"Αν αξιώνουμε διαφορετική ζωή για μας
Πρέπει και να διαφέρουμε από τους άλλους... "
Πάντα μιλούσα για το σχολείο με σεβασμό και πίστη στο δάσκαλο. Έγραφα την λέξη με κεφαλαίο γράμμα: Σχολείο, όπως και Δάσκαλος, Καθηγητής, Γονέας, Εκπαίδευση, Παιδεία… με μικρό άφηνα μόνο τη λέξη μαθητής. Όχι από υποτίμηση αλλά γιατί όλα αυτά τα κεφαλαία, υποτίθεται, εργάζονται για να μεγαλώσει αυτό το «μικρό» και να τους μοιάσει. Ναι! Να τους μοιάσει κι αργότερα όλα όσα θα έχει πάρει από αυτούς να γίνουν κεφάλαια και εφαλτήριο για την δική του εξέλιξη και καταξίωση, για τον δικό του αγώνα δρόμου.
Μιλούσα για το πάθος του δασκάλου, για κείνον τον παιδαγωγικό έρωτα που κάνει τον εκπαιδευτικό να οραματίζεται τους Κόσμους που θα κτίσει και θα κατακτήσει ο μελλοντικός ενήλικας με τα εφόδια που ο ίδιος του δίνει.
Έλεγα μάλιστα, πριν ακόμη η κρίση και τα επακόλουθά της κτυπήσουν την πόρτα μας, ότι η πολιτεία έχει εγκαταλείψει το Σχολείο ως μη παραγωγική επένδυση, ως μη όφειλε, αφού αυτό αποτελεί την μόνη σταθερή επένδυση για το μέλλον.
Μιλούσα μάλιστα με θαυμασμό για τον Δάσκαλο λέγοντας ότι το Σχολείο λειτουργεί με μόνο το πάθος του Εκπαιδευτικού και μια κιμωλία.
Τα έλεγα όλα αυτά και τα πίστευα αλλά δεν αφορούσαν όλους τους εκπαιδευτικούς. Τα έλεγα και τα πίστευα και τα υπερασπιζόμουν σθεναρά χάριν αυτών που δικαίωναν τον ρόλο και το κεφαλαίο γράμμα τους και ήταν πολλοί, αλλά δεν ήταν ο κανόνας.
Ναι, εξωράιζα… Ναι, μεγέθυνα… Ναι.
Έστρεφα το βλέμμα στο καλό. Πίστευα ότι το παράδειγμα θα αποτελούσε και κίνητρο, έστω και για τον συναγωνισμό.
Διότι δυστυχώς η πλειοψηφία, ναι το ξέρετε όλοι, η πλειοψηφία δεν ήταν ποτέ έτσι όπως την περιέγραφα. Η πλειοψηφία διεκπεραίωνε ένα ωράριο εργασίας και μια ύλη διδασκαλίας και τίποτε περισσότερο. Εγώ όμως μιλούσα για τους λίγους, έστρεφα το χέρι και το δάκτυλο προς αυτούς… μήπως και τους ζηλέψουν οι πολλοί και θελήσουν να τους μοιάσουν.
Μα δεν τους έμοιασαν.
Θα μου πείτε και τι έγινε; Ναι, αν μιλούσαμε για τοίχους, αυτοκίνητα, χαλασμένα υδραυλικά, ίσως να μην έτρεχε και κάτι… όμως, στην περίπτωσή μας, μιλούσαμε για το μέλλον.
Και να που αυτό το μέλλον έγινε παρόν και πολύ σύντομα θα είναι παρελθόν και οι Δάσκαλοι και οι Γονείς και όλοι αυτοί που αποτελούν την κοινότητα που εργάζεται για το μέλλον, είναι οι παλιοί μαθητές που δεν θέριεψαν τα όνειρά τους, που δεν εξέθρεψαν μέσα στην εκπαίδευσή τους την ψυχή τους με οράματα…
Και όλοι αυτοί οι παλιοί μαθητές είναι σήμερα, δάσκαλοι, γονείς καθηγητές…
Είναι γονείς χωρίς όνειρα. Είναι εκπαιδευτικοί χωρίς έμπνευση. Είναι δάσκαλοι χωρίς πάθος.
Κι αναρωτιέμαι. Αν το σημερινό θλιβερό αποτέλεσμα προήλθε από ένα Σχολείο που είχε ακόμη πράγματα να δώσει, το αυριανό κατάντημα ποιο θα είναι;
Αφορμή για όλα αυτά που γράφω;
Σήμερα οι εκπαιδευτικοί της περιοχής μου, είχαν την δυνατότητα να ανταμώσουν με μία σπουδαία συγγραφέα που τίμησε με την παρουσία της την πόλη μας. Είχαν την δυνατότητα να φέρουν τους μαθητές τους σε επαφή με έναν σπάνιο και πολύτιμο λόγο. Να διδάξουν μη διδάσκοντας. Να εμπνεύσουν. Να παιδαγωγήσουν, να παραδειγματίσουν, να έχουν ρόλο και λόγο στα μελλούμενα, και δεν το έκαναν.
Απλά, δεν το έκαναν. Από όλους εκείνους που είχαν παρακινηθεί και είχαν εφοδιαστεί με υλικό εργασίας και είχαν ενημερωθεί για τα οφέλη αυτής της συνάντησης, δεν ήρθε ούτε ένας. Δεν έφεραν ούτε έναν μαθητή.
Θα μου πείτε το ΔΝΤ, το μνημόνιο, οι εφεδρείες…
Ναι, όλα αυτά. Αλλά… τους είδα και τότε που δεν τα είχαμε όλα αυτά.
Κι αναρωτιέμαι… κι αναρωτιέστε… πού πάει αυτή η χώρα;
Κι αναρωτιέμαι… κι αναρωτιέστε… πού πάει αυτή η χώρα;
Και είναι και κάποιοι από αυτούς που μιλούν για αντίσταση. Κι είναι και κάποιοι που μιλούν για επανάσταση.
Πού πάτε δάσκαλοι; Από εκεί πήγαν κι οι άλλοι μα, ούτε η αντίσταση, ούτε η επανάσταση είναι «από κει».
ΥΓ… Και μη μου πει κανείς ότι οι πολιτικοί ή οι παπάδες ή όποιοι άλλοι κάνουν χειρότερα και τι θέλω εγώ και ασχολούμαι με έναν κλάδο εργαζομένων που στο τέλος τέλος της γραφής είναι πια και χαμηλόμισθοι κλπ κλπ…
Διότι, εκτός που έχω μιλήσει πάμπολλες φορές για όλους αυτούς, αυτά τα ηθικοσυμψηφιστικά άλλοθι, τα παιδαριώδη και σκόπιμα άλλοθι, εκτρέφουν κάθε λογής φασισμό και κάθε λογής κοινωνική αναισθησία και αναλγητικότητα.
Εκτρέφουν τις λογικές εν τέλει που μας κατάντησαν εδώ: «αφού οι άλλοι κοιτούν την πάρτη τους θα κοιτάζω κι εγώ την δική μου».
Να την κοιτάς… αλλά αναλογιζόμενος ότι εσύ είσαι αυτοί οι άλλοι και δεν εξαιρείσαι και δεν διαφέρεις από αυτούς ΠΟΥ ΘΕ ΝΑ.
ΥΓ2... Ας με συγχωρήσουν εκείνοι που πράγματι διαφέρουν και αντιστέκονται. Το κείμενο αυτό δεν τους αφορά. Κι επειδή δεν μου αρέσει να μιλώ μόνο για τους "άλλους", θα επανέλθω σε όλους αυτούς που το παράδειγμά τους φωτίζουμε τις μέρες και τις ελπίδες μας.
