Η Νύφη
Εγώ κοιμάμαι, μα η φωνή μου ξαγρυπνά.
Του αγαπημένου μου η φωνή. Χτυπά η πόρτα.
«Άνοιξε, αγάπη μου. Πανέμορφή μου εσύ.
Άνοιξε να μπω, περιστέρι μου αδελφή μου.
Έχει νοτίσει το κεφάλι μου η δροσιά
και το νυχτιάτικο τ’ αγιάζι τα μαλλιά μου.»
«Πώς να ντυθώ αφού επλάγιασα γυμνή;
Πώς να λερώσω τα πλυμένα μου τα πόδια;»
Νοιώθω ένα θρόισμα στα σπλάχνα μου γλυκό,
καθώς τα δάχτυλα του ψάχνουν για το σύρτη.
Πετιέμαι απάνω, να του ανοίξω – δε βαστώ – κι από τα χέρια μου σταλάζουν στάλες σμύρνα.
Πιάνω το μάνταλο ν’ ανοίξω. Τι να δω;
Όλο το μάνταλο πλημμύρισε από σμύρνα.
Και του ανοίγω. Μα έχει φύγει. Έχει χαθεί.
Άσμα Θ΄ κεφ. Ε΄2.
Μεταγραφή: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Φωτογραφία: Digital Camera, Πανσέληνος στην Ερεσό...
