«Από κοράκου στόμα, βγαίνει μόνο κρα…», έλεγε ο παππούς μου, «κι απ’ τα σκουπίδια, αποφορά.»…
Κι αφού δεν καταλάβαινα, συμπλήρωνε: «Άμα τσιγκλάς το γάιδαρο, πορδές θ’ ακούσεις.»…
Προσπαθώ να μην κατατάσσω τους άλλους και να έχω την υπομονή να περιμένω…
Όμως κρα ακούω… κρα και, δυστυχώς, σοφή δεν γίνομαι.
Λάθος μέγα…
Δεν έμαθα ακόμη τι μπορώ να περιμένω… δεν έπαψα ακόμη να ελπίζω…
Αυτό είναι το μεγαλύτερο μου λάθος…
Επαναλαμβανόμενο και παιδαριώδες πια… που η συνειδητοποίησή του, καιρός είναι, να δυναμώσει τις αντιστάσεις μου.
Διότι ο καθείς είναι αυτό που είναι και χαμένοι όσοι από μας περιμένουμε από κάποιους κάτι καλύτερο από αυτό που μπορούν.
