Η Αμαλία Καλυβίνου, ήταν φίλη μου. Γράφω «ήταν» και αισθάνομαι «είναι».
Απ’ όταν πέθανε-και δεν είμαι η μόνη που νιώθω έτσι-έχω την ψευδαίσθηση ότι είναι κάπου εδώ γύρω…
Αυτή μου η αίσθηση γίνεται ακόμη πιο έντονη όταν κυκλοφορώ στον αέρα του διαδικτύου. Εκεί που έγινε γνωστή η Αμαλία και άνοιξε το θέμα «φακελάκι».
Κάποια στιγμή, ένιωσα την ανάγκη να γράψω γι αυτήν… μου έλειπε… νόμιζα πως θα απαλύνει το αίσθημα της απουσίας αν μοιραζόμουν σκέψεις και αισθήματα. Θα ήταν σαν να της μιλούσα.
Το έκανα. Έγραψα και δεν το είπα σε κανέναν από τους δικούς της. Δεν ήξεραν καν ότι είμαι blogger… δεν ήθελα να τους ταράξω άλλο. Αρκετά ήταν όσα είχαν περάσει και περνούσαν.
Σήμερα όμως με πήρε τηλέφωνο η μάνα της.
«Τι είναι αυτό που κάνατε;», είπε, «Έμαθα μόνη να σκαλίζω τον υπολογιστή. Να μπαίνω και να βρίσκω τι γράφουν για κείνη. Δεν ήξερα ότι έχεις γράψει κι εσύ… ξαφνικά το βρήκα. Πάτησα κατά λάθος την φωτογραφία που έχεις βάλει και γέμισε η οθόνη μου Αμαλία… δεν ήξερα ότι είχατε βάλει φωτογραφίες της και το γράμμα που είχε στείλει στη Ρούλα…
Εσείς την ξέρατε. Διάβαζα τι έγραφες και νόμιζα ότι ξαναήρθατε στο μπαλκόνι μου, ότι ξαναζούσα τα βράδια που μαζευόσασταν εδώ…»
Η μάνα της, είναι μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, που πάλεψε και παλεύει, σχεδόν μόνη, για να μην λείψει τίποτε από τα παιδιά της. Μπροστά στον πόνο της δεν μπορώ παρά να στέκω σιωπηλή.
Στην συνέχεια της κουβέντας μας, μου είπε για τα ημερολόγια της Αμαλίας, τα σκίτσα της, τα χαρτάκια με τις σάτιρες… όλα όσα έβρισκε σιγά-σιγά ψάχνοντας. Κείμενα, κυρίως, που έκαναν την Αμαλία παρούσα στην μητρική καθημερινότητα. «Αφού δεν είναι πια εκείνη εδώ, είναι τα λόγια της.»
Και γι αυτό γράφουμε άλλωστε.
Η κουβέντα μας κράτησε πολύ… γέννημα της είναι αυτό το ιστολόγιο, Οι Σελίδες της Αμαλίας.
Ένα ιστολόγιο που θα περιέχει σελίδες από τα ημερολόγια της Αμαλίας, κείμενα και σκίτσα της, σάτιρες…
Επιλογές από το τεράστιο υλικό που υπάρχει και η δημοσιοποίησή του θα σκιαγραφούσε την προσωπικότητα της.
Είναι επιθυμία της μάνας της, στην οποία δεν θα μπορούσα να αρνηθώ, αλλά νομίζω ότι θα έβρισκε σύμφωνη και την Αμαλία…
Ελένη Λ.
Το σκίτσο είναι του Paul Klee
