"Αν αξιώνουμε διαφορετική ζωή για μας
Πρέπει και να διαφέρουμε από τους άλλους... "
Πάντα μιλούσα για το σχολείο με σεβασμό και πίστη στο δάσκαλο. Έγραφα την λέξη με κεφαλαίο γράμμα: Σχολείο, όπως και Δάσκαλος, Καθηγητής, Γονέας, Εκπαίδευση, Παιδεία… με μικρό άφηνα μόνο τη λέξη μαθητής. Όχι από υποτίμηση αλλά γιατί όλα αυτά τα κεφαλαία, υποτίθεται, εργάζονται για να μεγαλώσει αυτό το «μικρό» και να τους μοιάσει. Ναι! Να τους μοιάσει κι αργότερα όλα όσα θα έχει πάρει από αυτούς να γίνουν κεφάλαια και εφαλτήριο για την δική του εξέλιξη και καταξίωση, για τον δικό του αγώνα δρόμου.
Μιλούσα για το πάθος του δασκάλου, για κείνον τον παιδαγωγικό έρωτα που κάνει τον εκπαιδευτικό να οραματίζεται τους Κόσμους που θα κτίσει και θα κατακτήσει ο μελλοντικός ενήλικας με τα εφόδια που ο ίδιος του δίνει.
Έλεγα μάλιστα, πριν ακόμη η κρίση και τα επακόλουθά της κτυπήσουν την πόρτα μας, ότι η πολιτεία έχει εγκαταλείψει το Σχολείο ως μη παραγωγική επένδυση, ως μη όφειλε, αφού αυτό αποτελεί την μόνη σταθερή επένδυση για το μέλλον.
Μιλούσα μάλιστα με θαυμασμό για τον Δάσκαλο λέγοντας ότι το Σχολείο λειτουργεί με μόνο το πάθος του Εκπαιδευτικού και μια κιμωλία.
Τα έλεγα όλα αυτά και τα πίστευα αλλά δεν αφορούσαν όλους τους εκπαιδευτικούς. Τα έλεγα και τα πίστευα και τα υπερασπιζόμουν σθεναρά χάριν αυτών που δικαίωναν τον ρόλο και το κεφαλαίο γράμμα τους και ήταν πολλοί, αλλά δεν ήταν ο κανόνας.
Ναι, εξωράιζα… Ναι, μεγέθυνα… Ναι.
Έστρεφα το βλέμμα στο καλό. Πίστευα ότι το παράδειγμα θα αποτελούσε και κίνητρο, έστω και για τον συναγωνισμό.
Διότι δυστυχώς η πλειοψηφία, ναι το ξέρετε όλοι, η πλειοψηφία δεν ήταν ποτέ έτσι όπως την περιέγραφα. Η πλειοψηφία διεκπεραίωνε ένα ωράριο εργασίας και μια ύλη διδασκαλίας και τίποτε περισσότερο. Εγώ όμως μιλούσα για τους λίγους, έστρεφα το χέρι και το δάκτυλο προς αυτούς… μήπως και τους ζηλέψουν οι πολλοί και θελήσουν να τους μοιάσουν.
Μα δεν τους έμοιασαν.
Θα μου πείτε και τι έγινε; Ναι, αν μιλούσαμε για τοίχους, αυτοκίνητα, χαλασμένα υδραυλικά, ίσως να μην έτρεχε και κάτι… όμως, στην περίπτωσή μας, μιλούσαμε για το μέλλον.
Και να που αυτό το μέλλον έγινε παρόν και πολύ σύντομα θα είναι παρελθόν και οι Δάσκαλοι και οι Γονείς και όλοι αυτοί που αποτελούν την κοινότητα που εργάζεται για το μέλλον, είναι οι παλιοί μαθητές που δεν θέριεψαν τα όνειρά τους, που δεν εξέθρεψαν μέσα στην εκπαίδευσή τους την ψυχή τους με οράματα…
Και όλοι αυτοί οι παλιοί μαθητές είναι σήμερα, δάσκαλοι, γονείς καθηγητές…
Είναι γονείς χωρίς όνειρα. Είναι εκπαιδευτικοί χωρίς έμπνευση. Είναι δάσκαλοι χωρίς πάθος.
Κι αναρωτιέμαι. Αν το σημερινό θλιβερό αποτέλεσμα προήλθε από ένα Σχολείο που είχε ακόμη πράγματα να δώσει, το αυριανό κατάντημα ποιο θα είναι;
Αφορμή για όλα αυτά που γράφω;
Σήμερα οι εκπαιδευτικοί της περιοχής μου, είχαν την δυνατότητα να ανταμώσουν με μία σπουδαία συγγραφέα που τίμησε με την παρουσία της την πόλη μας. Είχαν την δυνατότητα να φέρουν τους μαθητές τους σε επαφή με έναν σπάνιο και πολύτιμο λόγο. Να διδάξουν μη διδάσκοντας. Να εμπνεύσουν. Να παιδαγωγήσουν, να παραδειγματίσουν, να έχουν ρόλο και λόγο στα μελλούμενα, και δεν το έκαναν.
Απλά, δεν το έκαναν. Από όλους εκείνους που είχαν παρακινηθεί και είχαν εφοδιαστεί με υλικό εργασίας και είχαν ενημερωθεί για τα οφέλη αυτής της συνάντησης, δεν ήρθε ούτε ένας. Δεν έφεραν ούτε έναν μαθητή.
Θα μου πείτε το ΔΝΤ, το μνημόνιο, οι εφεδρείες…
Ναι, όλα αυτά. Αλλά… τους είδα και τότε που δεν τα είχαμε όλα αυτά.
Κι αναρωτιέμαι… κι αναρωτιέστε… πού πάει αυτή η χώρα;
Κι αναρωτιέμαι… κι αναρωτιέστε… πού πάει αυτή η χώρα;
Και είναι και κάποιοι από αυτούς που μιλούν για αντίσταση. Κι είναι και κάποιοι που μιλούν για επανάσταση.
Πού πάτε δάσκαλοι; Από εκεί πήγαν κι οι άλλοι μα, ούτε η αντίσταση, ούτε η επανάσταση είναι «από κει».
ΥΓ… Και μη μου πει κανείς ότι οι πολιτικοί ή οι παπάδες ή όποιοι άλλοι κάνουν χειρότερα και τι θέλω εγώ και ασχολούμαι με έναν κλάδο εργαζομένων που στο τέλος τέλος της γραφής είναι πια και χαμηλόμισθοι κλπ κλπ…
Διότι, εκτός που έχω μιλήσει πάμπολλες φορές για όλους αυτούς, αυτά τα ηθικοσυμψηφιστικά άλλοθι, τα παιδαριώδη και σκόπιμα άλλοθι, εκτρέφουν κάθε λογής φασισμό και κάθε λογής κοινωνική αναισθησία και αναλγητικότητα.
Εκτρέφουν τις λογικές εν τέλει που μας κατάντησαν εδώ: «αφού οι άλλοι κοιτούν την πάρτη τους θα κοιτάζω κι εγώ την δική μου».
Να την κοιτάς… αλλά αναλογιζόμενος ότι εσύ είσαι αυτοί οι άλλοι και δεν εξαιρείσαι και δεν διαφέρεις από αυτούς ΠΟΥ ΘΕ ΝΑ.
ΥΓ2... Ας με συγχωρήσουν εκείνοι που πράγματι διαφέρουν και αντιστέκονται. Το κείμενο αυτό δεν τους αφορά. Κι επειδή δεν μου αρέσει να μιλώ μόνο για τους "άλλους", θα επανέλθω σε όλους αυτούς που το παράδειγμά τους φωτίζουμε τις μέρες και τις ελπίδες μας.
Προσπαθώ καιρό να φύγω από δω... μα όλο επανέρχομαι. Είπαμε, εδώ μιλώ με τους πολλούς. Εδώ έχει θόρυβο. Δεν έχει σκιές, έχει φως… περισσότερο ίσως κι απ’ όσο χρειάζομαι.
Δεν είναι "τόπος εγκλήματος" είναι τόπος έκφρασης.
Οι αναρτήσεις μου εδώ δεν άντεχαν ποτέ την σιωπή, την τσάκιζαν. Έτσι είναι. Κάποτε κάποτε τα λόγια μας είναι κραυγές. Οι ψίθυροι για όσους αντιλαμβάνονται - χωρίς να βλέπουν - την αλήθεια, γράφονται αλλού.
Εδώ τσακίζω και εδώ στέκομαι όρθια.
Τρία χρόνια τώρα.
Σας ευχαριστώ όλους όσους περάσατε από την Big Mama και αφήσατε το χνάρι σας.
Ελένη
Il Tempo Ritrovato, Anna Cionini
*****
ΣΦΑΓΕΙΟ ΧΡΟΝΟΥ
Σαν δείκτες ρολογιού τα χέρια της,
ψηλά υψωμένα, πάνω απ’ το κεφάλι
δείχνουν ακριβώς.
Ένα ζώο κρεμασμένο στο τσιγκέλι.
Αυτό μόνο.
Έχει αποστηθίσει τ’ όνομά της.
Να μην ξεχάσει ποια είναι.
Τέσσερεις μέρες τώρα,
ρωγμές διαταραγμένου χρόνου.
Εκείνη!
Ευτυχώς, οι δυο, Σαββατοκύριακο.
Οι απώλειες πρέπει να συμβαίνουν οπωσδήποτε Σαββατοκύριακο.
Τις άλλες μέρες σε βλέπουν.
Πας στην δουλειά, βγαίνεις στο δρόμο.
Σαββατοκύριακο οι θάνατοι
τα γονατίσματα
τα δάκρυα.
Να μπορείς να κρυφτείς.
Τι βία κι αυτή;
Τα μάτια των άλλων στο πρόσωπό σου ερευνητικά.
Τρεις και τέταρτο ή παρά;
Όρθια με το αυτί ακουμπισμένο στο στέρνο αφουγκράζεται.
Εκρήξεις πανικού. Ζει;
Τα χέρια δείχνουν τις αντίθετες πορείες.
Έτσι είναι. Ποτέ οι απώλειες δεν φεύγουν σε παράλληλες.
Τρίτη αύριο.
Πρέπει να σκοτώσει τις μέρες.
Να βάλει υστερόγραφα τις λέξεις.
Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι πολύ αργά.
Ε.Λ
Le Danaidi, Anna Cionini
Οι πίνακες από ΕΔΩ
«Ο Βασίλης κι ο Αι Βασίλης»
Συγγραφέας Ελένη Λιντζαροπούλου
Εικονογράφηση Μαρία Πεπονά
Εκδόσεις Παρρησία
Σκληρό εξώφυλλο
Τιμή 8€
*****
Άγιος Βασίλης έρχεται -άρχοντες το κατέχετε-
από-από την Καισαρεία
σύ 'σ' αρχό- συ 'σ' αρχόντισσα κυρία.
Μα, ποιος είναι όμως αυτός ο Άγιος Βασίλης που έρχεται από την Καισαρεία;
Γιατί του τραγουδούν τα παιδιά Κάλαντα στην γιορτή του;
Τι σχέση έχει με τον γλυκό κοκκινοφορεμένο γερούλη στις καρτ ποστάλ και τις βιτρίνες;
Και ο Santa Claus… ποιος είναι ο Santa Claus;
Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί μεταξύ τους;
Και τι δουλειά έχει στην κουβέντα μας ο Άγιος Νικόλας, ο θαλασσινός μας άγιος;
Πώς καταφέραμε να τον μπλέξουμε σε μια παιδική υπόθεση;
Αυτές και πολλές άλλες ακόμη ερωτήσεις έπρεπε να απαντήσω εμπρός στις τρομερές πιέσεις του Βασίλη, του απαιτητικού και τρομερού βαφτισιμιού μου…
Μα η φοβερότερη όλων ήταν:
Υπάρχει στ’ αλήθεια ο Άγιος Βασίλης;
Το βιβλίο μου, «Ο Βασίλης κι ο Αι Βασίλης»,
από τις εκδόσεις Παρρησία σε εικονογράφηση Μαρίας Πεπονά
σε λίγες μέρες θα βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
*****
Υπάρχει στ' αλήθεια ο Άγιος Βασίλης;
Στο ερώτημα αυτό που ακούγεται τούτες τις μέρες από τα χείλη εκατομμυρίων παιδιών έρχεται να απαντήσει το βιβλίο μου που με χαρά σας αναγγέλλω την έκδοσή του.
«Κολλημένη στον τοίχο», ως εκπρόσωπος των μεγάλων, από τον μικρό Βασίλη, τον απόλυτα απαιτητικό και αμφισβητία βαφτισιμιό μου, και αναλογιζόμενη την «δύσκολη» στιγμή των απαντήσεων που πρέπει να δοθούν στις ερωτήσεις των παιδιών… αποφάσισα να μιλήσω γι αυτό το πάντα επίκαιρο και «καυτό» θέμα.
Να απαντήσω με αλήθεια και αγάπη – μόνο έτσι γίνεται – για να βγω και εγώ από την δύσκολη θέση αλλά και για να ξαλαφρώσω όσους από εσάς έχετε έρθει στην θέση μου, και είστε πολλοί.
Ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, μπορεί να θεωρηθεί παιδικό και πράγματι να είναι. Όμως το ερώτημα δεν είναι μόνο παιδικό.. Ξεκινά από την μικρή μας ηλικία και βασανίζει τα παιδιά και τα εγγόνια μας κάνοντας πολλά παιδικά μάτια να κλάψουν αλλά και πολλούς ενήλικες να αισθανθούν αμήχανοι και στριμωγμένοι...
Στις σελίδες του βιβλίου, μαζί με τον Βασίλη, μαθαίνουμε και οι μεγάλοι την ιστορία του Αι Βασίλη αλλά και του Santa Claus.
Μαθαίνουμε πώς γεννήθηκε η σχέση των δύο με τα παιδιά και ανακαλύπτουμε την αληθινή απάντηση στο ερώτημα:
Η θαυμάσια εικονογράφηση του βιβλίου είναι της Μαρίας Πεπονά που, με τον υπέροχο χρωστήρα της, κατάφερε να εκφράσει μέσα από λαμπερά χρώματα και εμπνευσμένες εικόνες όλα όσα ήθελα να πω με σπάνια ευαισθησία και αγάπη. Την ευχαριστώ θερμά.
Ελένη Λιντζαροπούλου
Την Κυριακή το πρωί κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα στην δημοσιότητα ένα κείμενο, το οποίο και συνυπογράφουν, τρία κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης. Η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Γιάννης Ραγκούσης.
Γνωστό αλλά δεν αντέχω να μην το σχολιάσω…
Το κείμενο είναι πολιτικά στέρεο και ο στόχος του απόλυτα ξεκάθαρος, όμως…
Έχω την αίσθηση ότι ακόμη και αν τους αποδώσω την υψηλότερη ειλικρίνεια, ακόμη και αν πιστεύω ότι «ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί» το κείμενο δεν θα περάσει στην συνείδηση μιας κοινωνίας που θέλει απαραίτητα να δει τον πολιτικό της κόσμο να λέει επιτέλους την αλήθεια.
Το κείμενο λέει μερικές πολύ τρανταχτές αλήθειες, όμως είναι μια έκκληση λύκων και όχι προβάτων. Είναι ένα κείμενο προσώπων βαθειά αναμεμειγμένων στην ιστορία της πολιτικής διαφθοράς και του «κορπορατισμού» – όρου που επαναφέρουν στο πολιτικό λεξιλόγιο με αυτό το κείμενο ενώ ως τώρα αποτελούσε λέξη, ας πούμε, ταμπού για το ΠΑΣΟΚ – ένα κείμενο υπευθύνων στο μέτρο που ο καθένας τους έχει ευθύνες αφού και οι τρεις έχουν ασκήσει εξουσία. Πώς λοιπόν δικαιούνται αυτοί οι άνθρωποι να αξιώνουν να δεχτεί μια κοινωνία να σηκώσει τα βάρη των επιλογών τους άδικα και άνισα απλά και μόνον επειδή περιέγραψαν την κατάσταση έτσι ως έχει –σε έναν βαθμό– και επιμέρισαν δεξιά και αριστερά τις ευθύνες με ένα «Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!»;
Ο δημόσιος βίος, η πολιτική απέναντι στις μειοψηφίες και οι επιπτώσεις της απαξίωσης των θεσμών και των νόμων, ειδικά από την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία και μετά, δεν είναι αρκετές αιτίες για να δικαιολογήσουν την οικονομική κατάσταση της χώρας. Το μεγάλο φαγοπότι των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τα εκατοντάδες σκάνδαλα της τελευταίας κυβέρνησης Καραμανλή… όλος αυτός ο βόρβορος ατασθαλιών που αποσιωπάται σε αυτό το κείμενο, είναι κύριες αιτίες γι αυτό το χάλι. Αλλά και για τις αιτίες που αναφέρει το κείμενο κύριος υπεύθυνος είναι οι πολιτικές επιλογές που διαπαιδαγώγησαν έναν ολόκληρο λαό και έστησαν τον τρελό χορό του κρατικού συνδικαλισμού.
Είμαι η τελευταία που θα αποδώσει ευθύνες μόνο στις κυβερνήσεις και θα απαλλάξει τους πολίτες από αυτές. Όμως η γενικόλογη «διασπορά» ευθυνών, και τις πιο αγαθές προθέσεις να έχει το κείμενο, θα το πάει άπατο. Είναι σαν το χονδροειδές του Θεόδωρου Πάγκαλου… «Μαζί τα φάγαμε». Τόσο γενικόλογο που έγινε αστείο και χλευάστηκε παρά την ανυπόφορη αλήθεια που περιέχει.
Όχι λοιπόν αγαπητοί «καλοί» λύκοι… δεν έχουμε τις ίδιες ευθύνες γι αυτήν την κατάσταση όλοι και δεν φάγαμε όλοι τα ίδια. Πείτε το. Παραδεχτείτε ότι οι πολιτικές επιλογές και η οικονομική σας πολιτική είναι άδικες, άστοχες, παράλογες και αναποτελεσματικές. Δεν ζητώ να παραδεχτείτε τις πολιτικές προθέσεις που υποκρύπτει το κείμενό σας… χύθηκε πολύ μελάνι από τους δημοσιογράφους που ελέγχετε… φτάνει.
Όσο όμως γενικεύετε και γενικολογείτε, όσο αποδίδετε τις ευθύνες παντού και πουθενά τόσο δεν θα κερδίσετε την αποδοχή αυτού που εισηγείστε στην συνείδηση του κόσμου.
«Εχθροί της κοινωνίας σήμερα είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός, και οι καθυστερήσεις.»
Δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο με φράση του κειμένου σας όσο με αυτή.
Όμως αυτά που περιγράφετε είναι οι πολιτικές σας. Με αυτά τα όπλα πήρατε την εξουσία όπως με τα ίδια κυβέρνησαν και πήραν την εξουσία οι προηγούμενοι. Και μη θεωρήσετε ότι θέτω την αριστερά στο απυρόβλητο… όχι. Σας στήριξε στις πολιτικές και τις επιλογές σας ώσπου τα κόμματά της ανάχθηκαν σε μετρ της παθογένειας που αναφέρει το κείμενο.
Λοιπόν μαζί τα φάγατε, ο καθένας σας όσα μπόρεσε. Όλοι έχετε ευθύνες, στον καθένα σας όσες αναλογούν. Κι εμείς σας βοηθήσαμε. Εμείς θα πληρώσουμε το τίμημα, ήδη το πληρώνουμε αγκομαχώντας κάτω από δυσβάσταχτα μέτρα, αλλά δεν είδαμε κανέναν από τους κυβερνώντες να πληρώνει το πολιτικό αλλά και ποινικό κόστος που του αναλογεί. Ακόμη… δεν είδαμε να το σταματάτε το παιχνιδάκι. Η χώρα καίγεται κι εσείς τα ρουσφετάκια σας και τις εξαιρεσούλες σας δεν τις σταματάτε.
Αν λοιπόν επιβιώσουμε, και θα επιβιώσουμε μόνο μαζί, αυτά που ζητάτε μέσα στο κείμενο πρέπει να τα κάνετε πράξη αλλά και αυτά που εξαγγέλλετε ως πολιτικές μέτρων πρέπει να αφορούν όλους και όχι μόνο τις ευπαθείς ομάδες.
Δεν γίνετε να τα παίρνετε μόνο από κει που σας παίρνει.
Αυτά και …
Απεργώ αύριο και μεθαύριο… όχι για κανενός κλάδου αίτημα αλλά για τα αιτήματα όλων αυτών που δεν έχουν συντεχνία και κλάδο.
Αυτών που δεν μπορούν να σας εκβιάσουν με απεργία και που δεν μπορείτε να ευνοήσετε με τροποποιήσεις και τροπολογίες νομοσχεδίων και μέτρων.
Των ανέργων
Των χαμηλοσυνταξιούχων
Των χαμηλά αμειβόμενων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα
… των απεγνωσμένων αυτής της χώρας που έχουν χάσει κάθε ελπίδα ότι τους ακούει πια κανείς.
Η Ελένη Λαδιά, την οποία γνωρίζουμε από τα βιβλία της, επεκτείνει την δημιουργική της γραφή και στην εικόνα με την δημιουργία έργων κολάζ που θα παρουσιάσει αυτές τις μέρες στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας.
Το Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011 μπορείτε να την συναντήσετε, να πάρετε υπογραφές στα βιβλία της και να απολαύσετε το περιβάλλον του βιβλιοπωλείου με τις εμπνευσμένες κατασκευές, από τις 12 το μεσημέρι στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας (Σόλωνος 60, τηλ.: 210 3615 077).
Η Ελένη Λαδιά γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα. Σπούδασε αρχαιολογία και θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα πιο γνωστά λογοτεχνικά της έργα είναι: Χάλκινος ύπνος, Αποσπασματική σχέση, Η θητεία, Τα άλση της Περσεφόνης, Η Χάρις. Έχει τιμηθεί με το Β΄Κρατικό βραβείο (1981) για την συλλογή Χάλκινος ύπνος, με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1999) για την Ωρογραφία και με το Κρατικό βραβείο Διηγήματος (2007) για την νουβέλα Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι.
Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα σλοβένικα, τα γαλλικά και τα αγγλικά, το μυθιστόρημά της Χι ο Λεοντόμορφος στα σερβικά, Η Χάρις και Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι στα ρουμανικά. Από τις εκδόσεις της Εστίας κυκλοφορούν ακόμη τα βιβλία: Φυσιογνωμίες τόπων, Ποταμίσιοι έρωτες, Φρειδερίκος και Ιωάννης, Θεών και ανθρώπων συναντήσεις, Ταραντούλα και Ο μαύρος Ερμής.
