Δεν είναι απλά μια βραβευμένη φωτογραφία. Είναι μια ακρωτηριασμένη γυναίκα.
Θα μπορούσε να είναι εικόνα της Παναγίας. Στο πρόσωπο της νεαρής Αφγανής θα μπορούσε να αποτυπωθεί η θηριωδία απέναντι στην ομορφιά του ανθρώπινου προσώπου. Και δεν μιλώ για την φυσική ομορφιά που έχει αυτό το κορίτσι, αλλά για την ομορφιά κάθε προσώπου.
Η βία αποτελεί την μεγαλύτερη ύβρη του ανθρώπινου είδους. Βιάζουμε τον συνάνθρωπο, τα ζώα, την φύση… τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν είναι γενίκευση… είναι διαπίστωση. Μια διαπίστωση που ο πολιτισμός και η εξέλιξη, η τέχνη και η παγκόσμια σκέψη, δεν κατάφεραν να την απαλύνουν… αν όχι να την εξαλείψουν.
Η βία εναντίον των γυναικών είναι και αυτή ένα ζήτημα που συζητιέται πολλές φορές στη βάση του συμψηφισμού…
Έτσι, το να μιλά κανείς στην Ελλάδα για το θέμα, ηχεί, για κάποιους, άτοπο… Και πράγματι η σωματική βία εναντίον του φύλου μας δεν αποτελεί φαινόμενο της καθημερινότητάς μας.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει εξαλειφθεί.
Απόδειξη αποτελούν τόσο οι μελέτες όσο και οι στόχοι της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων μέχρι το 2013. Δεν είναι άσκοπο τόσο για άνδρες όσο και για γυναίκες να διαβάσουν τις πολύ χρήσιμες πληροφορίες έτσι για να διαπιστώσουν ότι αυτά που θεωρούμε στην προσωπική ή την επαγγελματική μας ζωή, κάποιοι, αυτονόητα, για πολλές Ελληνίδες ομόφυλές μας είναι ζητούμενα και ενισχύονται ακόμη και σήμερα από το κενό του νόμου και από την κοινωνική προκατάληψη.
Ναι, εδώ δεν είναι Αφγανιστάν, είναι Ελλάδα.
Ο εφησυχασμός, η αδιαφορία και η σιωπή είναι κοινωνική και όχι προσωπική ντροπή.
