Για να πω την αλήθεια μου δεν θέλω να μεγαλώσω. Ποτέ δεν ήθελα.
Δεν θέλω να φορέσω τα ψηλοτάκουνά σας.
Δεν θέλω να σας μοιάσω.
Με ξυπνάτε αναίτια όταν θέλω να κοιμηθώ και όταν ξαγρυπνάω μου ζητάτε να σβήσω τα φώτα και να κλείσω τα βιβλία μου για να πέσω για ύπνο.
Όταν θέλω να διαβάσω μου λέτε «φτάνει» κι όταν βαριέμαι μου λέτε «διάβασε».
Με μαλώνετε που πατάω ξυπόλητη.
Στα «γιατί;» μου δεν απαντάτε. Όταν είμαι χαρούμενη θέλετε ντε και καλά και σώνει να «συμμαζευτώ» κι όταν είμαι λυπημένη μου λέτε «σύνελθε».
Όλο θέλετε κάτι άλλο από μένα που εγώ δεν θέλω.
Θέλετε να είμαι «εσείς». Να γίνω «εσείς».
Μα αυτό δεν γίνεται.
Γνώρισα βέβαια και κάποιους άλλους πολύ πιο ενοχλητικούς.
Εκείνους που νόμιζαν ότι «εγώ» είμαι «εκείνοι».
Α, τι παλιά αυτή η ανοησία, να νομίζουμε ότι οι άλλοι είναι σαν κι εμάς.
Κι εγώ το παθαίνω κάπου κάπου.
Και τότε κινδυνεύω. Κινδυνεύω να τους εμπιστευτώ και να τους ζητήσω να περπατήσουμε μαζί ξυπόλητοι ή να διαβάζουμε μαζί όλη νύχτα.
Και ύστερα, όταν ανακαλύπτω ότι δεν είναι έτσι, μεγαλώνω… μεγαλώνω… μεγαλώνω…
Και έφτασα ήδη 50 χρονών.
Ε.Λ.
Ο πίνακας είνα του αγαπημένου μου Amedeo Modigliani
