-Εγώ! Εγώ!
-Εγώ!
-Όχι, εγώ!
-Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
-Ούτε εσύ, αφού ούτε εγώ.
-Αν δεν γίνω εγώ δεν θα γίνει κανείς.
Μπορεί και κάπως αλλιώς να ειπώθηκαν τα πράγματα κατά την διάρκεια των συνεδριάσεων στο ΣΥΡΙΖΑ με θέμα το όνομα του επικεφαλής…
Μπορεί.
Δεν έχει σημασία.
Αυτό που έχει για μένα σημασία είναι ότι μπροστά στην πιθανότητα να γίνει άλλος αρχηγός ο-άκουσον άκουσον-πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας, πρότεινε να μην τεθεί κανείς επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Και οι -άκουσον άκουσον-συνιστώσες, μπροστά στην πιθανότητα να γίνει εκείνος αρχηγός, το δέχτηκαν.
Πέρα δηλαδή από το ανώριμο και το παιδαριώδες του καυγά και της απόφασης, πέρα από το άθλιο μιας τέτοιας πρότασης, επιβεβαιώνεται με τον χειρότερο τρόπο αυτό που με τραυμάτισε όλα τα χρόνια στον χώρο της αριστεράς: Σχεδόν χωρίς εξαιρέσεις, όλοι νομίζουν ότι μιλούν και η κοινωνία τους ακούει.
Αμ, δεν σας ακούει σύντροφοι. Ούτε σας ακούει ούτε την ακούτε.
Διότι αν υπήρχε τέτοια αμφίδρομη σχέση μεταξύ αριστεράς και κοινωνίας τα πράγματα-και στην αριστερά και στην κοινωνία-θα ήταν αλλιώς.
Δεν διεκδικείς την εμπιστοσύνη των ανθρώπων και την ψήφο τους έτσι. Ούτε με σκυλοκαβγάδες, ούτε κατεβαίνοντας στις εκλογές ως ακέφαλη παράταξη.
Με σταθερή πορεία, προσανατολισμό στο μέλλον, ανοιχτούς ορίζοντες και θέσεις την διεκδικείς. Αυτά λείπουν από την αριστερά γι αυτό μετράει κάθε τόσο την εκλογική της φτώχεια.
Πάρτε το χαμπάρι σύντροφοι.
Είμαστε πιο παλαιοκομματικοί από τους παλαιοκομματικούς και…
Μας βλέπουν.
.
