Στη Θεοδοσία
Μια φορά κι έναν καιρό, λένε οι παλιοί, ήταν ένας που αγάπησε μία και μία που αγάπησε έναν.
Μια μέρα, εκεί που κάθονταν κάτω από τον υγρό ίσκιο των δέντρων κι είχαν απλώσει τα μεταξωτά τους φιλιά να στεγνώσουν…
Τι λέτε ότι έγινε;
Τσιν τσιν τσιν και ντιν και ντιν…
Κατρακύλησε ένα αστεράκι και πήγε και έπεσε στο χώμα δίπλα στα πόδια εκείνης, που μια φορά κι έναν καιρό αγάπησε έναν.
Απ’ τα μαλλιά της να ‘χε πέσει; Απ’ τα μάτια της;
Κανείς τους δεν κατάλαβε.
Αυτός, που μια φορά κι έναν καιρό αγάπησε μία, άπλωσε το χέρι και μάζεψε το αστεράκι από το χώμα.
Το φύσηξε απαλά και είπε:
-Να στο φορέσω πάλι;
Μα εκείνη, που μια φορά κι έναν καιρό αγάπησε έναν, απάντησε:
-Να το κρατήσεις δικό σου. Να το ‘χεις πάνω στην καρδιά σου και να το φοράς κάπου κάπου στην όψη σου, για να θυμάσαι να χαμογελάς όταν με σκέπτεσαι.
Έτσι και έκανε αυτός, που μια φορά αγάπησε μία.
Το κράτησε απαλά στην καρδιά του και κάπου κάπου το φορούσε στην όψη του.
Από τότε, σαν δείτε έναν μοναχικό άνδρα να βαδίζει σκεπτικός στο δρόμο και κάπου κάπου να θυμάται να χαμογελάει, να ξέρετε: είναι εκείνος που αγάπησε μία κι αυτήν ακριβώς την στιγμή που τον βλέπετε φοράει το αστεράκι στην όψη του.
Το αστεράκι εκείνο που κανείς δεν κατάλαβε αν είχε πέσει από τα μαλλιά ή τα μάτια της.
Ελένη Λ.
Ο πίνακας είναι της Julia Hidalgo
