Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ... ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΘΕΛΩ; ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ… ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ … 2 ΧΡΟΝΙΑ BIG MAMA!!!


Ναι, 6 Δεκεμβρίου 2008… πρωί.
Έμεινα από κακή τύχη στο σπίτι… είχε πεθάνει η μητέρα μιας μαθήτριάς μου και ακυρώθηκε το μάθημα…
Έμεινα στο σπίτι και έφτιαξα την Big Mama.

Το απόγευμα… δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
Σχεδόν αστραπιαία η καταπιεσμένη και τυφλή οργή της νεολαίας ξεχύθηκε στους δρόμους. Μαζί με τους νέους, απλώθηκε πάνω από τη χώρα ένα «γιατί;» που πλανιέται ακόμη αναπάντητο... ένα γιατί για τον θάνατο που έρχεται αναίτια… ένα γιατί για την ανάγκη που έχει αυτή η γενιά από αγίους και ήρωες… μα και ένα γιατί για τα όνειρα της που δεν έχουν τόπο να ανθίσουν.

Δυο χρόνια μετά και η χώρα μας είναι πιο άνυδρη από ποτέ. Όσοι σχεδόν έχουν βήμα να μιλήσουν, μιλούν αναμασώντας ιδέες και τακτικές (τις λένε προτάσεις) που μας έφεραν ως εδώ.
Ένα ΔΝΤ πετάει στον αέρα ο καθείς και ξεμπερδεύει. Ένα «να μην πληρώσει ο λαός» και καθαρίζει. Μηδέν αυτοκριτική και μηδέν παραδοχή… Προτάσεις επαναστατικής γυμναστικής από την αριστερά. Υποκριτική αντιπολίτευση από την δεξιά. Άτολμα βήματα από το ΠΑΣΟΚ…
Λίγοι, ελάχιστοι είναι έτοιμοι να συμβάλλουν με την δουλειά, την υπευθυνότητα και τις προτάσεις τους στην ανάκαμψη… Και ακόμη πιο λίγοι να σταθούν με γενναιότητα.

Δυο χρόνια μετά, η κυβέρνηση αναμένει καταγγελίες φοροφυγάδων… λες και δεν γνωρίζει τους μεγαλογιατρούς και μεγαλοδικηγόρους και μεγαλομεγάλους που δεν πληρώνουν το… μάρμαρο. Η αξιωματική αντιπολίτευση περιμένει να χιονίσει για να κρυφτούν «εν λευκώ» τα κρίματα της. Η αριστερά διοργανώνει πορείες μνήμης μέσω face book. Ο Θεοδωράκης ξεμωραίνεται και ο κόσμος ακόμη τον ακούει… Η Μπακογιάννη φτιάχνει ακόμη ένα κόμμα σε μια χώρα που απαξίωσε τα κόμματα.
Οι πνευματικοί άνθρωποι στην πλειοψηφία τους σιωπούν.
Η εκκλησία «προτρέπει» τον Κύριο να μας ελεήσει…

Αλλά ας μην συνεχίσω…

Δυο χρόνια μετά από κείνη την μέρα  και πολλά ιστολόγια πέρα… (πάνω από 15 έχω φτιάξει ως τώρα δικά μου και άλλων)… ετούτο εδώ παραμένει το σπίτι μου.
Όλο κάνω να φύγω και όλο επιστρέφω. Προσπαθώ να το αφήσω στα χέρια των φιλενάδων όπως η Βερόνικα αλλά όλο επιστρέφω και γράφω…

Σχέση στοργής αλλά και ένα στέρεο «βήμα» για να πω αυτά που έχω να πω κάθε φορά σε όσους με διαβάζουν.

Τα δύο χρόνια που πέρασαν, όσο και αν είχαν δυσκολίες διαδικτυακές και κάποιες σκληρές και ψυχοφθόρες στιγμές στην επικοινωνία, ήταν εποικοδομητικά.
Βγαίνω κερδισμένη…
Κέρδισα σταθερούς φίλους και σταθερούς εχθρούς.
Τους ευχαριστώ όλους.
Ευχαριστώ πολύ εσάς που παραμένετε και τους καινούριους που θα έρθουν… μα και όσους έφυγαν… έτσι είναι η ζωή.

Δυο χρόνια μετά και δεν θέλω να κάνω αλλαγή πορείας. Έχω πάντα λόγο για αλλαγές και μέσα από αυτές τις αλλαγές κάνω και λάθη… ή στραβοτιμονιές, αλλά πορεία δεν αλλάζω.

Πονάω, χαίρομαι, αλλάζω εγώ και … Συνεχίζω.


Ελένη Λ. 


Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...
Ένα κείμενο επίκαιρο, αντίδοτο στην βλακεία που διεκδικεί εύσημα πατριωτισμού... με ένα "κλικ" στην εικόνα διαβάστε το...

Μάθε πόσο μετράει η υπογραφή σου...