Γνώρισα κάποτε μια γυμνάστρια, Μαριαλένα Μελή το όνομά της, που ήταν από την Κύπρο. Μια γλυκιά ψηλή γυναίκα με μακριά πυρόξανθα μαλλιά.
Αγαπούσε τη δουλειά της και είχε φτιάξει μια σχολική ομάδα η οποία παρουσίαζε ένα μικρό σεργιάνι στην χορευτική παράδοση του τόπου μας το οποίο είχε όμορφα δέσει με ψυχοκοινωνικές μελέτες για την έννοια και την δυναμική του χορού.
Πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια, δήλωσε συμμετοχή η ομάδα στις εκδηλώσεις Μαθητικής Δημιουργίας της πόλης μου και η συμμετοχή αυτή αποτέλεσε αφορμή της μικρής μας γνωριμίας.
Παρουσίαζα τις εκδηλώσεις κι έτσι είχα την ευκαιρία να διαβάσω τα ομορφογραμμένα κείμενα τα οποία πλούτιζαν τις γνώσεις μου πάνω στο ήδη αγαπημένο θέμα του παραδοσιακού χορού.
Όταν ήρθε η ώρα να αναγγείλω την χορευτική ομάδα του σχολείου της Μαριαλένας, είπα πολύ απλά και χωρίς να το σκεφτώ: «Το 9ο Γυμνάσιο της πόλης μας, παρουσιάζει χορούς από την Ελλάδα και την Κύπρο.»
Πού είναι το λάθος; Θα μου πείτε…
Πουθενά δεν θα ήταν το λάθος, αν δεν μιλούσαμε για μία χώρα, την Κύπρο, που μας τρέφει η ίδια παράδοση και που μιλούμε την ίδια γλώσσα.
Πουθενά δεν θα ήταν το λάθος αν δεν είχα, με τα λόγια μου, αθέλητα βγάλει την Κύπρο έξω από αυτή την παράδοση, ενώ άφηνα -όπως και είναι- εντός παραδόσεως την Μ. Ασία, τον Πόντο, την Ρωμυλία…
Η Μαριαλένα, με κείνο τον γλυκό και απαλό της λόγο, ήρθε και με ρώτησε απλά:
«Η Κύπρος δεν χορεύει χορούς από την Ελλάδα;»
Μ’ έσφαξε. Με πόνεσε βαθειά η κουβέντα της.
Η Μαριαλένα μετά από χρόνια, αρρώστησε και πέθανε. Πολύ νέα, πολύ όμορφη, πολύ δημιουργική και με βαθειά αγάπη για την πατρίδα της.
Όταν πλησιάζουν οι μέρες της επετείου του πραξικοπήματος στην Κύπρο και της τουρκική εισβολής, την Μαριαλένα θυμάμαι.
Η ανάμνηση του απλού ερωτήματός της γδέρνει μέσα μου έναν πόνο και μια τραγική διαπίστωση:
Τότε-και τώρα- οι περισσότεροι που είχαμε εντάξει τον εαυτό μας στην Αριστερά, είχαμε άτολμη και θολή τοποθέτηση πάνω στα Εθνικά θέματα.
Κάτι ψευτοδιεθνισμοί, κάτι ψευτοφιλίες των λαών, κάτι δήθεν θέσεις με γενικότητες και γενικεύσεις…
Όσο για την Καραμανλική Δεξιά, «δυστυχώς η Κύπρος είναι πολύ μακριά»*, δήλωνε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τότε κι ας προσπαθούν τώρα να το ξεχάσουν οι διάδοχοι.
Φυσικά η Κύπρος θα είναι πάντα μια άλλη ανεξάρτητη χώρα, όμως οι δεσμοί μας είναι δεσμοί αίματος, ιστορίας και πολιτισμού. Δεν μπορεί με ευκολία να μιλάμε για πάλε ποτέ «χαμένες πατρίδες» επειδή μας είναι ανώδυνο πολιτικά και στα σύγχρονα πολιτικά ζητήματα να λέμε μισόλογα.
35 χρόνια μετά, το Κυπριακό αποτελεί αγκάθι και πόνο βαθύ στην Κύπρο, μια χώρα διχοτομημένη βίαια και βαθειά τραυματισμένη, αλλά και στην Ελλάδα.
35 χρόνια μετά, ο Κυπριακός λαός έχει ανάγκη την απόλυτη στήριξη μας και την απαίτηση δίκαιης λύσης σύμφωνα με τις αρχές και τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
35 χρόνια μετά, Μαριαλένα, δεν ξεχνώ…
Ελένη Λ.
Διαβάστε: Δελτίο τύπου της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Διαβάστε στην Ελευθεροτυπία.
Διαβάστε: Σιαμαία Ιουλιανά εγκλήματα.
.
