Πήρα τους δρόμους για τον καθαρό αέρα και τα χιόνια… κι έφτασα στα στενά της Λιλιπούπολης… στην «ασφάλεια» της νιότης που την εξωραΐζει ή άχνη ζάχαρη του χρόνου. Έλεγα δε θα έχει internet εδώ… αλλά έχει. Έλεγα θα τραβήξω πρίζες, για να μην κάψω φλάντζα και δεν κάνει η γυναίκα στο άνθος της παρακμής μου…έλεγα…
Με έβγαλε από το δρόμο ένα βραβείο… Ε, τι να κάνουμε… η «σεμνότη» απαιτεί να μην απαξιώνουμε τις πράξεις φιλίας κι ας μας κάνουν «παντζάρια κονσέρβας»… Μη «σκάτε» Bloggerakia…θα επιστρέψω soon or later αλλά κι από δω φου και φου θα σας…γράφω.
Είναι ο ανατρεπτικός τίτλος της νέας δισκογραφικής δουλειάς που έρχεται «εκτός των τειχών», από τη Λάρισα, να διεκδικήσει τη θέση της στα μουσικά πράγματα.
Με στίχο οξύ των Κώστα Ντόλκου και Λάμπρου Καραγεώργου, με μουσικές αρχέγονες του Θωμά Μπέκου και τη φροντίδα παραγωγής του θεσσαλονικιού τραγουδοποιού Δημήτρη Ζερβουδάκη, εκπλήσσει από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Η έκπληξη μεγαλώνει από την εμπνευσμένη ενορχήστρωση του 17χρονου Ευριπίδη Μπέκου, πρωτότοκου γιού του Θωμά, που ξεδιπλώνοντας το πολύπλευρο ταλέντο του, δημιουργεί ένα αποτέλεσμα μεστότητας και αρτιότητας.
Τα σχέδια ανήκουν στο ζωγράφο Χρήστο Παπανικολάου.
Γιατί ο Δημήτρης μας αρέσει, είναι φίλος μας και τον αγαπάμε. Γιατί όσο πάει γίνεται και καλύτερος... Γιατί όταν "πειράζει" ήχους, το κάνει με σεβασμό. Γιατί μας άρεσε η "στάση" του απέναντι στα γεγονότα του θερμού "Δεκέμβρη". Γιατί νοσταλγούμε τις νύχτες που περάσαμε μαζί στο ΜΕΤΡΟ.
Έχω γαληνέψει κι έχω φουρτουνιάσει τρακόσες φορές σήμερα.
Βλέπω τα μαβιά σας λουλούδια μαζί με νεκρές φωτογραφίες…
Βλέπω ψυχές απλωμένες σε κοινή θέα…
Σπαράζετε και σπαράζω κι εγώ… κατασπαράζετε και κατασπαράζω κι εγώ.
Μοιράζεστε και μοιράζομαι κι εγώ. Ακροβατείτε και ακροβατώ κι εγώ.
Λόγος
Αιτία
Αφορμή
Πάθος
Πάσχω
Μαθαίνω
Συνωνυμίες…ατέλειωτες συνωνυμίες
Δεν έφυγα χτες…έφυγα κάποτε.
Δεν θέλω να φεύγω γιατί δεν επιστρέφω…
Δεν επιστρέφω ποτέ ούτε για να φιλήσω ούτε για να δαγκώσω.
Δεν θέλω να θυμώνω και πάνω απ’ όλα δεν θέλω να οργίζομαι.
Τι κάνω εγώ τώρα εδώ;
Ξεσκίζω το θυμό μου σε λέξεις και σε μονογράμματα.
Ακολουθώ το θυμό κατά πόδας μην οργιστεί και ξεσπαθώσει.
Τον τιθασεύω τον διοχετεύω σε ατελείωτη ενέργεια.
Μάταιο…ξαναγεννιέται. Ξαναγεννιέται και πεθαίνω εγώ.
Θυμάμαι κάποτε συνάντησα έναν τύπο που είχα πάψει να του μιλάω από χρόνια, τον είχα κάνει αόρατο. Τον είδα στο θέατρο…από μακριά. Είχα μάθει από κοινούς γνωστούς ότι είχε πεθάνει η γυναίκα του. Το είχα μάθει πολύ πρόσφατα μάλιστα και, κοίτα να δεις σύμπτωση…
Βγήκα για τσιγάρο στο διάλλειμα, θυμόμουν δεν κάπνιζε άρα δεν είχα φόβο να πέσουμε μούρη με μούρη…
Και τσουπ…μούρη με μούρη, εγώ κι αυτός ο διάφανος, ο αόρατος για πάνω από μια δεκαετία.
Στάθηκα κάπου παράμερα με γυρισμένη την πλάτη και κάπνιζα χωρίς να σκέφτομαι, νόμιζα…
Και ξαφνικά, σαν χαστούκι με χτύπησε η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας.
Δεν θυμόμουν γιατί είχα γίνει έξαλλη μαζί του και δεν του μιλούσα. Δεν θυμόμουν.
Γύρισα προς το μέρος του, γελώντας για την απίστευτη ηλιθιότητά μου, πήγα κοντά του και άρχισα να του διηγούμαι το γελοίον του πράγματος…
Θες η ειλικρίνεια, θες γιατί εκείνος θυμόταν…μ’ αγκάλιασε ξαφνικά κι άρχισε να με κουνάει πέρα δώθε…
-Μου ‘λειψες.
-Το ξέρω! Εμένα όμως δε μου ‘λειψες, απαντάω εγώ η γαϊδάρα, το τσογλάνι του κερατά. Απλά το θεωρώ ανόητο να σε βλέπω και να μη σου μιλάω.
-…
-Έλα, αφού με ξέρεις, άμα δεν το πω, θα σκάσω. Απλά και ανθρώπινα, όμως, δεν μπορώ να μην νοιάζομαι για ανθρώπους που έχω γνωρίσει…να ‘ναι καλά, να προοδεύουν, να ευτυχούν, να λέμε μια καλημέρα… Τίποτε άλλο όμως.
Δεν θέλω να τους ξαναβάλω στη ζωή μου.
-…
Μούγκα ο τύπος…τον άφησα ξερό.
Έσβησα το τσιγάρο και γυρίσαμε μαζί στην αίθουσα.
Πάει το δεύτερο μέρος του έργου. Το ‘χασα.
Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ…αποσπασματικές εικόνες μου έρχονταν στο νου από την κοινή μας πορεία, όσο λίγο κράτησε…Δεν ήταν εντάξει ο τύπος.
Δεν ήταν.
Θυμήθηκα, σχετικά δηλαδή…
Και σήμερα, έτσι θα αντιδρούσα αν μου συνέβαιναν τα ίδια ή μάλλον χειρότερα…Δεν θα είχα καμία σχέση μαζί του αν τον γνώριζα τώρα. Θα με απωθούσε. Δεν θα ήταν αόρατος. Θα ήταν ανύπαρκτος.
Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;
Τσαλακώνω τους ανθρώπους σαν παλιόχαρτα όπως τσαλακώνω τη σκέψη μου.
Εφοδιάζω τη μνήμη με δηλητήριο…
Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;
Χώνομαι και χάνομαι και μικραίνω…μικραίνω…μικραίνω…γίνομαι ένας κόμπος στο χαλί που τον πατώ εγώ η ίδια με τα πόδια μου…καταματώνομαι…σέρνομαι στα πατώματα. Προσπαθώ να σκοτώσω το θυμό μου μάταια…μάταια.
Δεν είμαι από λάσπη εγώ.
Είμαι από πικρό αίμα φτιαγμένη και ασήκωτο ανυπέρβλητο εγωισμό.
Τι δουλειά έχω εδώ;
Ποια είμαι εγώ που νομίζω πως μ’ έχει η ζωή αλλάξει κι όμως δεν επιτρέπω το ίδιο στους άλλους;
Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ (spapa@enet.gr) - φωτ.: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Γιώργος Βέλτσος δεν υπήρξε «φιλαράκι» με τον Γιώργο Χειμωνά. Ούτε αντάλλαξε μαζί του επιστολές που θα δικαιολογούσαν μια τυπική, φιλολογικά επιμελημένη έκδοση αλληλογραφίας. Ποιος, όμως, θα περίμενε οτιδήποτε συνηθισμένο από τον πιο αναγνωρίσιμο καθηγητή του Παντείου, κάποιον που επί τριάντα πέντε χρόνια επιχειρεί να διαβάλει, όπως λέει, τη θεωρία της επικοινωνίας, ώστε να «εξευτελιστεί, όσο δεν πάει άλλο, η έννοια του διαλόγου»;
Το νέο του βιβλίο, λοιπόν, το «Outre-tombe, Αλληλογραφία με τον Γιώργο Χειμωνά» (εκδ. Πατάκη) συγκροτείται από επτά παράλληλους μονολόγους: από τα κείμενα που έγραψαν ή εκφώνησαν ο ένας για τον άλλο σε διάστημα δύο δεκαετιών, κείμενα που αναδεικνύουν την ουσιαστική επικοινωνία τους πάνω στην τέχνη της γραφής, και όχι μόνο...
Διαβολική έννοια η γοητεία
«Δηλώνουν και μια κοινή πορεία, μια κίνηση μέσα στη σκηνή με πολλά εφέ κι ενίοτε ενοχλητική, καθώς και οι δυο μας υπήρξαμε διαταρακτικοί σαν φιγούρες μέσα στην πόλη. Δηλώνουν μια κοινή ταπητουργία, σαν τον ιστό της Πηνελόπης που τη μέρα υφαίνεται και τη νύχτα ξηλώνεται για να μην τελειώσει ποτέ...», λέει ίδιος, χωμένος μέσα στις σημειώσεις και τα χαρτιά του στο διαμέρισμά του, ψηλά στον Λυκαβηττό, υπό το βλέμμα του εαυτού του στο πορτρέτο που έχει φιλοτεχνήσει ο Χρήστος Μποκόρος. Ωστόσο, δεδομένων των εγκωμίων που διασώζονται στο βιβλίο γι' αυτόν, και μάλιστα εκ μέρους μιας εκ των ιδιοφυέστερων προσωπικοτήτων των γραμμάτων μας που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας, προκύπτει η απορία: μήπως η έκδοση αποτελεί μία ακόμη ένδειξη της προσωπικής του ματαιοδοξίας;
«Η ματαιοδοξία είναι υπάλληλη έννοια της δημοσιότητας, αλλά είναι ταυτόχρονα και μια ένδειξη πένθους», απαντάει.
1975-79. Σπουδές Θεολογίας στη Θεολογική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών.
1987-89. Μεταπτυχιακός τίτλος ειδίκευσης στη Θεολογία και αισθητική της Βυζαντινής τέχνης (Holy Cross Orthodox School of Theology, Βοστόνη HΠA).
1991. Διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.
2003. Λέκτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Εικονογραφία, Θεωρία και Πράξη).
2003-2007: ΕπισκέπτηςκαθηγητήςστοInstitute of Sacred Music, YaleUniversityΗΠΑ.
2008: Επίκουρος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Διδάσκει στον ΑΚΤΟ ( Αθηναϊκός τεχνολογικός Όμιλος) και στην ΕΙΚΟΝΟΥΡΓΙΑ.
Σειρές μαθημάτων και διαλέξεων για την τεχνική και θεωρία της βυζαντινής ζωγραφικής στη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου, στη Σχολή Καλών τεχνών του Cluj Ρουμανίας, στη Θεολογική Ακαδημία της Μονής της ΟΤΠΙΝΑ στην Αγία Πετρούπολη, στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο της Οδησσού κ.α.
Έχει συγγράψει πολλά άρθρα και αυτοτελείς μελέτεςσχετικές με την Θεολογία της εικόνας, τη Θεωρία της βυζαντινής ζωγραφικής και την τεχνική της εικονογραφικής τέχνης.
Every time I saw one of those Obama posters with "HOPE" on it, I felt it. Hope, that is. Hope against hope that perhaps this new President would pursue a just peace with the same fervor that he pursued hope before he was elected.
And in the short time since the inauguration, we're seeing reasons to believe our hope was justified. But, here's the big challenge: Israel, Palestine, Gaza. Turning hope into reality comes down to how President Obama deals with this ongoing tragedy. This week's announcement of George Mitchell as Middle East envoy -- the man who helped broker peace in Northern Ireland-- signals that Obama is serious about even-handed diplomacy. For so many, our hope is that Mitchell and Obama will now take serious and meaningful steps towards a just and true peace.
It's a tall order, we know. But the momentum that began on inauguration day won't last long, and the cease fire in Gaza has only ceased the worst of the bombs and violence. We have a window and we must take advantage of it. We must hope - and HOPE BIG. Please join Jewish Voice for Peace and Just Foreign Policy in asking President Obama to make good on his promise of hope.
Please read our letter and add your name, and then ask your like-minded friends to do the same. We're aiming to deliver our letter on February 23. Then download our Hope posters and put them in your windows or on your wall. Obama has said that he needs people like us to demand action loudly and visibly. Now is our moment. We must keep the pressure on.
Για να θυμίσω σύντομα τα γεγονότα, στις 10 Δεκεμβρίου ο Ελεύθερος Τύπος δημοσίευσε πρωτοσέλιδο, με τεράστια γράμματα, και σε μαύρο φόντο, το εξής ρητό που αποδιδόταν στον Ισοκράτη:
Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.
Το πρωτοσέλιδο έκανε μεγάλη εντύπωση. Όπως όμως έγραψα σε σημείωμά μου, το ρητό είναι πειραγμένο. Η φράση για «δημοκρατία που αυτοκαταστρέφεται» είναι προϊόν ερμηνείας ή φαντασίας, όπως κατασκευασμένη είναι και η φράση «κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας».
Το ρητό-μαϊμού δεν είναι επινόηση της εφημερίδας· κυκλοφορούσε από παλιά στο Διαδίκτυο. Όμως, η εφημερίδα έσπευσε πολύ πρόθυμα να υιοθετήσει και να προβάλει τη λαθροχειρία, επειδή, όπως πολύ σωστά γράφει ο Ιός «αυτή η φράση-μαϊμού του Ισοκράτη εξυπηρετούσε την πολιτική σκοπιμότητα της στιγμής».
Αναδημοσιεύω από τα Παρακείμενα του Ν. Σαραντάκου. Η συνέχεια εδώ.
ΥΓ δικό μου...Διότι με ταράξανε να μου το στέλνουν το ρητό με mail και πολύ εθύμωσα.
Διότι μου χρεώνουν ότι κακό συνέβη ή δεν συνέβη τις ημέρες των κοινητοποιήσεων και βέλαξα από τα γέλια.
Η Ελένη, το έκανε πάλι το θαύμα της... Δεν γνωρίζω ποιος φιλοτέχνησε αυτό το σχόλιο στην πρόσφατη επικαιρότητα, αλλά...αν τον ξέρει κάποιος ας το πει. Να τον ονοματίσουμε και να τον καμαρώσουμε. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και να μην το μοιραστώ μαζί σας... Λυπάμαι που ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω με το μέγεθος και δεν καλοδιαβάζονται τα γράμματα, γιατί το κείμενο "λέει"...
Γράφει ο Γιάννης Αποστολόπουλος Από το my.aegean.gr
Πήγα κι εγώ σαν wanna-be σινεφίλ να δω τις προάλλες με φίλους την ταινία animation «Βαλς με τον Μπασίρ» του Άρι Φόλμαν, μια ισραηλινή παραγωγή με ένα ηχηρό αντιπολεμικό μήνυμα. Αξίζει να σημειωθεί πως η ταινία προβάλλεται αυτόν τον καιρό, αρχές του 2009, ενώ λίγο παραδίπλα μας πραγματοποιούνται φρικαλεότητες πολέμου και χάνονται ανθρώπινες ζωές, στα ίδια αυτά πολύπαθα εδάφη, στα σύνορα μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης...
Τη συνέχεια μπορείτε να την διαβάσετε εδώ. Mπορείτε ακόμη να δείτε το trailer της ταινίας και όλο το υπόλοιπο υλικό που συγκέντρωσε ο Γιάννης για μας... Ευχαριστώ θερμά για την ενημέρωση, χάρηκα το μεστό κείμενο, την οικονομία του λόγου και την "ματιά" σου Γιάννη. Και εις άλλα ...
ΥΓ Μετάφραση της συνέντευξης βρήκα εδώ. Το trailer με ελληνικούς υπότιτλους εδώ.
"Όποιος τις νύχτες περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί", έλεγε ο παππούς μου...κάτι θα ήξερε.
Ο παππούς μου ο Χρήστος, ναι. Αυτός που μου έμαθε να αναγνωρίζω την αλήθεια και το δίκιο του άλλου, όποιος κι αν ήταν αυτός, αυτός που μου έμαθε για την αντίσταση, για το ολοκαύτωμα.
Ο παππούς μου λοιπόν...Μου μίλαγε για τους διωγμούς των Εβραίων από τον Χίτλερ. Ήταν τότε στα χρόνια της δικής μας χούντας και έκανε και τους παραλληλισμούς του, Κομμουνιστής γαρ... Μου μίλαγε για τις τραγικές ιστορίες των φυγαδεύσεων τους...μου έλεγε πως αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, για τους νεκρούς στα κρεματόρια...
Χωνόμασταν όλα του τα εγγόνια κάτω από το πάπλωμα και μας έλεγε ιστορίες. Ανακάτευε μέσα όλους τους αγίους του, από τον Χριστό ως τον Άρη...Παρθένες και πόρνες όλες τις αγαπούσε και όλες τις δικιολογούσε...Ζωγράφιζε με τα λόγια του έναν καλύτερο κόσμο γεμάτο χαρά, ειρήνη και προκοπή.
Λοιπόν, κ. Αναστάσιε Λ. Καμπούρη, Υποψ. Διδάκτορα Γλωσσολογίας, Τμήμα Φιλολογίας/Πανεπιστήμιο Πατρών, ΠΟΥ ΜΠΉΚΑΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΤΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΩΝ ΣΑΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, ο παππούς μου δεν ήταν αντισημίτης, γι αυτό σας παρακαλώ, ΝΑ ΖΗΤΑΤΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΣΑΣ ΠΑΠΠΟΥ.
Διαβάστε το παρακάτω κείμενο και άλλα πολλά στην προσωπική ιστοσελίδα του κ. Κοέν
...
Αλληλεγγύη
16.1.09
Φίλτατε κ. Κοέν,
Με αφορμή το άρθρο σας "Ελλάδα και Αντισημιτισμός" http://www.cohen.gr/mdlpg269.htm θα ήθελα να σας εκφράσω την αλληλεγγύη μου προς τον πρόσωπό σας αλλά και δι' ημών και προς το πρόσωπο όλων των Εβραίων, Ελλήνων και λοιπών.
Κατανοώ την ψυχολογία σας αφού και προσωπικά έχω στοχοποιηθεί. Έχω στοχοποιηθεί απλά και μόνο επειδή είμαι εβραιομαθής. Πρόσφατα, όταν μετέβην σε τράπεζα για να πληρώσω ένα invoice στην Μπανκ Λεουμί ΛεΙσραέλ προς την Ακαδημία Εβραϊκής Γλώσσας, με στραβοκοίταγαν λες και τους είχα σκοτώσει τον πατέρα... κάποιος μάλιστα υπάλληλος πήγε να ψιθυρίσει κάτι και σταμάτησε μόλις αντελήφθη ότι τον άκουγα... Από έγγραφα και τι δεν μου ζήτησαν: προφανώς νόμιζαν ότι τα 31 δολάρια ήταν ... οικονομική βοήθεια προς την Τσάχαλ...
Αγαπητέ κ. Κοέν, οι συμπατριώτες μου είναι αντισημίτες μέχρι το μεδούλι τους. Είναι γενικώς μισαλλόδοξοι μέχρι αηδίας. Λυπάμαι γι' αυτούς και -εάν είναι δυνατό- θα ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη εκ μέρους τους.
Καταλαβαίνετε τώρα και την σπουδή μου να λάβω το διδακτορικό μου και να σηκωθώ να φύγω από αυτήν την κοινωνία που υποστηρίζει τους τρομοκράτες, τους δικτάτορες, τους παρανοϊκούς, τους θρησκόληπτους και τον ισλαμοφασισμό της Χαμάς.
Σας εύχομαι καλό κουράγιο και πολλή υπομονή, αφού οι επιθέσεις που θα δέχεσθε ως Εβραίος -και ως δημοσιογράφος με γνώση των θεμάτων της Μέσης Ανατολής- θα κορυφωθούν στο εγγύς μέλλον. Μην κάμπτεσθε ούτε να υποχωρήσετε στις πιέσεις του κάθε Αυτιά. Έχετε δίκιο και το καθήκον σας μέσα σε ένα κόσμο αδικίας είναι να το υποστηρίζετε. Εξάλλου, η απάντηση στο κακό της παλαιστινιακής τρομοκρατίας είναι η προσπάθεια του Ισραήλ να επαναφέρει την τάξη, την ασφάλεια και την πραγματική ειρήνη στην περιοχή. "Η εβραϊκή απάντηση στο κακό είναι να φέρει το καλό στον κόσμο" (Talmud, Kiddushin 40a)
με εκτίμηση
Τάσος Καμπούρης
---------------------------------------------------------- Αναστάσιος Λ. Καμπούρης Υποψ. Διδάκτορας Γλωσσολογίας Τμήμα Φιλολογίας / Πανεπιστήμιο Πατρών Αιγιαλέως 61, 25100
...
ΥΓ δικό μου... Κι εμείς μάθαμε εβραϊκά, αλλά δεν κάναμε έτσι κ. Γλωσσολόγε μου...
To Greek American News Agency μαζί με άλλα sites ξεκινάει δυναμικά μια εκστρατεία ευαισθητοποίησης για τον Ελληνο-Αυστραλό συγγραφέα Χάρη Νικολαΐδη που καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση για προσβολή της βασιλικής οικογένειας της Ταϊλάνδης. Οι εικόνες που μεταδίδουν εδώ και λίγες ώρες τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία είναι συγκλονιστικές δείχνοντας τον νεαρό καθηγητή αλυσοδεμένο ο οποίος σπαρακτικά ζητά συγνώμη από τις αρχές. Απαιτείται ευαισθητοποίηση όχι μόνο από το Αυστραλιανό Υπουργείο εξωτερικών το οποίο ήδη κινητοποιείται σύμφωνα με πληροφορίες μας αλλά και από το ελληνικό Υπουργείο εξωτερικών. (...) O Ελληνο Αυστραλός... συγγραφέας Χάρης Νικολαΐδης καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση στη Ταϊλάνδη για προσβολή του μονάρχη τού έθνους σε ένα μυθιστόρημα που συνέγραψε το 2005. Η παράγραφος θεωρήθηκε προσβλητική. Μάλιστα αρκετοί ανταποκριτές απέφυγαν να μεταδώσουν τις ακριβείς φράσεις για τις οποίες καταδικάστηκε φοβούμενοι αντίστοιχα μέτρα εις βάρος τους. Το Ποινικό Δικαστήριο του Μπανγκόκ καταδίκασε σήμερα τον Νικολαΐδη, 41, αφού παραδέχθηκε την ενοχή του για υπόθεση του νόμου lese majeste, που φέρνει επιβολή στην φυλακή θητεία τριών έως 15 ετών για δυσφήμιση, εξύβριση ή απειλή εναντίον της βασιλικής οικογένειας.
Ακόμα ένας λόγος για να γίνει κανείς πλούσιος: Η συχνότητα των οργασμών στις γυναίκες συνδέεται άμεσα με τον πλούτο των συντρόφων τους, δείχνουν μελέτες σε διάφορες περιοχές του κόσμου.
«Διαπιστώσαμε ότι η αύξηση του εισοδήματος του συντρόφου έχει μια έντονη θετική επίδραση στη συχνότητα του οργασμού που αναφέρουν οι ίδιες οι γυναίκες» δήλωσε στους Times του Λονδίνου ο Δρ Τόμας Πόλετ του Πανεπιστημίου του Νιουκάσλ στη Βρετανία.
Τόσο ο Δρ Πόλετ όσο και πολλοί συνάδελφοί του στο χώρο της ψυχολογίας και της εξελικτικής ψυχολογίας πιστεύουν ότι το φαινόμενο οφείλεται σε μια εξελικτική προσαρμογή, βαθιά χαραγμένη στο γυναικείο εγκέφαλο, η οποία καθοδηγεί τις γυναίκες να επιλέγουν άνδρες ικανούς να παρέχουν τα απαραίτητα για την ανατροφή των παιδιών τους.
... @ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΕ αγόρι μου, τι πας και διαβάζεις;
Πλάκα κάνω...καλά έκανες και υπέδειξες το άρθρο. ...
Οι Δαρβινιστές και εξελικτική ψυχολογία: "το φαινόμενο οφείλεται σε μια εξελικτική προσαρμογή, βαθιά χαραγμένη στο γυναικείο εγκέφαλο, η οποία καθοδηγεί τις γυναίκες να επιλέγουν άνδρες ικανούς να παρέχουν τα απαραίτητα για την ανατροφή των παιδιών τους."
Δηλαδή αδελφές μου, για να καταλάβω κι εγώ η χαζή... ετούτη η εξελικτική προσαρμογή, δεν επέδρασε καθόλου στο να καθοδηγήσει τις γυναίκες να σκεφτούν ότι τα παιδιά δεν τα ανατρέφει μόνο το πορτοφόλι του άνδρα;
Δηλαδή αδελφές μου, ερωτώ γιατί θα σκάσω... αυτές που ερωτεύονται κάτι "ρεμάλια του κερατά", κάτι "ανεπρόκοπους", κάτι "κατατρεγμένους αντιεξουσιαστές", κάτι "ταξιδιάρηδες άφραγκους", κάτι "γοητευτικούς περιπλανώμενους", κάτι "ασθενείς κι αθεράπευτους"... τι είναι, εξελικτικά απροσάρμοστες;
Δηλαδή αδελφές μου, είπατέ μοι... εμείς γιατί κοπανιόμαστε τόσον καιρό ότι η μόνιμη σχέση, ο γάμος, δεν οδηγεί απαραίτητα και μόνον στην απόκτηση παιδιών;
Α, ρε ξύλο που το θέλουν τα κουνελάκια...
Προσπαθούν να μας εγκλώβίσουν στην καταδυνάστευση των αριθμών εδώ και χρόνια.
Ημών των γυναικών οι αριθμοί πρέπει να είναι μικροί: μικρή περιφέρεια, μικρή μάζα σώματος, μικρή ηλικία... Υμών των ανδρών οι αριθμοί πρέπει να είναι τεράστιοι: τεράστιο πέος, τεράστιος τραπεζικός λογαριασμός, τεράστιο αυτοκίνητο... ... @ Ξύλο που το θέλουν ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΕ μου... με τις πέτρες πρέπει να τους πάρουμε.
Μμμμ...κοινωνιολογική έρευνα σε δείγμα 5000 γυναικών στην Κίνα... Μη δίνεις σημασία... οι κινέζικοι οργασμοί, είναι σαν τα κινέζικα ηλεκτρικά σίδερα... Όλες μπορούμε να έχουμε ένα αλλά είναι άχρηστο και επικίνδυνο.
Κατά χίλιες τριακόσιες ψυχές μειώθηκε ο συνωστισμός των Παλαιστινίων στη Γάζα (αριθμός που αυξάνεται, όσον ανασύρονται κι άλλοι νεκροί απ' τα ερείπια). Απ' αυτά τα θύματα τα πεντακόσια περίπου είναι σκοτωμένα παιδάκια. Η αναλογία είναι ανατριχιαστική - πάλι χωρίς ιστορικό προηγούμενο.
Ο πρώην υπουργός εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στην παραίτηση, παραδέχεται ότι έκανε σφάλματα και διαψεύδει τις φήμες ότι δεν θα είναι υποψήφιος στην Α Δ Αθηνών
Γ. ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗΣ "Ζητώ συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου"
Συνέντευξη στον Β. ΧΙΩΤΗ | Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009
Τέσσερις μήνες μετά την αποχώρησή του από την κυβέρνηση ο κ. Γ.Βουλγαράκης διακόπτει τη σιωπήτου για να ζητήσει συγγνώμη από τους οπαδούς της ΝΔ για τη συμπεριφορά του και για τα λάθη που έκανε όσο ήταν υπουργός. Σε μια εκ βαθέων συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» ομολογεί ότι υπέπεσε σε μια σειρά σφάλματα που εξέθεσαν τον ίδιο και την παράταξή του, τονίζοντας όμως παράλληλα πως υπήρξε εύκολος στόχος αντικρουόμενωνσυμφερόντων.Ο κ.Βουλγαράκης διαψεύδειτις φήμες ότι δεν θα είναι και πάλι υποψήφιος στην Α Δ Αθηνών και υποστηρίζει πως το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου δεν είχε καμία σχέση με την παραίτησήτου. Ο πρώην απαντά και στα πυρά που δέχεται από υπουργούς και στελέχη της ΝΔ επισημαίνονταςπως κατανοεί την πικρία όσων έχουν χάσειτους υπουργικούς τους θώκους και καταφεύγουνσε υπαινιγμούς.
Θυμάται κανείς έναν υπουργό στην Ιαπωνία ο οποίος, σε μια παρόμοια περίπτωση σκανδάλου, έκανε χαρακίρι; Και μετά μου λες συμπεθέρα μου, ότι η λέξη ΦΙΛΟΤΙΜΟ είναι ελληνική... Θεέ μου σώσε μας και σώσε με κι εμένα γιατί...θα τ'ανοίξω το στόμα μου...θα τ'ανοίξω.
Όντως...φεύγει "Ο χειρότερος πρόεδρος στην Ιστορία" των Ηνωμένων Πολιτειών...αλλά βρε παιδιά...μην κάνετε κι έτσι.
...
Χάος...
Ή εγώ είμαι εκτός τόπου και χρόνου ή εγώ είμαι εκτός τόπου και χρόνου... Δεν γίνεται αλλιώς.
Δεν γίνεται όλοι να το καταλαβαίνουν κι εγώ να μην μπορώ...
Συμπεθέρα μου, δεν γίνεται.
Καλέ εμείς... εδώ στην Ελλάδα, από πότε "τον στήνουμε" τόσο απροκάλυπτα;
Από πότε "τα κατεβάζουμε" με τόση προθυμία;
Από πάντα, θα μου πεις συμπεθέρα...από πάντα.
Καλέ...δε λέω να μη μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές εξελίξεις...
No no no...
Αλλά και... We are one: The Obama inaugural celebration...
Ποιος γιορτάζει καρδιά μου, ποιος; Πες μου να του πω χρόνια πολλά... Αλλά μη μου λες με το στανιό να γιορτάσω.
Έχεις δίκιο...θα σπάσει τα μηχανάκια τηλεθέασης... έχεις δίκιο. Έχει δίκιο και η City Press να γράφει, στην παρουσίαση του τηλεοπτικού προγράμματος, "Τι θα δούμε σήμερα;"
Διότι "θα το δούμε" συμπεθέρες, πέραν πάσης αμφιβολίας...
Θα το δούμε, έστω και από περιέργεια...
Θα το δούμε, έστω και για να το σχολιάσουμε...
Διότι θα είναι...πώς το είπε ο ίδιος; Να δεις...πώς το είπε;
Έλα καλέ συμπεθέρα... «η πιο ανοιχτή και περιεκτικήορκωμοσία στην Ιστορία» ...
Mega: Πριν την ορκωμοσία του Ομπάμα Τη μεγάλη γιορτή πριν την ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα θα προβάλει αυτή την Κυριακή στις 21.30 το Mega, με τίτλο «We are one: The Obama inaugural celebration - Γιορτή πριν την ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα». Τα μεγαλύτερα αστέρια της μουσικής θα δώσουν το «παρών»,... με δωρεές ...
Οι Αμερικανοί, βέβαια, δεν είναι κάτι τύποι σαν κι εμάς... ανοιχτοχέρηδες στην ψήφο και κοψοχέρηδες την επαύριο...δεν είναι.
Ο Μπαράκ Ομπάμα, αποτελεί επένδυση στην... υστεροφημία τους. Θα έχουνε να λένε...
Κοίτα βρε κόσμε...κοίτα τι κάναμε εμείς...μέσα στην ρατσιστική υστερία μας...
Κοίτα ποιόν εκλέξαμε για πρόεδρο.
Ένα πορτρέτο του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, σε κόκκινο, λευκό και μπλε, θα κοσμεί εφεξής την μόνιμη συλλογή πορτρέτων της Εθνικής Πινακοθήκης των ΗΠΑ, στην Ουάσινγκτον.
Πρόκειται για φωτογραφία με την τεχνοτροπία του στένσιλ, η οποία θα αναρτηθεί σε αίθουσα της Πινακοθήκης στις 20 Ιανουαρίου, δηλαδή την ημέρα ορκωμοσίας του Ομπάμα.
Η Πινακοθήκη απέκτησε το έργο του καλλιτέχνη Σέπαρντ Φέρι από το Λος Άντζελες, που αρχικά έφερε τη λέξη ΕΛΠΙΔΑ, αλλά στη συνέχεια τροποποιήθηκε και σε αυτό εμφανίστηκαν οι λέξεις ΑΛΛΑΓΗ και ΨΗΦΙΣΕ.
Στη συνέχεια έγινε διάσημο αφού κυκλοφόρησε σε αφίσες, αυτοκόλλητα, μπλουζάκια και κάθε είδους αναμνηστικά.
Η Πινακοθήκη συνήθως αποκτά τις προσωπογραφίες απερχόμενων προέδρων, κάτι που συνέβη και στην περίπτωση του προέδρου Τζορτζ Μπους, του οποίου το πορτρέτο απέκτησε η Πινακοθήκη τον περασμένο Δεκέμβριο.
Δε γίνεται που λες συμπεθέρα, να μου ζητάνε να γιορτάσω γιατί έγινε Πρόεδρος το παλικαράκι, που άλλοτε το παίζει μαύρο και άλλοτε ημίλευκο, και που αποδεικνύεται ιδιαίτερα σιωπηλό στα νούμερα των Ισραηλινών. Αλλά...ας μην γίνομαι αγενής...το παλικαράκι γιορτάζει και μια και ήθελε να δείξει καλό και "προοδευτικό" πρόσωπο και να τα έχει καλά με όλες τις "κοινότητες", ας του κάνω κι εγώ ένα ΔΩΡΟ*.
*Παρακαλώ, να μην "ανοίξετε" το δώρο όσοι σοκάρεστε από την "διαφορετικότητα" και όσοι δεν αντέχετε το "σκληρό" χιούμορ... Ευχαριστώ.
I am Sameh A. Habeeb. I'm a Palestinian born and raised in Gaza. I'm 23 years old. I have a bachelor degree in English Language and Literature. I have worked in several different fields’ pre and post of my university studies for almost 5 years. I have worked as volunteer in civil societies where I practiced tasks to help people and educate children. I worked as News Producer and a Journalist at the Ramattan News Agency which is Regional Media facility based in Gaza and the Middle East.
...
Είναι λίγο πιο μικρός απ' τον γιο μου... Είναι στην ηλικία της δημιουργίας και των ονείρων. Γράφει καθημερινά από την Γάζα, μετρώντας τις μέρες του πολέμου και τα θύματα... Κι εμείς, σχεδον τρακόσιοι άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο, καθημερινά του αφήνουμε μυνήματα ελπίδας...ευχές και προσευχές...
Περιμένουμε κάθε βράδυ τη νέα ανάρτηση για να δούμε...ότι αυτός τουλάχιστον "είναι καλά"...
Νοιώθουμε ντροπή να δείξουμε την απόγνωση μας... Νοιώθουμε ντροπή να δείξουμε τη φρίκη μας... Νοιώθουμε ντροπή. Γιατί αυτός ζει εκεί...στη φρίκη και την απόγνωση. Αυτός, απλά, παραθέτει εικόνες από τη φρίκη και την απόγνωση και μας ζητάει να μη στρέψουμε αλλού το βλέμμα.
Είναι ο Sameh η καθημερινή μας είδηση ότι η Γάζα ζει. Είναι ο γιος σου και ο γιος μου, ο αδελφός σου... Είναι ο συγγενής μας... εκεί, που ο Άνθρωπος, αιώνες τώρα, πεθαίνει κι ανασταίνεται.
Έκκληση δικτύου βρετανών Εβραίων για μποϋκοτάζ, ακύρωση επενδύσεων και επιβολή κυρώσεων κατά του Ισραήλ
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε ως επιστολή στον Γκάρντιαν τις 10 Ιανουαρίου 2009 και στο σάιτ του Monthly Review
Ολοι οσοι υπογράφουμε είμαστε εβραϊκής καταγωγής. Όταν αντικρίσαμε τα νεκρά και ματωμένα κορμιά των μικρών παιδιών, την έλλειψη νερού, ηλεκτρισμού και τροφίμων, μας ήλθε στο νου η πολιορκία του γκέτο της Βαρσοβίας. Όταν ο Dov Weisglass, σύμβουλος του ισραηλινού πρωθυπουργού Ehud Olmert δήλωνε ότι θα υποβάλλει τους κατοίκους της Γάζας «σε δίαιτα» και ο υφυπουργός Αμυνας,Matan Vilnai,ότι οι Παλαιστίνιοι θα έπρεπε να υποστούν «ένα μεγαλύτερο ολοκαύτωμα», μας θύμισαν τον γενικό κυβερνήτη της κατεχόμενης Πολωνίας,Hans Frank, όταν μιλούσε για «θάνατο από πείνα».
As of today , more than 1,000 Palestinians have been killed by the Israeli assault, including at least 335 children and many more civilians. Nearly 5,000 have been wounded, many paralyzed for life. Tens of thousands have fled their homes - but Gaza is entirely sealed off, so there is nowhere to hide, no safe haven for civilians, no escape corridor for civilians to flee the air, sea and land attacks.
...
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ τη λάμπα κρατώ ψηλά να δούνε της γης οι θλιμμένοι να ρθούνε να βρουν συντροφιά
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι σταμνί για να πιει ο καημός κι ανάμεσά μας θα στέκει ο πόνος του κόσμου αδερφός
Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουν σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός κι εκεί καθώς θα μιλάμε θα ρθει συντροφιά κι ο Χριστός Τάσος Λειβαδίτης
Αθώοι κρίθηκαν από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο οι έξι κατηγορούμενοι συντελεστές της θεατρικής παράστασης «Εγώ είμαι το θείο βρέφος» που είχε ανέβει τον Σεπτέμβριο του 2006. Στο σύνολο τους αντιμετώπιζαν την κατηγορία της κακόβουλης καθύβρισης της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ενώπιον του δικαστηρίου βρέθηκαν ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός, οι ηθοποιοί Αναστασία Μποζοπούλου, Ευθύμιος Παπαδημητρίου, Μαρία Κοσκινά, Χρήστος Θεοδωρίδης και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου του Νέου Κόσμου Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
Η κατηγορία είχε απαγγελθεί μετά από μήνυση πολιτών που υποστήριζαν ότι η επίμαχη παράσταση του Θεάτρου Νέου Κόσμου προσβάλει το θρησκευτικό συναίσθημα.
Η υπόθεση του έργου έχει ως εξής: Στη Γαλιλαία ζει ο Αντώνης, ένα παιδί που ζηλεύει το γειτονόπουλό του, βλέποντας να το ψάχνουν οι μάγοι και προσπαθεί να τους παραπλανήσει ότι αυτός είναι το Θείο Βρέφος. Συνειδητοποιώντας τελικά πως δεν μπορεί να γίνει θεός στη χώρα του, φεύγει και έπειτα από χρόνια γράφει στους γονείς του ότι στην Κίνα έχει γίνει Βούδας.
Απολογούμενοι οι έξι κατηγορούμενοι τόνισαν ότι δεν είχαν πρόθεση να βλασφημήσουν ενώ όπως ανέφεραν κανένας από τους θεατές δεν είχε αισθανθεί προσβεβλημένος.
Το δικαστήριο έκρινε ότι δεν στοιχειοθετήθηκε η κατηγορία.
Η παράσταση προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις φανατικών χριστιανών, πολλοί από τους οποίους το βράδυ της 21ης Φεβρουαρίου 2006 κατέκλυσαν το θέατρο και, προπηλακίζοντας τους θεατές, απαιτούσαν να κατέβει η παράσταση.
... ... ... ... Πού χάθηκε η χαρά των Χριστιανών Θεέ μου; Πού χάθηκε το γέλιο τους; Έβλεπα τη Θεία λειτουργία μια Κυριακή... Θεσσαλονίκη... Άγιος Δημήτρης. Κάνει ένα ζαπ η κάμερα στο εκκλησίασμα... κάτι μούρες αγέλαστες... Αγέλαστες, στριφνές, στυφές, σκοτισμένες... Δεν το είχα ποτέ προσέξει άλλοτε... Τι σου είναι κι αυτή η κάμερα; Όργανο του εξαποδώ...
Πήγα κι εγώ σαν wanna-be σινεφίλ να δω τις προάλλες με φίλους την ταινία animation «Βαλς με τον Μπασίρ» του Άρι Φόλμαν, μια ισραηλινή παραγωγή με ένα ηχηρό αντιπολεμικό μήνυμα. Αξίζει να σημειωθεί πως η ταινία προβάλλεται αυτόν τον καιρό, αρχές του 2009, ενώ λίγο παραδίπλα μας πραγματοποιούνται φρικαλεότητες πολέμου και χάνονται ανθρώπινες ζωές, στα ίδια αυτά πολύπαθα εδάφη, στα σύνορα μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης...
