Κοίτα τι πάθαινε χρονιάρες μέρες ολόκληρη γυναίκα.
Προσπαθούσε να χαρεί με τα φώτα.
Να ζουζουνίσει στους δρόμους και τις παρέες χαδιάρικα.
Να αγοράσει μικροδωράκια για τις φιλενάδες της.
Να μην βουλιάξει στη θλίψη.
Είχε ψωνίσει και για κείνην ένα καινούριο φουστάνι, να νιώσει λίγο κοπελίτσα βρε αδελφέ.
Αν δεν τα έκανε όλα αυτά, θα πνιγόταν στο κλάμα.
Είχαν στερέψει οι αντοχές της στην ερημία του παρόντος.
Ήθελε να κρυφτεί στο χάδι της σιωπής.
Ήθελε να γύρει μικρούλα σ’ έναν ώμο να κλάψει, αλλά ώμος δεν υπήρχε.
Ήθελε να περπατήσει νύχτα στους παγωμένους δρόμους, κρατώντας ένα χέρι στέρεο, μα χέρι δεν απλωνόταν.
Ήθελε να καθίσει στο πάτωμα και να παίξει με τα παιχνίδια της, όμως παιχνίδια δεν είχε.
Ήθελε να γονατίσει μπρος τη Φάτνη, μα δεν την οδηγούσε αστέρι.
Αναστέναζε άπραγη, βούρκωνε, σκουπιζόταν να μην την δουν, ρουφούσε κρυφά τη μύτη της.
Φώναζε στους διαδρόμους του νου της: ακούει κανείς; Και ο αντίλαλος, της σφυροκοπούσε τη σκέψη.
Ναι, είναι άνθρωποι που δεν αντέχουν την ιδιότυπη μοναξιά μέσα στο πλήθος.
Που δεν τους γεμίζει τη ζωή καμία παρουσία.
Που κλαίνε αναίτια, μόνο και μόνο γιατί συσσωρεύτηκε πολύ δάκρυ μέσα τους. Πολλές φορές θυμώνουν με τον εαυτό τους που νιώθουν έτσι.
Συχνότερα θυμώνουν οι άλλοι μαζί τους.
-Τι σου λείπει βρε παιδί μου; Τι έχεις;
-Τίποτα… τίποτα.
-Καλά.
