Τελικά μήπως είναι πρόβλημα αν παίρνουμε πολύ σοβαρά τον εαυτό μας;
Γενικώς δεν είμαι σοβαρή με την τρέχουσα έννοια, ούτε και παίρνω πολύ σοβαρά τον εαυτό μου. Μ’ αρέσει ν’ αποδομώ πράγματα και καταστάσεις, αυτοσαρκάζομαι και σαρκάζω την σοβαρότητα την οποία αποδίδουν οι άνθρωποι στον εαυτό τους… Στόχος μου; Μα να μην θυμώσω μαζί τους οριστικά. Περιττό να πω ότι αν συμβεί αυτό το… οριστικά, δεν υπάρχει επιστροφή.
Και να εξηγήσω τι εννοώ και με ποια αφορμή γράφω...
Οργανώνεις μία εκδήλωση ας πούμε… Έχεις να νταραβεριστείς με αυτούς που εργάζονται για το καλύτερο αποτέλεσμα, με αυτούς που είναι καλεσμένοι, με τους προεξάρχοντες και με τους «εθελοντές»…
Να πω εδώ ότι υπήρξα 30 χρόνια εθελόντρια, το ξέρω το πακετάκι και γι αυτό συχνά πυκνά βάζω εισαγωγικά στη λέξη.
Εγώ, ως άνθρωπος που εσχάτως εργάζεται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, απευθύνομαι μόνο σε φιλότιμους και ικανούς συναδέλφους για να συνδράμουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Τα κλασσικά δημοσιοϋπαλληλικά πρόσωπα δεν μου κάνουν και, ευτυχώς είμαι τυχερή, δεν συναναστρέφομαι στον στενό κύκλο δουλειάς τέτοια. Έτσι λοιπόν έχω λυμένα πολλά θέματα εξαρχής… Τα λάθη που κάνω εγώ καλύπτονται από τους άλλους και τούμπλαλιν, τους καλεσμένους τους νταραβερίζομαι… διότι … «I have it», που λένε σε απλά Ελληνικά… τις συμπεριφορές της εξουσίας τις ξέρω, και ως συμπολίτευση και ως αντιπολίτευση, και προσέχω να μην αιφνιδιαστώ και αιφνιδιάσω… και όλα καλά ώσπου… έρχεται η ώρα για τους «εθελοντές»…
Εκεί αρχίζουν τα τσάμικα.
Όλοι είναι ευχαριστημένοι αλλά οι «εθελοντές» ποτέ. Αυτοί που υποτίθεται είναι οι «δικοί σου» άνθρωποι, που λειτουργούν με την αμέριστη –όχι προσωπική αλλά του φορέα που εργάζεσαι– συμπαράσταση, δεν είναι ευχαριστημένοι ποτέ. Είναι οι μόνοι που γκρινιάζουν, για την θέση τους, για το πρωτόκολλο, για το με κοίταξες δεν με κοίταξες… Αυτοί που υποτίθεται προσφέρονται ανιδιοτελώς, σου βγάζουν την ψυχή και σε βασανίζουν μέχρις εσχάτων διότι προσφέρονται λέει και εσύ τους οφείλεις τρεις κωλλοτούμπες και όχι δύο που ήθελες να κάνεις.
Διότι, για να μην παρεξηγηθώ, εσύ τον τιμάς τον εθελοντή, έχεις πρόθεση να κάνεις κωλλοτούμπες ακόμη και στον «εθελοντή»… Αυτό που δεν θέλεις είναι να τις απαιτεί… Διότι, τι στο διάολο εθελοντής είναι τότε;
Παίρνει τόσο σοβαρά τον εαυτό του που σε δυσκολεύει στην δουλειά σου, είναι γεμάτος γκρίνια, τίποτα δεν τον ικανοποιεί, θέλει και ν’ αναφέρεις το όνομά του περισσότερες φορές από όλων ως επιβράβευση στον εθελοντισμό του… σου πρήζει το συκώτι κι εσύ, ενώ θέλεις να του πεις: «Βρε αδερφέ, ήρθες που ήρθες, μην μου το βγάζεις από την μύτη…», λες, «Κυρίες και κύριοι, σας ευχαριστούμε που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά μας.», και τον ευχαριστείς διπλά μπας και πάψει να γκρινιάζει ο «εθελοντής» και σε αφήσει να κάνεις την δουλειά σου.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Διότι η κατάσταση αυτής της χώρας συνδέεται με την συνείδηση των εθελοντών… συνδέεται απολύτως.
Τα έχουμε δει…
Μπαίνει κάποιος σε χώρους εθελοντικής προσφοράς για να ανταλλάξει αργότερα την ιδιότητά του αυτή με μια θέση αιρετού ή μια έμμισθη θέση στο δημόσιο…
Αξιώνει μοριοδότηση για τον εθελοντισμό του… Αξιώνει «κάθισμα μπροστινό», επιβράβευση, πλακέτα, χιλιοευχαριστίες… και, αν έχουν παρέλθει τα χρόνια του, αξιώνει με τέτοια αγένεια τον σεβασμό, που σε αφήνει άφωνο… γιατί αν απαντήσεις θα σε πει και αυθάδη.
Η λύση; Ή από νωρίς θα διαπαιδαγωγούνται οι πολίτες αυτής της χώρας να προσφέρουν εθελοντικά ως ένδειξη αγάπης για τον τόπο τους ή περνάμε στον δεθελοντιμό … από όλες τις απόψεις. Σου απαγορεύω κύριέ μου να προσφέρεις αν αναμένεις ανταλλάγματα… Θέλεις έλα, θέλεις μην έρθεις… ο εθελοντισμός είναι ψυχική και κοινωνική ανάγκη, δεν είναι μέσο αναρρίχησης.
Τουλάχιστον θα μετρηθούμε να δούμε ποιοι είμαστε.
Καλύτερα να κάνω μόνη μου αυτό που έχω να κάνω, παρά να μου ψήσεις το ψάρι στα χείλια… καλέ μου «εθελοντή».
Θα μου κοστίσει λιγότερο και σε χρόνο και σε ψυχή και κάποιες φορές σε χρήμα αν ζω με την υπέροχη… απουσία σου.
