Το τραγούδι του αρχιπελάγους...

.

Τόσο πολύ το αγάπησα αυτό το τραγούδι... τόσο.

Ήμουν εγώ.
Ήμουν η προσμονή... κι ας μην ήξερα τι πρόσμενα.
Ήμουν η αρραβωνιαστικιά, ο ναύτης, οι γλάροι, το νησί...
Ήμουν η αίσθηση και το υγρό φως του αρχιπελάγους.
Ήμουν η ελπίδα κι η αμεριμνησία.

Κι ήταν για μένα αυτό το τραγούδι...

Οι γαλάζιοι ψίθυροι της νύχτας.

Η αντανάκλαση του μέλλοντος.

Η διψασμένη εφηβεία.

Ανεμίζω λοιπόν το φουστάνι μιας νιότης που ξενυχτά ακόμη τραγουδώντας.

Αρματώνω καράβια, μαντηλάκια ερχομού.

Στην οσμή και την γεύση του σήμερα οι στίχοι του παραστέκουν, δροσεροί ακόμη μέσα μου, να δοθούν απλόχερα στον πιο "ελαφρό κυματισμό".

Ελένη Λ.

Ο έρωτας.

Το αρχιπέλαγος

Κι η πρώρα των αφρών του

Κι οι γλαροί των ονείρων του

Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει

Ένα τραγούδι

Ο έρωτας

Το τραγούδι του

Κι οι ορίζοντες του ταξιδίου του

Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει

Ένα καράβι

Ο έρωτας

Το καράβι του

Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του

Κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει

Τον ερχομό.

Οδυσσέας Ελύτης





.

.

.