Ο τύπος καλλιεργημένος και ολίγον μποέμ. Ετών 60 plus ...
Η bloggerική μας επικοινωνία με καλή και φιλική διάθεση, καθαρή και ευθεία.
Στη βδομάδα πάνω, χωρίς λόγο κι αφορμή, ζητά το e-mail μου.
«Θέλει», λέει, «να μου στείλει κάτι αρχεία.»
«Ευχαρίστως.», λέω, όμως άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.
Τι να το κάνει; Η επικοινωνία στα ιστολόγια δεν ήταν αρκετή;
Το έδωσα για να μην φανώ καχύποπτη… «Καλύτερα να κάνω ότι δεν υποθέτω κάτι άσχημο και βλέπουμε.», σκέφτομαι, «Μπορεί να πέφτω έξω, μπορεί να είναι εντάξει ο άνθρωπος. Εξάλλου η σελίδα του και οι συνομιλίες του με τις γυναίκες εκεί δεν δείχνουν κάτι νοσηρό ή ύποπτο. Το αντίθετο μάλιστα.»
Αμ δε… τους «καθαρούς και υπεράνω υποψίας» να φοβάσαι.
Το πρώτο mail - «ερωτικό χτύπημα», ήρθε κάθετο, «καθαρό» και «ευθύ» …
«Δεν τα πάει καλά με τη γυναίκα του, πρώτη φορά συναντά μια γυναίκα σαν κι εμένα, τον κάνω να αισθάνεται σαν έφηβος...», και το πιο σύνηθες, «Τι ωραία που γράφω…».
Το delete- «άντε μου και στο διάβολο» ήρθε χωρίς άλλη σκέψη.
Άντε μου και στο διάβολο μαλάκα. Σας μάθαμε. Γέμισε το διαδίκτυο από λόγου σας.
Ξέρεις πόσες φορές αυτό το έχω ξαναζήσει;
ΥΓ… Μέχρι πρότινος αναρωτιόμουν πώς διάβολο με βρήκαν όλοι αυτοί οι παπάρες… Αν όμως βάλετε στο Google «big mamas», θα δείτε τι αναζητούσαν όλοι αυτοί οι άρρωστοι τύποι κι έπεσαν πάνω σ’ εμένα και στην Big Mama μου.
Γιατρέ μουυυυ… έλεος.
Για το Λογοτεχνικό Σάββατο της Veronica Marsa
