Σε ποια βουνά ανθώ;
Με ποιους ανέμους στροβιλίζομαι;
Ποιας θάλασσας πίνω τα δάκρυα;
Σε ποια αμμουδιά γεννώ την ελπίδα μου;
Ποιος μόχθος μ’ έψησε κάτω απ’ τον ήλιο;
Ποιας τρικυμίας τ’ αδιόρθωτο είμαι άφρισμα;
Ποιο σύννεφο με περιέχει;
Μ’ έβρεξε ο Θεός-ένα σπυρί ρύζι-στην Κίνα.
Μια τούφα βαμβάκι στην Ινδία.
Μια χούφτα αλάτι στη Βολιβία.
Ένα ελαιόδεντρο στη Μεσόγειο.
Μου χάρισε ο Θεός ένα νεκρό παιδί στο Ιράκ.
Μια αποσταμένη ελπίδα στο Αφγανιστάν.
Μια σαλεμένη ανακωχή στην Παλαιστίνη.
Μια τρύπια σημαία απόγνωσης στα Βαλκάνια.
Κι ύστερα βρέθηκα εδώ Ελλάδα και δεν σε ήξερα και δεν με ήξερες
Για να με μάθεις έριξαν οξύ στο πρόσωπο και τα σπλάχνα μου
Για να έχω όνομα και υπόσταση χρειάστηκε να πεθάνω
κι ούτε τότε τα κατάφερα
Τ.
