Είπα να κάνω πως δεν βλέπω…
Είπα να υποδυθώ πως δεν ακούω.
Όμως πρόκειται για τη χώρα μου. Πρόκειται για μένα, για την οικογένεια και τους φίλους μου, για τους ανθρώπους που γνωρίζω και που δεν γνωρίζω.
Πρόκειται για το ΤΩΡΑ.
Δηλαδή πρόκειται για το ΜΕΛΛΟΝ.
Θεμελιώνουμε το αύριο τη στιγμή που μιλάμε. Κάθε στιγμή που περνά είναι χθες και θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση ή πικρία.
Μ’ αυτούς τους συλλογισμούς αποφάσισα να γράψω.
Δεν έχω απαντήσεις για τον περσινό Δεκέμβρη. Έχω ακόμη ερωτήματα.
Για τον φετινό όμως;
Για τον φετινό έχω θυμό και ανησυχία.
Δεν μπορεί να είμαστε σ’ αυτή τη χώρα κατ’ επίφασην προοδευτικοί.
Δεν μπορεί να είμαστε όμηροι όσων λατρεύουν το μπάχαλο και με μισόλογα και θολά τσιτάτα και συνθήματα χαϊδεύουν την τυφλή βία.
Δεν μπορεί να εκχωρούμε σε μειοψηφίες το δικαίωμα της μετατροπής της πόλης ή της χώρας σε εμπόλεμη ζώνη και μάλιστα επετειακά τροφοδοτώντας έτσι το μύλο της συντήρησης.
ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ Η ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΝΑ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΛΟΝΤΑΙ. ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΠΟΣΟ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ.
Αν λοιπόν, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, ο Δεκέμβρης ήταν το ερώτημα, να μας το διατυπώσουν καθαρά.
Ποιο ήταν, ποιοι και σε ποιους απευθυνόταν;
Διότι τα δικά μου ερώτημα παραμένουν και απευθύνονται σ’ αυτούς που μεταφράζουν τον περσινό Δεκέμβρη μόνο ως καταστροφές και επεισόδια γιατί έτσι τους βολεύει. Μιλώ για τους φασίστες του ΛΑ.Ο.Σ από τους οποίους φυσικά δεν περιμένω καμία απάντηση. Αλλά απευθύνομαι στους καλοθελητές του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τη δηλώση Τσίπρα: «εξακολουθούμε να μη μετανιώνουμε για τον Δεκέμβρη».
Για ποιον «Δεκέμβρη» μιλάτε;
Ποιος ωφελήθηκε από τον συμψηφισμό των γεγονότων του περσινού Δεκέμβρη;
Τι αποκομίσαμε ως χώρα;
Πόσα βήματα μπροστά κάναμε;
Τι άλλαξε στην καθημερινότητα του πολίτη;
Πόσο αυξήθηκε η συμμετοχή του κόσμου στις διεκδικήσεις και στις διεργασίες της Δημοκρατίας;
Τι έγινε αυτό το κίνημα των εξεγερμένων νέων ανθρώπων;
Οι μειοψηφίες βολεύονται να ξεχνούν τις χιλιάδες των ανθρώπων που διαδήλωσαν ειρηνικά την οργή και το μπούχτισμά τους από την κατρακύλα της χώρας.
Ξέρουμε το λόγο. Αν ακούσουν την οργή και τα αιτήματα του πλήθους, θα πρέπει να πάρουν θέση κι αυτοί θέσεις δεν συνηθίζουν να έχουν. Βολεύονται με συνθήματα ο ΣΥΡΙΖΑ και εξυπνακίστικους λαϊκισμούς το ΛΑ.Ο.Σ.
Υπάρχουν δεκάδες λόγοι για διεκδίκηση σήμερα αλλά και χτες.
Υπάρχουν ελλείμματα σε όλο το φάσμα της ζωής αυτού του τόπου.
Υπάρχει ένα κράτος άδικο, μια κοινωνική απρονοησία και μια οικονομία ανοικοκύρευτη.
Υπάρχει μια άνευ προηγουμένου ηθική έκπτωση.
Θέλω να αλλάξουν όλα. Το θέλω και το απαιτώ με τη συμμετοχή μου ως πολίτης στα κοινά αλλά και στις διεκδικήσεις.
Όμως αρνούμαι να ζω υπό συνθήκες φόβου.
Ο φόβος και η βία της εξουσίας παλεύονται και αντιπαλεύονται.
Ο φόβος της μειοψηφίας, η τρομοκρατία του δρόμου, η βία των λίγων, δεν παλεύονται. Μας στέλνουν στο σπίτι και στην ιδιώτευση.
Αν αυτό επιδιώκουν οι εραστές της προαναγγελθείσας βίας να μας το πουν.
Να ξεμασκαρευτούν και από «αριστεροί», «προοδευτικοί», «αντιεξουσιαστές» και «επαναστάτες», να δηλώσουν την πραγματική ταυτότητα τους.
Είναι νεροκουβαλητές του φασισμού. Τίποτε άλλο.
Θέλουν να μας φιμώσουν και στα χρόνια που διήλθαμε, από την μεταπολίτευση ως σήμερα, σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν.
