Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Περιμένοντας τον Γκοντό με το Θέατρο Τέχνης στις φυλακές Κορυδαλλού …


 
Το μεγαλύτερο θαύμα τρεις μέρες, έλεγε η γιαγιά μου. Όμως η αίσθηση αυτού του θαύματος φαίνεται κρατάει καιρό, αφού παραμένει ολοζώντανη ενώ πέρασαν αρκετές εβδομάδες από τις 20 Απριλίου, ημέρα που προσκλήθηκα να παρακολουθήσω μαζί με κρατούμενους των Φυλακών Κορυδαλλού την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης στο έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ.

Το κοινό ειδικό, όλοι τους τοξικομανείς μέλη προγραμμάτων απεξάρτησης. Μάλιστα η δράση αυτή ήταν και πρωτοβουλία του στεγνού προγράμματος 18 Άνω το οποίο «άνοιξε» τις πόρτες των φυλακών σε θέατρα της χώρας για να δώσουν εκεί παραστάσεις, γνωρίζοντας καλά τις ευεργετικές συνέπειες της τέχνης τόσο στην διαδικασία απεξάρτησης όσο και στην αντιμετώπιση των ψυχολογικών επιπτώσεων του εγκλεισμού. Στην πρόταση του 18 Άνω ανταποκρίθηκε και το Θέατρο Τέχνης και φυσικά οι ηθοποιοί του συμμετέχουν αφιλοκερδώς. 


Παρόντες εκεί όλοι οι άγιοι των παθών. Οι εργαζόμενοι στις δομές, η Διευθύντρια του 18 Άνω Κατερίνα Μάτσα και ο Διευθυντής του Σχολείου των Φυλακών Γιώργος Ζουγανέλης.

Η εμπειρία μου μοναδική το ίδιο όμως και των ηθοποιών της παράστασης η οποία παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη, με τις Κάτια Γέρου, Δήμητρα Χατούπη, Λουκία Πιστιόλα, Ειρήνη Στρατηγοπούλου και Αριάδνη Καβαλιεράτου.

Οι ερμηνείες τους, συγκλονιστικές ήδη, φορτίστηκαν ένα παραπάνω από τον χώρο και το κοινό και αυτό φάνηκε τόσο κατά την διάρκεια της παράστασης όσο και μετά στην συζήτηση που ακολούθησε.

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι η οικειότητα που νοιώσαμε όλοι με το χώρο… κι αυτό φυσικά δεν το κάνουν οι τοίχοι, αλλά οι άνθρωποι. 


Το έργο του Μπέκετ έχει κάνει καριέρα στις φυλακές του εξωτερικού, στο San Quentin στην Καλιφόρνια και στο Luttringhausen στη Γερμανία και η παρουσίασή του στις δικές μας αποτελεί γεγονός σπουδαίο για την ιστορία τόσο του θεάτρου όσο και των φυλακών. 
Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου, όπως παρουσιάζεται από το Θέατρο Τέχνης, δεν υπήρξε τυχαία. Δίνεται η δυνατότητα στον θεατή – κρατούμενο να αναλογιστεί ποιος είναι ο δικός του «Γκοντό» ή τι περιμένει να τον απελευθερώσει από τα δεινά του.
Θα μεταφέρω εδώ τα λόγια της Κάτιας Γέρου που μαζί με τις φωτογραφίες του Παύλου Φυσάκη, φωτογράφου του 18 Άνω, ίσως καταφέρουν να σας κάνουν συμμέτοχους στο θαύμα. 

Ευχαριστώ την Ιωάννα Μαντούκα από το 18 Άνω για το πολύτιμο υλικό. 

Ευχαριστώ όλους για την πολύτιμη εμπειρία.

Ε.Λ
  
Kάτια Γέρου
«Mια παράσταση που θα μείνει χαραγμένη για πάντα στη μνήμη μας»

Όταν το 18 Άνω ζήτησε από τους συντελεστές της παράστασης “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Mπέκετ, που παίχτηκε τον χειμώνα στο Θέατρο Tέχνης, να παίξουν για τους κρατούμενους των φυλακών Kορυδαλλού, όλοι μας –σκηνοθέτης και ηθοποιοί– είπαμε αμέσως ένα αυθόρμητο: ναι!
Γιατί;
Πρώτον: Για λόγους ιδιοτελείς (και δεν το λέω καθόλου σαρκαστικά). Για να νιώσουμε χρήσιμοι.
Mα, θα σκεφτεί κανείς, παίζοντας σε μια κεντρική θεατρική σκηνή της Aθήνας ένα κλασικό έργο, δεν νιώθεις ότι κάνεις κάτι, ότι είσαι έτσι κι αλλιώς χρήσιμος;
H προσωπική μου απάντηση είναι: όχι πάντα. Γιατί ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι κατάφερες να κάνεις το κοινό να σκεφτεί, να συγκινηθεί, να ξεβολευτεί, να ταραχτεί. Kι αν δεν συμβούν όλα τα παραπάνω, τότε –πάντα προσωπικά μιλώντας– η δουλειά μας δεν έχει λόγο ύπαρξης. Έτσι πιστεύω.
Δεύτερον: Για να αντιμετωπίσουμε τον μύθο που περιβάλλει το συγκεκριμένο έργο του Mπέκετ, που είναι ο εξής: Tο έργο όταν πρωτοπαρουσιάστηκε μισήθηκε και περιφρονήθηκε από θεατρόφιλο κοινό και κριτικούς διαφόρων μητροπόλεων στον κόσμο, ενώ αντίθετα εκτιμήθηκε από κρατούμενους φυλακών. Oι κρατούμενοι ταυτίστηκαν και κατανόησαν τους αλήτες του Mπέκετ που περιμένουν κάποιον, ονόματι Γκοντό, να τους σώσει, κάποιον που μάλλον δεν υπάρχει και που δεν θα έρθει ποτέ. Στους φυλακισμένους, οι δυο αλήτες, ο Bλαντιμίρ κι ο Eστραγκόν, τα ακινητοποιημένα και αδρανή θύματα μιας ανέλπιδος ελπίδας, μιλήσαν στην ψυχή.


Eίχαμε λοιπόν δυο πολύ σοβαρούς λόγους για να παίξουμε το έργο στις φυλακές. Kαθορίστηκαν οι ημερομηνίες, περάσαμε την πόρτα της φυλακής, αφήσαμε στην είσοδο ταυτότητες και κινητά και μπήκαμε στο “άβατο”. H Kατερίνα Mάτσα έκανε μια εμπνευσμένη εισήγηση στην πρώτη μας παράσταση, πλαισιωμένη από ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, τον δάσκαλο του σχολείου του Kορυδαλλού, όλους όσους δούλεψαν με ζήλο για να γίνουν οι δυο παραστάσεις, ανθρώπους “ταμένους”, αφοσιωμένους στην αποστολή τους, αυτήν την αίσθηση μου άφησε η γνωριμία μαζί τους.
 

Mετά το τέλος των  παραστάσεων, έγινε συζήτηση. Kάποιος κρατούμενος είπε: “Δεν καταλαβαίνω πώς, χωρίς σκηνικά, χωρίς φώτα, σε έναν μικρό χώρο, με γυναίκες να παίζουν τους άντρες, και ενώ όλοι είμαστε θύματα της εικόνας –λόγω τηλεόρασης– εγώ μπόρεσα να ξεχαστώ και να δακρύσω”.
Kι εμείς του είπαμε ότι αυτό που λέει μας δίνει θάρρος, γιατί από δω και πέρα –λόγω κρίσης– θα πρέπει να παίζουμε χωρίς σκηνικά, χωρίς φώτα, σε δύσκολους χώρους και θα πρέπει ταυτόχρονα να κάνουμε το κοινό μας να ξεχνιέται, να παρασύρεται. Kάποιος άλλος είπε: “Mου γεννήθηκε η επιθυμία να φτιάξουμε κι εμείς μια θεατρική ομάδα”. Πήραμε μεγάλη χαρά ακούγοντάς τον.
Oι έξυπνες παρατηρήσεις τους, η ζωηρή τους κουβέντα, η λαχτάρα και η ανταπόκρισή τους θα μείνουν στη μνήμη μας χαραγμένες για πάντα.


Mετά από αυτήν την εμπειρία, άλλαξε για μένα η έννοια της τρομερής, αποτρόπαιης λέξης “αναμορφωτήριο”, “αναμόρφωση” και πήρε την σωστή της διάσταση. Aναμόρφωση είναι η δεύτερη ευκαιρία, η δημοκρατική, αυτονόητη, δεύτερη ευκαιρία: “Έσφαλα – πληρώνω – συνεχίζω και ζω. Δηλ. διορθώνομαι, εξελίσσομαι. Aυτό είναι ο πολιτισμός. Πολιτισμός δεν είναι μόνο φεστιβάλ.
Eλπίζω να μας καλέσουν πάλι στις φυλακές, σε πιο σταθερή βάση, να κάνουμε παραστάσεις και προγράμματα. Nα συζητήσουμε και να σκεφτούμε από κοινού. Nα επιβεβαιώσουμε –εκατέρωθεν– την ανθρωπιά μας.

Νέα Προοπτική τεύχος #526# Σάββατο 12 Μάη 2012




Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Μικρό εορταστικό κέρασμα...


Για τους περαστικούς, για τους φίλους, για τους αγαπημένους... 

Μικρό εορταστικό κέρασμα για την μεγάλη μέρα που εορτάζω το όνομά μου μα και τον γιο μου.



Ελένη

Γλώσσα φωτιάς ήσουν
Κι ήμουν ένα πολυφορεμένο ρούχο
Όμορφη, όπως κανείς δεν με είχε δει πριν από σένα
Στη Θεία μυσταγωγία της ειλικρίνειας, αγοραία
Στα λαμπερά σου σκότη, έρωτας

Γη σε περίοδο σποράς, έτοιμη
Ασυλλόγιστη μήτρα, έφηβη

Με πήρες από το χέρι , ανυποψίαστα μικρή
Και μ’ έριξες στα σκοτεινά πηγάδια της αβύσσου,
ανυποψίαστα γυναίκα

Απρόσμενα τώρα στροβιλίζεται το κορμί μου στο κενό
Λασπώνεται με δάκρυα αναμεμειγμένα με τις λέξεις σου
Σαν φτύσιμο άγριας σιωπής

Τ’ αναμμένα κεριά μόνο τη σύγχυσή μου μπορούν να φωτίσουν
Η όψη μου, πορτρέτο απώλειας
Μαργαριταρένιο

Άγνωστες, πρωτόγνωρες οι κραυγές και τα σμιξίματα
Θεϊκά δώρα εύθραυστα
Του Παντός και του Ποτέ

Χαϊδεύω τ’ όνομά σου ακόμη και μέσα στη μάχη


Ελένη Λιντζαροπούλου  




Ο πίνακας είναι του Paul Klee


Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού με τη συγγραφέα Ελένη Λαδιά



Τον ξέρεις τον καιρό στην Ελλάδα, άμα τον πιάσουν τα ανάποδά του κάνει του κεφαλιού του. Σήμερα ήταν μια τέτοια μέρα. Ο καιρός είχε τα νεύρα του και τα μαλλιά μας είχαν τα χάλια τους μαζί με τα ρούχα και τα παπούτσι μας που μουσκεύτηκαν από την βροχή. Μα ποιος θα νοιαζόταν για ρούχα και παπούτσια; Για μαλλιά; Ούτε λόγος… 
Ήταν τόσο σημαντική η μέρα που ο καιρός δεν θα επιτρέπαμε να μας τα χαλάσει.

 

Το ραντεβού μας κλεισμένο εδώ και τρεις εβδομάδες. Τόσος καιρός χρειάστηκε για να μελετήσουν οι μαθητές το κείμενό σου και να γνωρίσουν , έστω και λίγο, το έργο σου.
Περάσαμε την πύλη υπό βροχή στις 9.00 ενώ είχαμε πει 9.30. Σιγά που δεν θα ερχόσουν πιο νωρίς… Εγώ ένα βήμα από τα σχολείο και παρόλα αυτά εσύ έφτασες πριν από μένα από τόσο μακριά. Βλέπεις δεν με ακούς, είσαι ανυπόμονη. Όχι σαν παιδί, σαν ερωτευμένη. Ερωτευμένη με την γνώση και παράφορα δοσμένη στον λόγο. Θα μου πεις, πώς θα γινόταν αλλιώς;
Ναι, δεν θα γινόταν. Είσαι συγγραφέας.  


Ούτε τα προσχήματα δεν άντεχες να κρατήσεις…  «πού είναι η τάξη;», όλο ρωτούσες μέχρι να περάσουμε τους διαδρόμους. Δεν σ’ ενδιέφερε κανείς άλλος, μόνο τα παιδιά.
Και πολύ καλά έκανες. Φάνηκε στο τέλος. Τότε που οι μαθητές σχεδόν σε αγκάλιαζαν για να σου δείξουν πόσο κοντά τους σε ένιωσαν, πόσο τους άγγιξαν αυτά που τους είπες.
Πώς ανορθωνόταν το σώμα σου σαν τους μιλούσες… έτσι αναλήπτεται ο πνευματικός άνθρωπος. 
Θεία μυσταγωγία, μετάληψη. 

 
Πόσο σε θαύμασα για την αλήθεια σου την γεννημένη από την αγωνία να μοιραστείς, να κεντρίσεις, να δώσεις.  Μίλησες για την Λογοτεχνία, για την γλώσσα, για το ωφέλιμον της ανάγνωσης.  «Να διαβάζετε, έστω και μια σελίδα την ημέρα.» Μίλησες για τη συγγραφή με τόσο ήθος και απλότητα, με τόση αλήθεια. «Τι σκέφτεστε και τα γράφετε όλα αυτά, τα συζητάτε με κανέναν;», ρωτούσαν τα παιδιά γοητευμένα από την τέχνη του λόγου σου. Κι εσύ με την γλυκύτητα σου όλη άπλωσες τα χέρια και τους την χάρισες αυτή την τέχνη. Έτσι έπρεπε. «Κοιτάξτε, θα σας πω κάτι θεολογικό.», είπες, «Μία η Χάρις, πολλά τα χαρίσματα. Κι η συγγραφή είναι ένα από τα πολλά χαρίσματα.» Κι ένοιωσαν ξαφνικά όλα εκείνα τα παιδιά με τα μελένια μάτια να χουν ισάξια χαρίσματα. Άλλος έπαιζε άξια μπάλα, άλλος ήταν σπουδαίος μάγειρας, άλλος κατείχε την τέχνη του μαραγκού.  Κι ομόρφαιναν ετούτες όλες οι χάρες από τον λόγο σου, πλάταιναν, ψήλωναν και ψήλωναν μαζί εκείνοι που τις κατείχαν. Αυτό είναι η ένδειξη της μεγαλοσύνης.  
Γι αυτό σήμερα σε αγάπησα λίγο ακόμη κι ας νόμιζα πως δεν πάει άλλο…  Για κείνη τη μεγαλοσύνη της χάριτος.  Κείνο το χάρισμά σου το μαγικό.  

 

Σ’ αγάπησαν, έστω και μια στάλα, κι εκείνοι, οι περίπου εικοσιπέντε κρατούμενοι μαθητές, τα εικοσιπέντε παιδιά. Τι όμορφα το απόγευμα όλο σκέψη μου είπες: « νος μου εναι κόμη στά παιδιά, γιατί παιδιά εναι, πλανημένα λλά παιδιά!» 
Κι οι καθηγητές που φρόντισαν να ανοίξει η κουβέντα με τις ερωτήσεις τους. Ειδικά η φιλόλογος, η ακούραστη Σοφία Αντωνιάδου που δίδαξε στους μαθητές  τον Ονειρόσακό σου και ετοιμάζει πράγματα και θαύματα στην βιβλιοθήκη.
Κι ο Διευθυντής του σχολείου, ο Γιώργος Ζουγανέλης, πόσο πολύτιμα τα λόγια του στην κατοπινή κουβέντα του μαζί μου. 


«Ερχόμενη στο χώρο μας προσέδωσε ήθος, ελπίδα, ανθρωπιά. Κλείδωσε συναισθήματα που θα βοηθήσουν στη ρότα τους για ελευθερία. Δημιούργησε εντυπώσεις ανεξίτηλες με την αγάπη της της συγγραφής. Πριν διαβάσω το κείμενό της και κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας, διαισθανόμουν πως κάτι μαργαριταρένιο, στοχευμένο έκρυβε το πολυγραφ-ώ-τατο άτομο. Δεν με διέψευσε το ένστικτό μου, σε ευχαριστώ που την ένιωσα.»  

Η σχέση μου με το σχολείο των φυλακών είναι ένα από τα πολλά δώρα της δουλειάς μου. Δουλεύοντας στις δημόσιες σχέσεις του Δήμου Κορυδαλλού έχω την ευκαιρία να ζω στην πράξη την κουβέντα του Δημάρχου, του Σταύρου Κασιμάτη: «Εμείς θέλουμε να φύγουν οι τοίχοι. Άλλο οι τοίχοι και άλλο οι άνθρωποι. Γι αυτούς κάνουμε όλα όσα μπορούμε.» 

Θα ξαναπάμε στο Σχολείο των Φυλακών Κορυδαλλού, το ξέρω. Ποτέ όμως πια δεν θα είναι «πρώτη φορά».  Μπορεί να είναι καλύτερα, μαγευτικά, ουσιαστικά και ακόμη πιο στοχευμένα, εξάλλου, δήλωσες διαθέσιμη να πηγαίνεις δυο φορές, ίσως και παραπάνω, το μήνα για να διαβάζετε μαζί με τους μαθητές και να αναλύετε τους κλασσικούς της σκέψης, τον Ντοστογιέφσκι που τόσο αγαπάς…
Όμως αυτή η πρώτη φορά θα μείνει αξέχαστη. 

Έτσι είναι οι «πρώτες φορές» όλες. Καθορίζουν καλά ή κακά τη συνέχεια.


Ελένη Λιντζαροπούλου
18-5-2012 

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Τρία πολιτικά ζητήματα των ημερών - Γιατί οι χυδαιολογίες δεν μπορούν να πλασάρονται για ιδεολογίες



Επειδή ετούτες τις μέρες τις μετεκλογικές και, απ’ όσο φαίνεται, προεκλογικές προκύπτουν συζητήσεις και ζητήματα που μας οδηγούν να μιλάμε για τα αυτονόητα, θα ήθελα να καταθέσω τις σκέψεις μου για να μην επανέρχομαι δω και κει.

Α) ΣΥΡΙΖΑ VS ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Για την ακρίβεια VS Κουβέλης…

Οι χυδαιολογίες δεν μπορούν να πλασάρονται ούτε να γίνονται ιδεολογίες

Αν δεν ήταν χυδαία, όσα γράφονται και δημοσιεύονται αυτές τις μέρες, θα μπορούσαν να είναι και αστεία πράγματα. Και δεν μιλώ για την πολιτική αντιπαράθεση, αυτή καλώς καμωμένη αδιάφορα με τίνος το μέρος κρίνετε ότι γέρνει το δίκιο. Το απόλυτο ελπίζω δεν το διεκδικεί κανείς, ούτε καν ο Πάπας. Μιλώ όμως για χυδαίες αφίσες και ανώνυμα δημοσιεύματα αυριανικού τύπου…

Ημερολόγιο λοιπόν παραλογισμού:

Ο Κουβέλης προτείνει Οικουμενική Κυβέρνηση με προσανατολισμό την απαγκίστρωση από το μνημόνιο και με προϋπόθεση την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας αντιλαμβάνεται ότι ο Κουβέλης θα γίνει πρωθυπουργός σε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ… Από πού το καταλαβαίνει; Δεν ξέρω… μην ρωτάτε εμένα. Οι καλές γλώσσες φυσικά ισχυρίζονται ότι το καταλαβαίνει σκοπίμως μόνο και μόνο γιατί αυτό που τον συμφέρει τώρα είναι οι εκλογές μιας και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τεράστια άνοδο σε πιθανές ερχόμενες εκλογές.    

Από την άλλη ο Κουβέλης, ενώ καθιστά σαφές – άσχετα που οι άλλοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν – ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δεν έχει καθόλου κάνει σαφές το γιατί προτείνει Οικουμενική… Βλέπετε έννοιες όπως «το συμφέρον της χώρας» έχουν τόσο πολύ απαξιωθεί από την χρήση που ακόμη και στα χείλη ενός πολιτικού με το ήθος του Κουβέλη δεν πείθουν εύκολα για την αλήθεια τους. Οπότε αρπάζουν οι άλλοι την ευκαιρία και δηλώνουν ότι η πρόταση Κουβέλη προέρχεται από φόβο προς τις εκλογές.

Φυσικά ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ο Τσίπρας επιμένει σε δηλώσεις στις οποίες φαίνεται η ηδονική του αναμονή να πάει ο Κουβέλης με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ… ηδονική.

Ερώτημα 1ο: Γιατί να φοβάται ο Κουβέλης τις εκλογές;
Τα εκλογικό ποσοστό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ δεν ήταν φούσκα ούτε προϊόν ενθουσιασμού ή θυμού. Το προφίλ του κόμματος δεν ενέπνεε κάτι τέτοιο στο εκλογικό σώμα. Τα ενθουσιώδη των δημοσκοπήσεων κατέληξαν σε ένα 6,11% το οποίο φυσικά μπορεί να μειωθεί αλλά όχι και να συρρικνωθεί κατά την γνώμη μου.

Ερώτημα 2ο: Πώς θ’ αντικρίσουν ο ένας τον άλλον οι σύντροφοι και οι άσπονδοι «σύντροφοι» όταν χάριν του όποιου εκλογικού αποτελέσματος και του όποιου πιθανού οφέλους και εντυπωσιασμού θυσιάζουν σχέσεις, φιλίες, ήθος, συμπεριφορά;

Ερώτημα 3ο: Γιατί ο Τσίπρας απευθύνει ερωτήματα προς τους πολιτικούς αρχηγούς και κυρίως τον Κουβέλη μπροστά σε μικρόφωνα και κάμερες; Τηλέφωνό του δεν έχει; Αν είναι να του το δώσω…

Κοινώς:  16,78% + 6,11% πόσο μας κάνουν; 23,89% … έχετε ψηφιστεί από ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, το εκφράζετε και σας πιστεύει…

Η γιαγιά μου θα έλεγε με τέτοιο ποσοστό βρείτε τα μεταξύ σας (και δεν μιλάω για ένωση και άλλα ανυπόστατα) αποφασίστε με ποιους όρους θέλετε να πάτε σε Κυβέρνηση και πιέστε τους άλλους μετά…
Αλλά πού; Αδερφοφάδες μια ζωή… 

Ερώτημα 4ο: Η Αλέκα βρε, τι κάνει, έχει ακούσει κανείς νέα της; Έχει χάρη που είμαι σοβαρή γυναίκα αλλιώς θα έβλεπε… 2012 και το ΚΚΕ επαναλαμβάνει ιστορικά λάθη… Τι Πλαστήρας τι Παπάγος… από αυτό το πλευρό να κοιμάστε και θα προκόψει και η αριστερά και ο τόπος… αλλά ξέχασα, η Αλέκα δεν είναι αριστερή.


Και ενώ η αριστερά τρώει τις σάρκες της μια νέα διαμάχη απλώνεται σαν ιός. 

 
Β)  Υπερασπιστές της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ VS Υπερασπιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ με πρόσχημα την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Εδώ η ιστορία δεν θα μπορούσε να είναι αστεία. Η στάση, το ήθος, η συμπεριφορά του προέδρου, των μελών και των εκλεγμένων της ΧΑ δεν δικαιολογούν αστεϊσμούς. Δεν θα επαναλάβω αυτά που κατέγραψε η επικαιρότητα, τα γνωρίζετε. Αυτό που θα επαναλάβω είναι το εξής:
Η Δημοκρατία με κανέναν τρόπο δεν αποτελεί άλλοθι για την υπεράσπιση των δήθεν ίσων πολιτικών δικαιωμάτων της ΧΑ. Ακόμη χειρότερο δεν αποτελούν άλλοθι οι συγκρίσεις. Η ΧΑ αποτελεί έναν σχηματισμό που θα έπρεπε να τεθεί εκτός νόμου γιατί ωθεί τα μέλη του στη βία και παραβιάζει τις αρχές και τις αξίες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της Δημοκρατίας. Αρχές συνταγματικές, απροϋπόθετες και αδιαπραγμάτευτες.
Δεν κρίνονται οι ιδεολογίες εδώ, ούτε συγκρίνονται. Δεν κρίνεται ούτε συγκρίνεται ο Χίτλερ με τον Μάο ή τον Στάλιν, όπως προσπαθούν να το μεταθέσουν πολλοί. Κρίνεται η βίαιη και παράνομη συμπεριφορά των μελών και των στελεχών της ΧΑ, κρίνεται ο έκνομος βίος, τα διαπραχθέντα και διαπραττόμενα εγκλήματα, οι εκβιασμοί, οι απειλές.

Και επειδή θα πει κάποιος: Μα τους ψήφισε ο κόσμος… 

Θα σας απαντήσω ότι το 90% του Ελληνικού λαού δεν τους ψήφισε. Υπάρχουν όσο οι ψευτοδημοκρατικές ευαισθησίες βάζουν πιο πάνω τις «ευαισθησίες» από την ίδια την Δημοκρατία.
Υπάρχουν όσο δεν λέμε όλοι μαζί: ΚΑΜΙΑ ΨΗΦΟΣ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ… ΚΑΜΙΑ.


Γ) ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  VS ΟΣΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΞΕΡΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΣΜΟ

Εδώ μπορούμε να γελάσουμε και λιγάκι…

Ο Πρόεδρος – πολύ καλώς κατά την άποψή μου – αξιοποίησε την συνταγματική του δυνατότητα και κάλεσε σε κοινή συνάντηση τους τρεις από τους αρχηγούς, ενώ θα δει κατά μόνας τους υπόλοιπους…

Πολλά τα οφέλη αυτής της επιλογής…αναφέρω δύο.

Πρώτον δεν θα γίνουν μαλλιά κουβάρια  «λοχαγοί» και παλικάρια …

Δεύτερον θα περάσει μόνος ο τηρητής του πολιτεύματος το κανάλι να συναντηθεί με τον επίδοξο εκτροπέα … Έχει ο Παπούλιας τον τρόπο να τον καταχερίσει τον «αρχηγό». Λεκτικά μεν, αυστηρά δε…   

ΚΥΡΙΩΣ όμως ο Πρόεδρος δίνει και ένα πολύ σαφές στίγμα με την στάση του χωρίς να ηρωοποιεί την ΧΑ αποκλείοντας την ώστε να κατηγορηθεί και για απαξίωση της ψήφου κάποιων Ελλήνων.



Ε.Λ. 

 
Οι πίνακες είναι του Χουάν Μιρό 



Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Το μέλλον τώρα



στον Γ.Ζ 
Ξυπνώ μέρες με μια αχόρταγη χαρά  
Που λέω:
"Θεέ μου, αξίωσε με να πληρώσω ακέραιο το τίμημα του μέλλοντος."


Ο πίνακας είναι της Ιωάννας Ασσάνη. 



Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...

Ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράδοση...
Ένα κείμενο επίκαιρο, αντίδοτο στην βλακεία που διεκδικεί εύσημα πατριωτισμού... με ένα "κλικ" στην εικόνα διαβάστε το...

Μάθε πόσο μετράει η υπογραφή σου...