Παίξε μπάλα αγόρι μου...

Γράφει η Theia Helena

«Ανοιχτή επιστολή προς τον κρετίνο που κρύβεις μέσα σου.»

Αγόρι μου, χτες Σάββατο βράδυ, παράτησες γκόμενα, γυναίκα, μάνα κι αδελφή για να πας στο γήπεδο και πολύ καλά έκανες. Τόσο καλά που αυτές οι ηλίθιες εδώ και μερικά χρόνια για να σου δείξουν ότι όλα τα μπορούν αποφάσισαν να έρχονται μαζί σου στους αγώνες ως που έγιναν φανατικές του ποδοσφαίρου… κάποιες μάλιστα άρχισαν να πηγαίνουν και χωρίς εσένα.

Αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει πιο ελκυστικό θέαμα από ένα πανέμορφο θηλυκό που περιφέρει τις καμπύλες του στις κερκίδες και θα ήθελε να σου αποσπάσει την προσοχή από τις καμπύλες της στρογγυλής σου Θεάς… Τελικά, του μόνου την προσοχή που αποσπά, είναι του εικονολήπτη ο οποίος κάνει zoom στις κούκλες και αφήνει τους τηλεθεατές να παίρνουν  μάτι,  αφού έτσι κι αλλιώς μπάλα δεν βλέπουν.

Ναι βρε αγόρι μου… μπάλα δεν βλέπουμε από την τηλεόραση, ούτε κι εσύ βλέπεις που πας στο γήπεδο.

Πας εκεί, φωνάζεις, τα σπας, βρίζεσαι με όποιον περάσει από μπροστά σου, γαμοσταυρίζεις παίκτες και διαιτητές, χριστοπαναγιάζεις τον πρόεδρο και τους παράγοντες κι έπειτα επιστρέφεις στη λούφα σου.

Πού είναι λοιπόν η μπάλα;

Χτες φυσικά, δεν έβριζες μόνο εσύ… όοοοχι… έβριζε και προπηλάκιζε και ο πρόεδρος της διοργανώτριας αρχής, της Super League. Τα ίδια έγιναν και στο Βόλο αλλά περάσανε στα ψιλά… αφού το Καραϊσκάκη «διδάσκει» ήθος μέγα και οι άλλοι ακολουθούν.

Δεν είδα από τον αγώνα παρά μόνον μια στιγμή… μ’ ένοιαζε βλέπεις, είμαι Πειραιώτισσα, ήθελα να μάθω το αποτέλεσμα του derby…

Είδα ένα γήπεδο να «καίγεται» από τις φωτοβολίδες και τα καπνογόνα. Μάταιο. Έστρεψα αλλού το βλέμμα. Σας έστειλα όλους με τη σκέψη στο διάολο. Και πρώτα πρώτα εσένα ανώνυμε κρετίνε που ακολουθείς, χειροκροτείς, γελοιοποιείσαι και εγκρίνεις χωρίς κανένα κέρδος.

Οι παράγοντες των ομάδων, οι δημοσιογράφοι, το κράτος το ίδιο, υποκρίνονται ότι δεν ξέρουν τι γίνεται. Όμως εκείνοι τροφοδοτούν όλον αυτό τον φανατισμό, στηρίζοντας τον παραγοντισμό και υποδαυλίζοντας την βία. Αυτοί ωφελούνται, τους καταλαβαίνω. Εσένα δεν καταλαβαίνω. Εσένα, ναι!

Εσύ που λες πως σου αρέσει η μπάλα… που έπαιζες από μικρός, που παίζεις κάποιες φορές ακόμη όταν σου τύχει… που λες πως είσαι άρρωστος με τη μπάλα…  εσένα δεν σε καταλαβαίνω.

Μπάλα δεν βλέπεις, λεφτά δεν βγάζεις από την ιστορία, όφελος δεν έχεις…

Την νίκη, αν είναι αμφίβολη ειδικά, δεν την ευχαριστιέσαι… Τι στο δαίμονα… Γιατί τα επιτρέπεις όλα αυτά;

Και μην μου πεις ότι δεν είναι στο χέρι σου…

Αν εσύ δεν κόψεις εισιτήρια, παύουν όλα. Δεν υπάρχει ποδόσφαιρό χωρίς εσένα… δεν υπάρχει μπάλα.

Ή μήπως δεν σε αφορά τελικά η μπάλα;

Μήπως σου αρέσει να είσαι άρρωστος;