Ρίτα Μπούμη-Παπά... Υπόγειο

Αγαπημένη ποίηση, αγαπημένο τραγούδι…

Το 1982, επρόκειτο να συναντήσω την Ρίτα Μπούμη-Παππά, σε μια εκδήλωση.
Την είχαμε καλέσει στον πολιτιστικό σύλλογο που δραστηριοποιόμουν, νεαρή κοπελίτσα τότε, κι εγώ είχα αναλάβει να την υποδεχθώ.

Η ώρα είχε περάσει και ο κόσμος δεν συγκεντρωνόταν… μου φαινόταν μεγάλη προσβολή για μια ποιήτρια να έρθει να μιλήσει σε ένα ισχνό ακροατήριο.
Θα μιλούσε για τους αγώνες, για την Δημοκρατία, για την ποίηση… για όλα.
Όμως ήδη τότε ο κόσμος δεν ήθελε να ακούει πια γι αυτά.

Έτσι την πήρα τηλέφωνο και της πρότεινα να μην έρθει. Δεν το δέχτηκε αυτόματα… Ήταν σεμνή γυναίκα. Δεν την αφορούσε το πλήθος, αλλά οι λίγοι.
Ήξερε καλά. Η ποίηση όπως και οι αγώνες με τους λίγους πορεύονται και ανασαίνουν… αλλά θεμελιώνουν το μέλλον για τους πολλούς.

Την έπεισα όμως. Δεν ήρθε... Δεν την συνάντησα ποτέ.
Έχω μόνο να θυμάμαι την συνομιλία μου μαζί της στο τηλέφωνο κι ένα ελαφρό αίσθημα ντροπής... δικής μου ντροπής.
Την αυστηρή εμμονή της στο ήθος και την συνέπεια.
Την ειλικρίνεια της.

Δεν είμαι σίγουρη ότι την κατάλαβα τότε…
Σήμερα όμως νοσταλγώ αυτό τον ευθύ τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων.

Σήμερα που όλα ρέουν χύμα, χωρίς μορφή, α-σχημάτιστα άρα και ά-σχημα… αναπολώ εκείνες τις μέρες που αντάμωνα με την σκέψη αυτών των ανθρώπων.
Με πότισε βαθειά. Κι αν κάποιες φορές διολισθαίνω στην έκπτωση των καιρών, τα λόγια και το έργο τους με βοηθούν να επανέρχομαι σταθερά σ’ αυτό που αγαπώ και επιλέγω να είμαι.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το ποίημα της μελοποιημένο έμεινα στην απόλυτη σιωπή.
Η μουσική και η ποιήτρια τα είχαν πει όλα. Τι θα μπορούσα εγώ να προσθέσω;
-->

Υπόγειο*

Τους ήλιους δεν εμέτρησες

που σε ζητήσαν τόσα χρόνια

πού 'σαι γυναίκα

με τα γαλάζια τσίνορα.

Σ' έκρυψε στο φουστάνι της

η μαραμένη κοπέλα

πέντε χειμώνες σ' έθαψαν

σε χιόνι λασπερό.

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται

απ' τη νιότη σου

γι' αυτό νωρίς βραδιάζει

πριν χορτάσεις

το μεσημέρι καίει

στα ψηλά τα δώματα

το κύμα του ξανθό

λούζει τους δρόμους.

Πεθαίνεις με τους ποιητές

κάθε ηλιοβασίλεμα

τα χέρια σου μυρίζουν

απ' τα μαλλιά τους

χτυπάει η καμπάνα

που δεν πιστεύεις πια

σε ξένη αυλή συνομιλείς

με το φεγγάρι.

Σου 'φερε ο Μυλόζ

φέτος την άνοιξη

την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί

φουρτούνιασε τη γειτονιά

το φιλντισένιο αμάξι του

γίνου όμορφη γίνου όμορφη

στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο

από μαργαριτάρια

ψαράδες Σικελοί

στο ταίριασαν να το φοράς

ψάξε και βρες το

πριν σε κλείσει η νύχτα

σ' ένα υπόγειο βαθύτερο

από τούτο.

"Κυκλαδίτισσα, από τη Σύρα, ήταν η Ρίτα Μπούμη-Παππά (1906-1984). Μια λεπταίσθητη ποιήτρια, τρυφερότατη κι εκφραστική, με έντονη λυρική πνοή και σπάνια εικονοπλαστική δεξιοσύνη.", όπως γράφει γι αυτήν ο Μάνος Χωριανόπουλος στην εφημερίδα Ά π ο ψ η που εκδίδεται στο νησί της, του οποίου το άρθρο θα άξιζε να διαβάσετε.

*Μουσική& Τραγούδι: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας Στίχοι: Ρίτα Μπούμη-Παππά