Οδυρμός στην ανανεωτική αριστερά, στεναγμός στην μεταρρυθμιστική, σιωπή στην παραδοσιακή, θλίψη στην δεξιά, πόνος στην κεντροαριστερά…
Κάτι είπαν και κάτι έγραψαν όλοι. Ακόμη και η αποτρόπαια σιωπή κάτι σήμανε.
Λίγο πολύ όλοι θέλησαν να οικειοποιηθούν τον σπουδαίο νεκρό.
Έτσι δεν γίνεται πάντα με τους θανάτους των επωνύμων;
Και άντε ας πούμε ότι μέχρις ενός σημείου είναι λογικό, αφού οι αντιδράσεις αυτές εντάσσονται και στο πλαίσιο του: «ο αποθανών δεδικαίωται».
Στην περίπτωση όμως του Λεωνίδα Κύρκου συμβαίνει και κάτι ακόμη. Αναφερόμενοι σ’ αυτόν τον οικειοποιούμεθα, παίρνουμε μερικά από τα εύσημα που του ανήκουν, εύσημα ανανεωτικής και σύγχρονης σκέψης, πολιτικού ήθους, αριστερής πρακτικής και άλλα πολλά...
Όπως ακριβώς κάποιοι οικειοποιούνται ηδονικά σχεδόν αγνώστους τους νεκρούς, σαν να παίρνουν λίγη από την λαμπρή δόξα του πόνου των οικείων. Σαν να πρωταγωνιστούν και αυτοί στο δράμα.
Ανθρώπινα φαινόμενα… τι να πεις;
Αυτό όμως που απομένει στην σκέψη μου ακριβώς μετά από αυτόν εδώ τον θάνατο είναι μια πίκρα…
Αισθάνομαι πίκρα γιατί ως κοινωνία αλλά και ως αριστερά δεν σκύψαμε ποτέ τόσο προσεκτικά στις απόψεις και τις ιδέες του Λεωνίδα Κύρκου όσο ήταν ζωντανός όπως κάνουμε τώρα που έφυγε.
Φαίνεται για άλλη μια φορά ο θάνατος μας βολεύει... απελευθερώνει από τις συνειδησιακές υποχρεώσεις και φυσικά δεν κινδυνεύουμε με ξεμπρόστιασμα από τον ίδιο για το ψέμα και την υποκρισία μας. Μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι εμείς, προπαντός εμείς, συμφωνούσαμε πάντα με τον νεκρό.
Πέθανε λοιπόν, οικειοποιηθείτε τον. Όλοι χωράνε σ’ έναν τίμιο θάνατο.
Για την τίμια ζωή δεν ξέρω…
ΥΓ. Ας με συγχωρήσουν εκείνοι που πράγματι τον τιμούσαν εν ζωή και μαζί με τον Λεωνίδα κήδεψαν και την νιότη τους. Το κείμενό μου δεν τους αφορά.
