6 Μαρτίου 1994
Κυριακή.
Νωρίς, λίγο πριν το μεσημέρι…
Είμαι στα προγράμματα παραδοσιακών χορών με δεκάδες πιτσιρίκια και τρελό κέφι.
Έτσι όπως ο ενθουσιασμός έχει γίνει έρωτας για την παραδοσιακή μουσική, έχω μπει κι εγώ στον κύκλο και χορεύω ένα "συρτό στα δύο" μερακλίδικο και βαρύ.
Χορεύω με κλειστά μάτια, σαν τον πρωτόπειρο στον θυελλώδη έρωτα, σαν τον ξεμυαλισμένο…
Σχεδόν κάθε φορά στα μαθήματα το πάθαινα αυτό.
Τα παιδάκια βέβαια, χαίρονταν που χόρευα μαζί τους αλλά δεν καταλάβαιναν και πολλά πράγματα γι αυτή την έκσταση, ειδικά με τέτοιες μουσικές που, κάθε άλλο παρά ξεσηκωτικές θα μπορούσε να τις πει κανείς…
Άξαφνα νοιώθω στο αυτί μου τον Άγγελο να μου ψιθυρίζει κάτι.
Τα πολύ άσχημα και τα πολύ καλά στη ζωή μας συμβαίνουν όπως οι συγκρούσεις τραίνων, σπάνια και αιφνίδια.
Συνήθως είμαστε σε μια χαλαρή κατάσταση χαράς ή πίκρας…
"Πέθανε η Μελίνα Μερκούρη", είπε χαμηλόφωνα.
Ήξερε ότι το περίμενα αλλά και το απευχόμουν...
Την γνώρισα στα δεκαέξι μου.
Είχε έρθει στο Λύκειο Θηλέων που ήμουν μαθήτρια να παρακολουθήσει μια εκδήλωση για τον Κώστα Βάρναλη.
Ήταν τα πρώτα χρόνια μετά την Μεταπολίτευση και εμείς στην Κοκκινιά απολαμβάναμε τη χαρά να δηλώνουμε την ιδεολογία μας, χωρίς να βρισκόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι στην ασφάλεια. Είχαν αρχίσει να φωτίζουν κάπως οι μέρες της πολιτικής μας ζωής και δεν χάναμε ευκαιρίες να αξιοποιούμε δημιουργικά αυτό το φως.
Από κείνα τα χρόνια και παρά την μικρή μου ηλικία είχα εικόνα μάνας, έτσι η καθηγήτρια που είχε την επιμέλεια μου ανέθεσε να διαβάσω τους "Πόνους της Παναγιάς" και τη "Μάνα του Χριστού" από το "Φως που Καίει"…
Ακόμη δεν μπορώ να τα ξεπεράσω αυτά τα κείμενα και ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνη την εκδήλωση.
Εγώ στη σκηνή και η Μελίνα θεατής… εγκεφαλικό στα δεκαέξι μου…
Πολιτικά δεν ήμουν ποτέ στο δικό της χώρο αλλά τη Μελίνα σχεδόν την είχα ερωτευτεί, τη θαύμαζα, μου άρεσε ως γυναίκα, μου άρεσε ως ηθοποιός, με γοήτευε ως παρουσία…
Ήμουν καλή στην ανάγνωση των ποιημάτων, παρά την απειρία και την ηλικία, κι αυτό μου χάρισε το εισιτήριο σε μια σχέση που νοιώθω ότι κρατάει ακόμη.
Αργότερα την ίδια μέρα, ενώ μας κέρναγε ούζο στην πλατεία, η Μελίνα άνοιγε δρόμους στη σκέψη και τα όνειρά μου και μου αποκάλυπτε τον έρωτα της για το Θέατρο.
Ήταν βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια που έμενα κι έτσι βλεπόμασταν συχνά.
Δεν μιλήσαμε ποτέ για την πολιτική, αν και οι κουβέντες μας είχαν πάντα στο βάθος τους πολιτικό χαρακτήρα.
Η φωνή της είναι ακόμη στ’ αυτιά μου, η φινέτσα, το παράφορό της, ο τρόπος που κάπνιζε, ο θεατράλε τρόπος που με φιλούσε για να με αποχαιρετίσει…
Ακόμη δακρύζω στη θύμησή της… δεν γνώρισα πολλές γυναίκες σαν κι αυτήν έκτοτε.
Συχνά, όταν μιλώ για κείνη, μου λένε ότι τα μάτια μου λάμπουν...
Ναι, ήταν σπάνια γυναίκα, σπάνιο θεατρικό και πολιτικό ζώο...
Ήταν η Μελίνα.
6/3/2009
Τ.
Φαίδρα...
Μελίνα Μερκούρη...
