Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι, μια και γεννήθηκε θέμα επιβίωσης της σχολή μας και τώρα θυμήθηκαν κάποιοι φοιτητές να κάνουν ανοιχτή πρόσκληση για συνέλευση. Θα πω τα εξής από εδώ. Πιστεύω πως το τμήμα γεννήθηκε από άλλες αιτίες αλλά πήρε διαφορετική πορεία.
Δεν απαξιώνω ούτε τους καθηγητές ούτε την προσφορά τους... απλά υπάρχουν και τα περιστατικά και οι τακτικές που με κάνουν να ντρέπομαι. Δεν μιλώ μόνο για την οικογενειοκρατία -σ’ αυτό το θέμα η άποψή μου είναι ότι η συγγένεια δεν συνιστά αποτρεπτικό λόγο εκλογής, αν και εφόσον υπάρχουν τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα- αυτό που με ενοχλεί απίστευτα είναι η απαξίωση του περιεχομένου των σπουδών.
Οι ευκολίες και οι διευκολύνσεις, οι εκατοντάδες νέοι θεολόγοι που δεν γνωρίζουν την τύφλα τους… τα δεκάρια από τον μπακάλη… και τόσα άλλα, μην τα λέω ξανά… που είναι πληγές όχι μόνο της Κοινωνικής Θεολογίας, αλλά και άλλων πανεπιστημιακών σχολών. Δεν δικαιούμαστε λοιπόν να λέμε μόνο ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ -ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ- υποχρεούμαστε να πούμε και ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ. Αλλιώς είναι ντροπή να επικαλούμαστε τα ονόματα των μεγάλων μορφών που πέρασαν από το τμήμα... Και ένας από αυτούς είναι ο Αναστάσιος Αλβανίας... τον οποίο κάποιοι από τους φοιτητές που τον επικαλούνται και δεν έχουν διαβάσει ούτε αράδα από τα βιβλία του, μέχρι πρόσφατα τον λέγαν οικουμενιστή... Είναι ντροπή να μιλάμε για σκαπανείς της Θεολογίας, όπως ο Μπρατσιώτης και ο Βέλλας, αφού δεν ακολουθούμε τα βήματά τους.
Η Θεολογία, μας έμαθαν οι καθηγητές μας, είναι ο λόγος περί Θεού... περί της Αλήθειας και όχι περί του μικροσυμφέροντος ή των μικροσυμφερόντων.
Ας το αναλογιστούν όσοι κόπτονται. Κανείς δεν μας κυνηγά, καμία συνομωσία δεν εξυφαίνεται… εμείς βάλαμε τα χέρια και βγάλαμε τα μάτια μας, ξεπεράσαμε το μέσο ανεκτό όρο σήψης που υπάρχει στην ελληνική εκπαίδευση και θα αποτελέσουμε το καθαρτήριο άλλοθι με δική μας ευθύνη.
Η ανοχή καθηγητών, φοιτητών, πτυχιούχων και λοιπών εμπλεκομένων - μηδέ εξαιρουμένων των ιερέων που φοίτησαν στη σχολή και ήθελαν ή μάλλον απαιτούσαν ένα χωρίς κόπο πτυχίο που θα τους άνοιγε το δρόμο όχι προς τη γνώση αλλά προς την υψηλή ιεραρχία – αυτή η ανοχή μας έφτασε ως εδώ. Είμαστε η σχολή της ήσσονος προσπάθειας.
Από αυτόν τον κανόνα θα εξαιρέσω τους συνεπείς και απαιτητικούς καθηγητές μας, εκείνους που δεν έκαναν τα κέφια των παρατάξεων για να γίνουν δημοφιλείς στους φοιτητές. Γυναίκες και άνδρες με ηθικό ανάστημα και συναίσθηση καθήκοντος. Σ’ αυτούς οφείλω όσα ξέρω και κυρίως την αγάπη που μου ενέπνευσαν για την επιστήμη μου. Σ’ αυτούς οφείλει η Κοινωνική Θεολογία να προχωρήσει σε ειλικρινή διάλογο των μελών ΔΕΠ και να αξιολογήσει αν θα μπορέσει να υπάρξει και να διαφοροποιηθεί από το άλλο τμήμα, το Θεολογικό.
Έχουμε τόσες φορές και τόσα πολλά προτείνει … από ξενόγλωσσα μεταπτυχιακά ως επένδυση στον διάλογο της Θεολογίας με τις άλλες επιστήμες που αφορούν στον άνθρωπο, από ανάπτυξη των βιβλικών σπουδών και δημιουργία ενός παγκόσμιου κέντρου βιβλικών μελετών -αφού εδώ έχουμε το προνόμιο να κατανοούμε και να μιλάμε την γλώσσα της Γραφής- ως εξειδίκευση στην διδακτική του μαθήματος των Θρησκευτικών και την ποιμαντική Θεολογία.
Δεν θέλω να φλυαρήσω άλλο.
Η Κοινωνική Θεολογία, έχει διακριτό επιστημονικό αντικείμενο. Διακριτή ποιότητα δεν έχει και, κυρίως, λειτούργησαν για πολύν καιρό ανεξέλεγκτα τα πράγματα και εκεί και ξαφνικά… το νόμιμο έγινε ηθικό.
Εμείς όμως αγαπητοί συνάδελφοι αποδίδουμε λόγο στο Θεό και όχι στο Νόμο… ή δεν είναι έτσι;
Ελένη Λιντζαροπούλου
