είπε: “Πάρτε τα όλα κι αφήστε μου μόνο αυτό το λουλουδάκι της γυναίκας μου”».
Αντιγραφή από τον έντυπο Ταχυδρόμο της 14/2/20ο9. Η συνέχεια εδώ...
Η φωτογραφία από το LIFOLAND, είναι του Τάκη Διαμαντόπουλου.
