Στην ελευθερία του γλάρου...
Στις 6 Δεκεμβρίου, γίνεται μόλις ενός έτους…
Κι όμως, αξίωνε πάντα να λέγεται Big.
Μιλώ για την Big Mama η οποία χρονίζει στον αέρα του διαδικτύου και μάλιστα, ενώ η δημιουργία της ξεκίνησε από ένα δυσάλεστο γεγονός, (την ακύρωση των μαθημάτων μου του Σαββάτου λόγω του θανάτου της μητέρας μιας μαθήτριάς μου), ευτύχισε να γεννήσει και άλλα πολλά ιστολόγια.
Κάποια από αυτά με την υπογραφή μου και κάποια για λογαριασμό άλλων.
Δεν ήταν όλες οι διαδικτυακές στιγμές καλές, αλλά και πότε είναι; Δεν ήταν όλες οι συναντήσεις καλές, αλλά και πού είναι;
Η αίσθηση της μάσκας και της ανωνυμίας αρχικά με μπέρδεψε. Οι μυρωδιές των ινερνετικών σοκακιών δεν μου ήταν γνωστές. Υπήρξα μάλλον αφελής και εύπιστη πολλές φορές. Επιεικής αλλά και υποκρίτρια επίσης.
Σιγά σιγά η κρίση ακονίστηκε, παρ’ ότι ο δρόμος είναι μακρύς…
Σιγά σιγά κατέληξα στο ποια θέλω να είμαι και γιατί παραμένω στο διαδίκτυο.
Υπάρχουν πράγματα για τα οποία θα μετανιώνω και πράγματα για τα οποία είμαι περήφανη.
Αυτό όμως που με χαροποιεί περισσότερο, είναι που μέσα από την Big Mama καταθέτω προσωπικό λόγο και δημιουργία και παράλληλα επικοινωνώ με λίγους αλλά καλούς διαδικτυακούς φίλους χωρίς την ανοησία του «πέρασα να πω μια καλημέρα», που τόσο με χαλάει αλλά συμβαίνει κατά κόρον στα blogs ή το, ακόμη χειρότερο, «έρχομαι για να έρχεσαι και όχι γιατί κάτι έχω να πω».
Το blogging είναι μια περίεργη ιστορία… θα «παραβιάσω ανοιχτές θύρες» αν αρχίσω να γράφω το πώς και το γιατί των ανθρώπων που κυκλοφορούμε εδώ έτσι όπως το εισέπραξα ως τώρα…
Όλοι τα ξέρουμε και κάποιοι μπορούμε και να τα παραδεχτούμε.
Αυτό που είναι για μένα θετικό, είναι που, βήμα το βήμα, αναγνωριζόμαστε. Ακόμη κι όταν δεν είμαστε «όμοιος ομοίω», ανταλλάσουμε απόψεις με εκτίμηση και σεβασμό.
Σας ευχαριστώ όλους όσους περάσατε, διαβάσατε, σχολιάσατε στη Mama και στα άλλα μου ιστολόγια. Έμαθα πράγματα για μένα μέσα από σας πολλές φορές.
Υπήρξαν φυσικά και άνθρωποι που με ενόχλησε η παρουσία τους, αναγνώστες που απέκλεισα, δυσάρεστες επικοινωνίες. Κι από αυτούς έμαθα.
Έμαθα ότι εδώ, στο διαδίκτυο, ή θα σαλιαρίζουμε γενικώς για να εξασφαλίζουμε τα σχολιάκια μας ή θα είμαστε αληθινοί και πραγματικοί χωρίς δεύτερες σκέψεις και προθέσεις αναγνωσιμότητας και άλλες ανοησίες.
Εδώ και πολλούς μήνες δεν σερφάρω… Μου αρέσει αυτό.
Όπως στη ζωή μας δεν υπάρχει απεριόριστος χρόνος και χώρος για συναναστροφές, έτσι συμβαίνει για μένα κι εδώ.
Να είστε όλοι καλά… περνώ όμορφα στην επικοινωνία μου μαζί σας, μου είστε οικείοι και χαίρομαι πολύ που ανταμώσαμε.
5/12/2009
Ελένη Λ.
ΥΓ… Δεν αντέχω να αντισταθώ στον πειρασμό να σας παραπέμψω στην πρώτη μου ανάρτηση.
Εύα… μια ζωή κομπόστα.
