Καταφύγιο στο Καπνιστήριο... Γενική Συνέλευση Εργαζομένων ή ο Συνδικαλισμός του «τίποτα»…

Είναι κάτι μέρες που τα περιμένεις όλα και δεν έρχεται τίποτα κι είναι και κάτι άλλες που το τίποτα είναι μικρή λέξη για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει…

Ξαφνικά πιάνει καταρρακτώδης βροχή…

Τρέχεις να βρεις υπόστεγο για τις λέξεις σου…

Υπόστεγο για τις απόψεις σου…

Υπόστεγο για τη θλίψη…

Σήμερα, με χαρά, αποφάσισα να συμμετάσχω στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Εργαζομένων του Δήμου στον οποίο πολύ πρόσφατα εργάζομαι ως ωρομίσθια.

Όχι ότι δεν έχω προηγούμενη εμπειρία στο συνδικαλισμό αλλά… ήλπιζα ότι τα πράγματα θα έχουν λίγο αλλάξει…

Λίγο βρε αδελφέ… λίγο. ....

Τώρα θα μου πείτε γιατί ήλπιζα ότι θα έχουν αλλάξει θετικά;

Ναι, αυτό είναι ένα σοβαρό ερώτημα και ένα κέντρισμα για το μυαλό μου.

Εκτός λοιπόν από την… «αυτονόητη» καθυστέρηση έναρξης της διαδικασίας…

Εκτός από το σύνηθες παραταξιακό «μπάχαλο» όπου ο ένας αξίωνε να μιλά «πάνω» στον άλλο…

Εκτός από την απουσία αυτού που, κάποιοι, ονομάζουμε πολιτισμό της καθημερινότητας…

Τις ειρωνείες που εκτοξεύονταν ένθεν κακείθεν αφειδώς…

Την ψευτομαγκιά, την χυδαιότητα, την αρτηριοσκλήρυνση, την συμπεριφορά «της πιάτσας», τις κατευθυνόμενες τοποθετήσεις, την αποφυγή της ουσίας, την εξαγριωμένη «πλέμπα»… Το ορθό που «χάνεται» και εκπίπτει τελικά, εξαιτίας της απουσίας στοιχειώδους καλής συμπεριφοράς από τους ανθρώπους που δηλώνουν, ίσως και ψευδώς, ότι το υπερασπίζονται…

....

Εκτός από όλα αυτά... ένιωσα μόνη και αόρατη.

Θα ήταν κι άλλοι εκεί που τους ενοχλούσε αυτό που συνέβαινε… είναι βέβαιο. Η πλειοψηφία όμως, ακολούθησε και συντάχθηκε με το ένα ή το άλλο «τίποτα»…

Ούτε για ένα λεπτό δεν σκέφτηκαν, οι περισσότεροι, να συγκλίνουν με γνώμονα το κοινό καλό…

Θα μου πείτε: «Κι εσύ που ισχυρίζεσαι ότι το σκέφτηκες, γιατί δεν τοποθετήθηκες;»

Προσπάθησα καλοί μου φίλοι… σήκωσα το χεράκι μου για να μιλήσω, σεβόμενη τον εαυτό μου και τους άλλους, αλλά για τον πρόεδρο της Συνέλευσης είμαι αόρατη… Δεν με ξέρει και εξ αυτού υποθέτει ότι δεν ανήκω στην παράταξή του… άρα δεν μου δίνει το λόγο.

Προσπάθησα επίσης να ψηφίσω εκείνη την πρόταση που έβρισκα πιο ορθή, ανεξάρτητα από πού προερχόταν… Πάλι νομίζω ότι ήμουν αόρατη… εγώ και πολλοί άλλοι φυσικά…

Βλέπετε οι συνδικαλιστές, στην πλειοψηφία τους, νομίζουν ότι νομοθετούν και φέρονται ως να έχουν εξουσία την οποία δυστυχώς τους την εκχωρούν οι εργαζόμενοι από κεκτημένη ταχύτητα, από συνήθεια ή από αδιαφορία…

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά…

Χάνω τις ελπίδες μου κάτι τέτοιες ώρες για το μέλλον αυτής της χώρας…

Θολώνει ο νους μου… και θέλω να πάω κάπου να κρυφτώ.

Θέλω να κρυφτώ στον τόπο της ουσίας, της πολιτισμένης ανταλλαγής απόψεων, των επιχειρημάτων και του σεβασμού…

Αυτόν τον τόπο σήμερα τον βρήκα στο καπνιστήριο της αίθουσας συνελεύσεων…

Εκεί, ήπια έναν καφέ κι αντάλλαξα κάποιες απόψεις με δύο γνώριμες μου κοπελιές και τώρα πια συναδέλφους.

Εκεί… σ’ αυτή την πολύ μικρή κουβέντα μας, αναγνωριστήκαμε… και, δεν ξέρω εκείνες, αλλά εγώ βρήκα καταφύγιο για τις λέξεις, τις απόψεις και τη θλίψη μου…

Εκεί η βροχή δεν τα παρέσυρε όλα στο διάβα της… εκεί οι απόψεις βρήκαν υπόστεγο στον αλληλοσεβασμό και την διάθεση για επικοινωνία.

«Εμείς δώσαμε τα φώτα στον πολιτισμένο κόσμο…», λέει ένας καλό φίλος,

«κι απομείναμε στο σκοτάδι.»

Έτσι είναι… έτσι και όχι αλλιώς, ό,τι και να μου πούνε.