Κάποια μέρα που ο Δημιουργός ξεκουραζόταν, έριξε το βλέμμα του σε κάτι μικρά παιδιά που ξένοιαστα έπαιζαν παραπέρα.
Καθώς τα κοιτούσε άρχισε να σκέφτεται με θλίψη ότι τα παιδιά αυτά κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν και θα γεράσουν. Τα χαριτωμένα κοριτσάκια θα γίνουν ρυτιδιασμένες γριούλες. Τα αεικίνητα αγοράκια θα γίνουν παππούδες που θα μετακινούνται με μπαστούνι. Ακόμα και τα παιχνιδιάρικα κουτάβια θα γίνουν γέρικοι σκύλοι. Τα τόσο όμορφα λουλούδια θα μαραθούν. Κι αυτά τα φύλλα από τα δέντρα θα πέσουν και θα ξεραθούν.
Αυτά σκεφτόταν ο Δημιουργός και γινόταν όλο και πιο λυπημένος. Ήταν φθινόπωρο και η σκέψη του χειμώνα, που ακολουθούσε, του βάραινε την καρδιά. Ο καιρός βέβαια ήταν ακόμα ζεστός, ο ήλιος έλαμπε, η φύση αναθαρρούσε απολαμβάνοντας τις τελευταίες ημέρες της ζέστης.
Ο Δημιουργός παρατήρησε το παιχνίδισμα του ήλιου πάνω στα φαιοκίτρινα φύλλα που χόρευαν στον απαλό άνεμο. Άπλωσε τη ματιά του στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού, στο λευκό του φωτός έτσι όπως περνούσε μέσα από τα δέντρα, στο καφετί των γερασμένων κορμών…
Κοίταξε τη Δύση που έβαζε τα πορφυρά της για ν’ αποχαιρετήσει τη μέρα και ξαφνικά χαμογέλασε.
Όλα αυτά τα χρώματα δίνουν χαρά, σκέφτηκε. Θα φτιάξω κάτι που και εμένα θα κάνει χαρούμενο και θα το βλέπουν τα παιδιά και θα διασκεδάζουν.
Πήρε λοιπόν ο Δημιουργός την τσάντα του και άρχισε να μαζεύει χρώματα:
Μια νευρική κατακίτρινη ηλιαχτίδα
Μια χούφτα μπλε του ουρανού
Γέρικο λευκό από το περσινό χιόνι
Τον γκρίζο ίσκιο απ’ το μεσημεριανό παιχνίδι των παιδιών
Μαύρο απ’ τις πλεξούδες μιας όμορφης
Πολύ ντροπαλό κρινόλευκο
Φαιοκόκκινο ζεστό από τα φθινοπωρινά φύλλα
Πράσινο της μολόχας
Κατακόκκινο από τα φιλημένα χείλη των κοριτσιών
Μωβ από το ουράνιο τόξο
Πορτοκαλί από την προσμονή των αγοριών.
Αφού τα έβαλε όλα αυτά στην τσάντα του νόμισε ότι κάτι λείπει.
Ήθελε να φτιάξει το τέλειο, το παντοτινό, την ίδια την ομορφιά. Τη χαρά.
Πάνω στην βιασύνη του, κι αφού δεν έβρισκε κάτι πιο όμορφο μπροστά του, έβαλε μέσα στην τσάντα του τα πιο όμορφα τραγούδια των πουλιών.
Ευχαριστημένος τότε περπάτησε ως το σημείο που έπαιζαν τα παιδιά και τους είπε:
- Παιδιά, αυτό είναι για εσάς.
Τους έδωσε την τσάντα και συνέχισε:
- Ανοίξτε το, χαρείτε, ό,τι πιο όμορφο υπάρχει εκεί μέσα.
Τα παιδιά άνοιξαν την τσάντα και τότε αμέτρητες πολύχρωμες πεταλούδες ξεχύθηκαν έξω από αυτήν. Πέταξαν χορεύοντας γύρω από τα παιδιά, κάθισαν στα μαλλιά τους και ξανασηκώθηκαν πετώντας κατά κύματα από το ένα λουλούδι στο άλλο.
Τα μάτια των παιδιών έλαμψαν, οι ρυτίδες των γιαγιάδων απάλυναν, τα πόδια των παππούδων στυλώθηκαν. Οι γέρικοι σκύλοι άρχισαν να κυνηγούν τις ουρές τους.
Γοητευμένη η πλάση από το πανέμορφο τούτο θέαμα, σιώπησε, δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο.
Μέσα στη μαγεμένη εκείνη σιωπή, οι πεταλούδες άρχισαν να τραγουδούν με τις φωνές των πουλιών.
Ξαφνιασμένοι οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι να κάνουν και χόρευαν, τα παιδιά χάζευαν χαμογελώντας, τα λουλούδια άνθιζαν.
Καθώς γίνονταν όλα αυτά, ένα τόσο δα μικρό πουλάκι, λυπημένο κι άλαλο, ήρθε πετώντας, κάθισε στον ώμο του Δημιουργού και του τιτίβισε με τη σκέψη του:
-Τσι τσι τσι τσι τσι…
Δεν είναι σωστό που έδωσες τα τραγούδια μας σε τούτα τα υπέροχα πλάσματα. Όταν μας δημιούργησες, είπες ότι κάθε πουλί θα έχει το δικό του τραγούδι που δεν θα το έχει κανένας άλλος. Τώρα έδωσες αλλού αυτά τα τραγούδια και μας τα στέρησες. Γιατί; Δεν είναι αρκετό που έδωσες στα πλάσματα αυτά τα πιο όμορφα χρώματα; Την ελαφράδα, τη χάρη… πρέπει να έχουν και τη δική μας φωνή;
- Έχεις δίκιο», είπε ο Δημιουργός «έδωσα σε κάθε πουλί από ένα τραγούδι και δεν έπρεπε να πάρω πίσω ό,τι σας ανήκει.».
Έτσι πήρε τα τραγούδια από τις πεταλούδες, τα ξαναέδωσε στα πουλιά και γι' αυτό από τότε εκείνες είναι σιωπηλές και, ίσως, και λίγο θλιμμένες.
Μα κι έτσι όμως, είναι τόσο, μα τόσο όμορφες…
Ινδιάνικος Μύθος
Διασκευή Ελένη Λ.
