Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Αμαλία malpractice


Στην Ρούλα που αφουγκράζεται…

Στους θαυμάσιους επιστήμονες και ανθρώπους που ήταν δίπλα της μέχρι το τέλος...

Σ' εκείνους που έκαναν την υπόθεση της Αμαλίας θέμα τους...



Το έχω πει και παλιότερα... Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έγραφα για κείνην.

Περιφερόμουν στα ιστολόγια, έβλεπα ότι μιλούν ακόμη για την Αμαλία… ότι την έχουν στα «ανοιχτά θέματα» και χαιρόμουν…

Αυτό ήθελε. Να ανοίξει «το θέμα», να δείξει την κατάσταση στο χώρο της υγείας, να καυτηριάσει την χυδαιότητα πολλών εκπροσώπων του ιατρικού χώρου αλλά και να μιλήσει για κείνους τους
«ορκισμένους γιατρούς» και το νοσηλευτικό προσωπικό, που στέκονται με ανθρωπιά και επιστημοσύνη πλάι στον ασθενή.

Δεν ήθελε τον οίκτο και την συμπόνια. Δεν ήθελε δάκρυα...

Ήταν της Sambuka... δεν ήταν του χαμαίμηλου. Κάπνιζε πουράκια... δεν κάπνιζε slim line. Δεν φιλολογούσε, έπραττε.


Σα να ακούω τη φωνή της…
«Μη με πεις φιλόλογο», έλεγε, «γιατί θα σε πω πουτάνα». Και την έλεγα φιλόλογο…

Κάποτε, σχετικά κοντά στη μέρα του θανάτου της, κοντέψαμε να ρίξουμε κάτω το μπαλκόνι από τα γέλια. Αυτή ήταν.
Ούτε την ώρα που πέθαινε δεν προκάλεσε τον οίκτο κανενός. Είχε απόλυτη διαύγεια μέχρι το τελευταίο λεπτό. Το σώμα της ήταν ένας πελώριος πόνος, κι όμως… Αυτή ήταν.

Ήταν ο μόνος άνθρωπος που δεν τόλμησα ποτέ μπροστά της να μιλήσω για το Θεό. Την ντρεπόμουν...


Θυμάμαι τελευταία, τις μέρες της μεγάλης δημοσιότητας, κάποια συνονόματή μου της έγραψε κάτι «θλιμμένα» κι έλαβα ένα mail που με ρώταγε… αν είμαι καλά. Φοβήθηκε μήπως είχα σοκαριστεί από τις συνεντεύξεις της, γιατί σε μας ποτέ δεν ήταν τόσο αναλυτική με την αρρώστια της. Να μη μας πληγώσει. Να μη μας ταράξει. Να μη μας φοβίσει.




Ούτε τη Ρούλα δεν άφησε να δει την αγωνία της… παρά μόνο μία φορά κι αυτό για χάρη της άλλης και όχι δική της. Για να επουλώσει την ανάγκη της άλλης, την ανάγκη της αγαπημένης φίλης, που ήθελε κι αυτή μια φορά να κρατήσει την ατίθαση ψυχή της στα χέρια της, να την κανακέψει…


Κάποια στιγμή, πριν λίγο καιρό, με είχε πιάσει κρίση έλλειψης… ένα στερητικό του χιούμορ της… της σαρωτικής παρουσίας της. Ενώ είχα ορκιστεί ότι δεν θα το κάνω ποτέ, έγραψα στο malpractice. Ήθελα να της γράψω ότι μου λείπει. Λες και θα το διάβαζε. Ήμουν σε τέτοια φάση, που πήγα και έγραψα «μου λείπεις» και σ’ ενός άλλου ανθρώπου το ιστολόγιο που της είχε ένα αφιέρωμα… φανταστείτε τι έπαθε ο Χριστιανός. Ευτυχώς το σώσαμε.

Αν ζούσε… θα μου έκανε τατουάζ στο μέτωπο… «είσαι μαλάκας… είσαι μαλάκας». Αυτή ήταν...

Από τη μέρα που έγραψα στο malpractice-ήθελα βλέπετε να έχω την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας-άρχισα να λαμβάνω σε αναφορές mail όλες τις υπόλοιπες αναρτήσεις σχολίων που γράφτηκαν μετά τη δική μου. Έπαθα και παθαίνω σοκ… Οι άνθρωποι πάνε και αφοδεύουν στον τοίχο της… Έπαθα σοκ.

Τόση βλέννα, τόσα ξεράσματα, τόσα περιττώματα... Έπαθα σοκ.
Ό,τι ανόητο, ασυνάρτητο, άσχετο, ηλίθιο, χυδαίο, σιχαμερό, έχει μέσα του ο καθένας πάει και το αφήνει εκεί. Έπαθα και παθαίνω σοκ.

Τελικά είμαστε πολύ άρρωστοι
«οι υγιείς». Πολύ.





Υπάρχουν φυσικά κι άλλοι που γράφουν στο ιστολόγιό της γιατί την θυμούνται…
Γράφουν ακόμη στην Αμαλία...
Νιώθουν οικειότητα...
Μοιράζονται μαζί της αγωνίες και φόβους.
Πολλές φορές με τρομάζουν… ανησυχώ γι αυτούς… για τη ζωή τους.

Χτες ακόμη, κάποιος της ζήτησε να δώσει φιλιά στον πατέρα του... εκεί επάνω. Έμεινα και κοίταζα για ώρα το σχόλιό του. Τον ένιωθα δικό μας άνθρωπο...

Γι αυτό άφησε το ιστολόγιο ανοιχτό η Αμαλία, για να γράφουν... είναι εδώ γύρω και με αυτό τον τρόπο... είναι τρυφερά κοντά μας και με αυτό τον τρόπο... είναι
«ανοιχτό θέμα» και με αυτό τον τρόπο.





Δεν μπορώ να μην ομολογώ ότι μου λείπει...
Μου λείπει για όλους αυτούς τους λόγους που με έκαναν και την αγάπησα: Γι αυτό που ήταν.

Πιο πολύ από όλα, μου λείπει το χιούμορ της... θεϊκό... και άπαιχτο...

Πριν τέσσερα χρόνια, από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, έγραφε στη Ρούλα:


17/06/05


Τ’ αρχίδια μου επρήξανε στη Δυτική Ελλάδα,

Γι’ αυτό κι εγώ επιάστηκα με μία μαντινάδα:


Για να σου πω τον πόνο μου-να τονε πω σε σένα,

που ’μια σαν τον Ξανθόπουλο σαν φεύγει για τα ξένα.


Που λες εδώ με έχουνε σ’ ένα κρεβάτι πάνω,

μα δίχως άντρα δίμετρο, τι θες να σου το κάνω;


Οι μόνοι άντρες πού ’ρχονται, μου μπήγουνε ενέσεις,

-έτσι κι αλλιώς απ’ ομορφιά, ούτε που να τους χέσεις!


Το μόνο καλό πού ’χουμε: σ’ ένα δωμάτιο μόνες

και παίζουμε κανα χαρτί και με τις νοσοκόμες.


Έτσι που λες περνώ εδώ: χαρτί με τη Γιωργία

Χωρίς τον υπολογιστή, μεγάλη η ανία!


Φέρνει κι η Ευανθία μας βιβλία ένα κάρο,

βγαίνω και στο μπαλκόνι μου, αν θέλω να φουμάρω.


Μόνο που με καθυστερούν είναι που μου τη δίνει

να δεις και τα παπάρια μου: τσουρέκια έχουν γίνει!


Στο πόδι λένε ο νάρθηκας είναι η μόνη λύση

-μωρέ δε βάζουν UHU stick, μήπως και το κολλήσει;


Όσο για το μικρόβιο, του κάνουν εξετάσεις

και άλλες παπαριές πολλές, χρόνο αν θες να χάσεις.


Τώρα όμως εσύ θα πεις: «όλα παίζουνε ρόλο»

μ’ αν με αργούν πολύ θα βγει καρκίνος και στον κώλο!


Ζητούν ακόμα υπομονή λιγάκι παραπάνω

ένα δεκαπενθήμερο -κι έπειτα τηνε κάνω!


Αυτά είναι τα νέα μου ως τώρα, φιλενάδα

-έπος λίγο μικρότερο από την Ιλιάδα.


Ελπίζω να περνάς καλά, όμορφα και ωραία,

να δώσεις τα φιλάκια μου σε όλη την παρέα!



Amal


XXX…







Σα να ακούω τη φωνή της να με δουλεύει... κάπου από κει επάνω...
Την ακούω και δεν τολμώ να συγκινηθώ... δεν μου το επιτρέπει.

Γιατί αυτή ήταν η Αμαλία...

Ήταν ένα κορίτσι με βάθος σκέψης, απόψεις, σαρωτικό χιούμορ, αυτοσαρκασμό... ευθύτητα, ευφυΐα και ειλικρίνεια. Αυτή ήταν…



***Στις φωτογραφίες, η Αμαλία με τη Ρούλα ...

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...
Ένα κείμενο επίκαιρο, αντίδοτο στην βλακεία που διεκδικεί εύσημα πατριωτισμού... με ένα "κλικ" στην εικόνα διαβάστε το...

Μάθε πόσο μετράει η υπογραφή σου...