Αφουγκράζομαι το μέλλον της νύχτας με ήσυχα βλέφαρα.
Μια ευθεία ανυπόκριτη το αποτύπωμά μου στη σιωπή.
Κι ο ήχος μου κάτι γαλαζωπά κλεμμένα «θέλω».
Αγριεύαμε κάποτε.
Μετρούσαμε το μπόι μας με την πιθανότητα.
Υψώναμε τη στιγμή στην επιθυμία.
Ήμασταν: η Ευτυχία, η Ελένη, η Ζωή, η Ελευθερία.
Σήμερα
Ξεχασμένες υπόγειες διαδρομές που κάποτε λογίζονταν δυνατότητες.
Ελένη Λ.
