Παρασκευή 6 Απριλίου.
Μια μέρα γεμάτη δώρα.
Επιτέλους σήμερα κατάφερα να δω το Θέατρο Κωφών Ελλάδας στο έργο «41 Ημέρες». Μια παράσταση βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο-μαρτυρία «Μπουμπουλίνας 18» που έγραψε η Κίττυ Αρσένη και το οποίο μιλά για τις συνθήκες κράτησης των αντιφρονούντων την περίοδο της χούντας.
Την παράσταση παρακολούθησα μαζί με τον Γιώργο Ζουγανέλη, διευθυντή του Σχολείου των Φυλακών Κορυδαλλού.
Θεολόγος κι αυτός... Ένα πρόσωπο με φήμη ιερότητας, φήμη που προέρχεται από το έργο αλλά και το ήθος του. Ανοιχτός, διαισθητικός, απλός και ευθύς με κύρια χαρακτηριστικά το χιούμορ, την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και τις καθαρές κουβέντες.
Τον έστησα πάνω από μισή ώρα στο ραντεβού μας… πρώτη συνάντηση κι όμως… Φυσικά απολογούμαι αλλά… το κέντρο ήταν εφιαλτικό ετούτη την πρώτη Παρασκευή του εορταστικού ωραρίου, με τις κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα και όλον αυτόν τον κόσμο να κινείται εποχούμενος…
Με υποδέχτηκε με σταυρωτό ασπασμό και οικειότητα, καθόλου κακιωμένος για το άγριο στήσιμο. Την ίδια αποδοχή και οικειότητα είχε δείξει και στην τηλεφωνική μας επικοινωνία που οδήγησε σε αυτή μας την συνάντηση.
Θεολόγοι και οι δυο αλλά και «γείτονες». Βλέπετε... Οι δουλειές μας απέχουν μερικά μέτρα αλλά μας χωρίζει ένας «τοίχος» και ένας κόσμος που θα προσπαθήσουμε να γεφυρώσουμε. Φυλακή και κοινωνία εκτός… Ο ενθουσιασμός μας κοινός. Η ιδιότητά του θα μου ανοίξει την πόρτα της φυλακής και θα μου προσφέρει την ελευθερία να συναντήσω τους κρατούμενους μαθητές αλλά και να τους ανταμώσω με φίλους από τον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού και όχι μόνο.
Πρώτοι πρώτοι θα περάσουν την πόρτα οι ηθοποιοί του Θεάτρου Κωφών. Ύστερα από πρόταση της Σοφίας Ρομπόλη και με την βοήθεια και την φροντίδα του Γιώργου Ζουγανέλη, η παράσταση «41 μέρες» θα παρουσιαστεί αμέσως μετά το Πάσχα στις φυλακές Κορυδαλλού και ειδικά στους μαθητές του σχολείου.
Φυλακισμένοι και ηθοποιοί, αλλά και όλοι εμείς που, άγνωστο για ποιο λόγο, εμπλακήκαμε σ’ αυτή τη σχέση κοινωνίας και φυλακής, έχουμε να μάθουμε πολλά ο ένας από τον άλλον, η μία ομάδα από την άλλη.
Στις πολύ λεπτές ισορροπίες των «ρόλων» και των ρόλων μας, η αμοιβαία αποδοχή και κατανόηση μας οδηγούν σ’ έναν δρόμο που ελπίζουμε ότι θα μας βγάλει από τον Γολγοθά στην Ανάσταση.
Όταν ανταμώνει κανείς με ανθρώπους που μοιράζονται τον εαυτό τους. Που δεν σκορπίζονται αλλά χαρίζονται, είναι σαν να ανταμώνει τον Χριστό. Πόσες φορές άραγε έχουμε την ευκαιρία αλλά και την διάθεση να Τον συναντήσουμε;
Συνήθως βιαζόμαστε πολύ και δεν του χαλαλίζουμε ούτε ένα βλέμμα. Συνήθως είμαστε πολύ μοναχικοί και δεν τον καταδεχόμαστε στην περισυλλογή μας.
Όμως εμένα, έτσι απορροφημένη στη δουλειά και τις άπειρες υποχρεώσεις μου, ήρθε και με βρήκε... Τι έκανα για να έχω τέτοια δώρα; Εγώ καθόμουν άλλοτε στη βολή και άλλοτε στις σκοτούρες μου. Όμως με είδε. Γιατί; Θα δείξει… πάντως το όποιο «γιατί» με γεμίζει αναστάτωση και χαρά.
Εκείνος βλέπετε δεν κατέχει από περισυλλογές και βιασύνες.
Είναι πέρα από το χρόνο και το νου.
Είναι Ο Χρόνος και Ο Νους.
Καλή Ανάσταση.!!!
Δείτε και:
