Ο γιος μου είναι
28 χρόνων…
Σήμερα μου είπε, για
πρώτη φορά - και δεν είναι ο μόνος - ότι θα πάει στην πορεία του Πολυτεχνείου.
Σήμερα ναι,
φέτος, δεκάδες νέοι επιλέγουν να βρεθούν στην πορεία, για πρώτη φορά, όχι για
να ξεσκίσουν τα λάβαρα μιας εποχής αλλά για να δώσουν τον δικό τους βηματισμό
στο παρόν, διεκδικώντας το δημοκρατικό μέλλον μιας χώρας που πορεύθηκε πολλάκις
«Επί Ασπαλάθων...»
Εγώ έχω
σταματήσει να πηγαίνω από το ‘81… επέλεξα την απουσία αλλά όχι την σιωπή. Έτσι
μιλώ και σήμερα που, για άλλη μια φορά, πολλοί διεκδικούν την αλήθεια εκείνων
των ημερών, ενώ παράλληλα γίνεται, επίσης για άλλη μια φορά, συντονισμένη
προσπάθεια σπίλωσης του αγώνα της τότε νεολαίας, στην «αγωνία», δήθεν,
αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας.
Σήμερα που πολλοί
φτύνουν το όνομα μιας γενιάς που, δήθεν, κατέστρεψε τη χώρα…. Μιλώ για να πω
απλά αυτό:
Προσπάθειες
αμαύρωσης των αγώνων του λαού μας γίνονται πάντα, είτε από τους εχθρούς των
ίδιων των αγώνων, είτε από όσους θέλουν να τους καπηλευτούν και να ωφεληθούν
προσωπικά…
ΜΑΤΑΙΟ...
Η Εθνική
Αντίσταση και ο πόλεμος του ’40 θα εμπνέουν, ακόμη κι αν ανάμεσα στα ιστορικά
γεγονότα που συνέβησαν εκείνους τους χρόνους περιλαμβάνονται και αθλιότητες.
Το Πολυτεχνείο θα
ζει πάντοτε, όχι γιατί είχε νεκρούς μέσα από τις πύλες του, αλλά γιατί είχε
ζωντανούς.
Ε.Λ.
Η γνώση της ιστορικής
αλήθειας είναι αναγκαία και για τους μελετητές και, κυρίως, για τους πολίτες…. Και
η Ιστορία, φυσικά, είναι ΜΙΑ. Η εκτίμηση όμως των γεγονότων ποτέ δεν θα είναι ΜΙΑ
ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ, απλά, πολύ απλά γιατί δεν πρόκειται ποτέ να σταθούμε όλοι
από την ίδια πλευρά.
