Ένα ποτήρι δροσερό νερό
Η ευχαρίστηση του ανταμώματος
Ένα αναπάντεχο χαμόγελο
Ένα καμπανάκι που ηχεί μεσ’ το ξημέρωμα
Ένα χέρι που απλώνεται
Το «Ναι!»
Ένα ευχαριστώ
Μια γλυκιά συνήθεια
Ένα χάδι
Η έκφραση εκτίμησης
Η υπομονή
Ένα ξαφνικό «Σ’αγαπώ»
Το βλέμμα ενός παιδιού
Η επιστροφή
Το παιχνίδι του πιστού σκύλου
Το φως
Ένα μικρό δώρο που χαρίζεται αναίτια
Το ξύπνημα των αισθήσεων
Η μυρωδιά απ’ το αναμμένο τζάκι
Το χόρτο που ξεφυτρώνει κάτω απ’ το χιόνι
Ένα γλυκό στα δύο
Μια γάτα που τεντώνεται νωχελικά μπρος στα μάτια μας
Το άρωμα του καφέ
Ένα κλεφτό φιλί
Τα τσαλακωμένα σεντόνια
Ένα νυσταγμένο απομεσήμερο
Μια παιδική ζωγραφιά
Ένα «Μπράβο!»
Μια ξαφνική λιακάδα του Δεκεμβρίου
Ο ιδρώτας της δουλειάς
Οι χαμένοι φίλοι που ξαναβρέθηκαν
Το άγγιγμα του ανέμου
Η βροχούλα που έγινε μπόρα
Η νύχτα
Το πρώτο λουλούδι της Άνοιξης
Ένας σκοπός στα χείλη
Η γεύση του σπιτικού γλυκού
Μια πόρτα που ανοίγει
Ένα ποτήρι κρασί κερασμένο
Η πρώτη λέξη ενός παιδιού
Ένα αβέβαιο βήμα μπροστά
Ένα λεωφορείο φωτισμένο
Ένα παράθυρο διάπλατο
Ένα φθινοπωρινό φύλλο χρυσωμένο απ’ τον ήλιο
Το ξημέρωμα
Μια μοσχομυριστή μπουγάδα ασπρόρουχα
Κάποιος που περιμένει
Τα χρώματα
Μια Καληνύχτα
Μη μου ευχηθείτε: «Καλά Χριστούγεννα»…
Ο δικός μου Χριστός, δεν γεννήθηκε.
Γεννάται καθημερνά…
Στις μικρές χαρές, στα λάθη, στις πίκρες, στις πληγές που επουλώνονται, στα «γεια» που δεν σημαίνουν «αντίο».
Σ’ όλα τα αναίτια και ανεξήγητα.
Στον έρωτα, στη ζωή, στην επανάληψη, στην ελπίδα, στη δυνατότητα.
Ο δικός μου Χριστός δεν αφήνει κανέναν να περιμένει μάταια. Έρχεται τις νύχτες στις φλεγόμενες αγκαλιές και δεν φεύγει με το ξημέρωμα. Επαίτης και χορηγός της Αγάπης, ο δικός μου Χριστός, αληθεύει, μάχεται, θυμώνει, μιλά τη γλώσσα του πλήθους.
Φτωχότερος από ζητιάνο, μοιράζεται τα πλούτη Του.
Κυβερνά και άρχεται.
Εμπιστεύεται.
Συγχωρεί.
Ελένη Λ.
