Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ

Το 2011 ανάμεσα σε όσα μου χάρισε έφερε και την έκδοση του βιβλίου μου "Ο Βασίλης κι ο Αι Βασίλης". Ο εκλεκτός φίλος Γιάννης Πουλόπουλος και το korydallos info μου έδωσαν τη χαρά να μαγνητοσκοπήσουν την εκδήλωση της παρουσίασης του την οποία κρατώ στη μνήμη μου ως μια από τις πιο πολύτιμες στιγμές της χρονιάς που φεύγει. 

Ευχαριστώ από καρδιάς!!!

Ελένη Λιντζαροπούλου

υγ... κλικ στον σύνδεσμο για να δείτε το video

Προς ομιλούντες περί του μοναχού Εφραίμ

Η υπόθεση του Βατοπεδίου έγινε αυτές τις ημέρες υπόθεση Εφραίμ. Αλλά δεν φαίνεται τα «επιχειρήματα» να πιάνουν τόπο. Ο λαός, κατά πως φαίνεται, μπούχτισε από τα πολλά και στρέφει την πλάτη στις κορώνες «θλίψης» και υπεράσπισης αλλά δυστυχώς κινδυνεύει να πάρει η μπάλα τους πάντες.

Ειδικά με επιχειρήματα περί της ατιμωρησίας των πολιτικών -που οι ίδιοι φρόντισαν- εμφανίζεται ένας ηθικός συμψηφισμός του εσχάτου είδους και μια ισοπέδωση και ομογενοποίηση των πάντων. Κανείς δεν αξιώνει αλήθεια, δικαιοσύνη, τιμωρία ή αθώωση στην βάση των στοιχείων και της πραγματικότητας. Ενώ δράττεται η ευκαιρία να χτυπήσουν οι δόλιοι το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών για την στάση τους.  

Τα δικά μου ερωτήματα από την άλλη, διαρκώς αυξανόμενα, είπα να τα καταπιώ αλλά δεν χωρούσαν και τα εκθέτω δημόσια αντί να τα κάνω μειλ για να τα στείλω στους σεβάσμιους και σεβαστούς αλλά και στους ανυπόληπτους και σκόπιμους ομιλούντες των ημερών. 

Απορώ λοιπόν…

Προς τι, εκτός από τους γνωστούς θρησκευτικούς και πολιτικούς κύκλους, ως και Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι αποφασίζουν να υπερασπιστούν χωρίς επιχειρήματα έναν υπόδικο, όποιος και αν είναι αυτός, με τον ισχυρισμό ότι άλλοι εγκληματίες είναι εκτός φυλακής και αυτός κρίθηκε προφυλακιστέος; Είναι επιχείρημα αυτό;

Είναι επιχείρημα να αξιώνουμε άλλη μεταχείριση για κάποιον επειδή προ ημερών οι Ρώσοι του φιλούσαν το χέρι ή επειδή έχει σπουδαίες σχέσεις με όλη την Ορθοδοξία; Είναι επιχείρημα το ότι αναστήλωσε και ανέστησε εν πολλοίς την αρχαία μονή;

Ή επειδή έκαναν παρέμβαση ξένοι παράγοντες; – πράγμα που θα έπρεπε να μας ενοχλεί και όχι να το επιβραβεύουμε.

Είναι επιχείρημα η συσχέτιση της υπόθεση Βατοπεδίου με τις αλλαγές στην διδασκαλία των θρησκευτικών ή την στάση Καμίνη απέναντι στην Προσευχή;  

Είναι αυτά κοινωνικός λόγος;

Είναι αυτά θεολογικός λόγος;

Είναι πολιτικός λόγος;

Είναι νομικός λόγος;

Δεν είναι.

Ούτε καν ανθρώπινος ή εκκλησιαστικός λόγος είναι.

Διότι για ανθρώπινους ή εκκλησιαστικούς λόγους όλοι, όσοι ισχυριζόμαστε ότι δεν είναι ύποπτοι για επανάληψη αξιόποινων πράξεων ή φυγής, θα έπρεπε να είναι εκτός φυλακής τις άγιες μέρες…

Ή οι πόρνες και οι τελώνες δεν μας προάγουν πια στην Βασιλεία των ουρανών;

Γιατί λοιπόν σύρετε αγαπητοί τα ονόματά σας πίσω από μια τέτοια υπόθεση η οποία είναι αποκλειστικό θέμα δικαιοσύνης.

Δικαίωμά σας είναι, αλλά δεν το καταλαβαίνω. Δεν θέλω να το καταλάβω και δεν θέλω να κάνω υποθέσεις. Κατανοώ τους φανατικούς ή τους παρασυρόμενους αλλά τους γράμματα γνωρίζοντες πώς να του κατανοήσω;

Πάντως με αυτή σας την πράξη μας λυπήσατε και μας διασύρατε περισσότερο από ότι θα συνέβαινε με την σιωπή σας.

Αν μη τι άλλο από κάποιους, αφού επιλέξατε να μιλήσετε, θα περιμέναμε στέρεα και ακλόνητα επιχειρήματα και όχι αυτά τα σαθρά και παιδαριώδη που κυκλοφορούν στους κύκλους των όποιων υπερασπιστών και υιοθετήσατε και εσείς.

Τα κόκαλα και η σάρκα της Εκκλησίας τρώγονται και το αίμα της πίνεται.

Προς τι το ξόδεμα;

Ελένη Λιντζαροπούλου

Η περίσκεψη, το νόημα και ο πλούτος της Γιορτής

Είναι αλήθεια ότι γίνεται πολλή κουβέντα αυτές τις μέρες, όπως και κάθε χρόνο, για το νόημα της γιορτής των Χριστουγέννων αλλά και της Πρωτοχρονιάς. Δυο εορτών σχεδόν εκ διαμέτρου αντίθετων μεταξύ τους που μόνο ημερομηνιακά προσεγγίζουν.

Η Πρωτοχρονιά είναι μία πανάρχαια γιορτή που σηματοδοτεί την αλλαγή του έτους και εορτάζεται σε κάθε τόπο σε διαφορετική ημερομηνία και με διαφορετικό τρόπο. Η 1^η Ιανουαρίου αποτελεί αρχή του έτους στον δυτικό κόσμο και καθιερώθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα το 46 π.Χ. Πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το θέμα ΕΔΩ.

Η εορτή των Χριστουγέννων επισήμως εικάζεται ότι αρχίζει να εορτάζεται ξεχωριστά από τα Θεοφάνεια τον 4^ο αι. επί Πάπα Ιουλίου Α' (337-352) οπότε και θεσπίσθηκε ως επέτειος η 25 Δεκεμβρίου, ημέρα εορτασμού των γενεθλίων του Μίθρα και της εορτής του ακατανίκητου Θεού Ήλιου.

Με την επικράτηση της χριστιανικής θρησκείας ως επίσημης της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έγινε προσπάθεια, συχνά βίαιη και πάντως με σκληρότατους νόμους, αφενός να ξεριζωθούν οι παγανιστικές δοξασίες και εορτές και αφετέρου να επανανοηματοδοτηθούν όσες από αυτές επιβίωσαν με Χριστιανικό νόημα και περιεχόμενο.

Στην πορεία των σχεδόν δύο χιλιετιών αυτό έγινε κατορθωτό αλλά με την απόλυτη σχεδόν επιβίωση των παγανιστικών ή αρχαίων παραδόσεων μέσα σε Χριστιανικό ένδυμα.

Η θεσμική εκκλησία δηλαδή αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει αποδεχόμενη ή ανεχόμενη αυτές τις εορτές, αφού δεν μπορούσε να τις σβήσει, εντάσσοντάς τες στον κύκλο του εκκλησιαστικού έτους – π.χ 12ήμερο, Τριώδιο κλπ.

Ωστόσο μπροστά στο ερώτημα: Τι ακριβώς γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα; Η απάντηση είναι: Την Γέννηση του Χριστού.

Η ημερομηνία είναι αφορμή.

Το περιεχόμενο στους αιώνες θα το δίνει ο καθένας από εμάς προσωπικά, αφού η σχέση με το υπερβατικό και με τον χριστιανικό Τριαδικό Θεό είναι απόλυτα προσωπική.

Εξάλλου η υμνογραφία -πάντα ορθά δογματίζουσα και ψάλλουσα τον λόγο της αληθείας- λέει: «Χριστός γεννάται.»

Γεννάται ο Χριστός χωρίς χρόνο και χωρίς ημερομηνία. Αφού και ο χρόνος είναι ανθρώπινο εφεύρημα για δική μας διευκόλυνση. Χριστός γεννάται και δεν γεννήθηκε απλώς. αφού η Γέννηση είναι η υπερβατική σάρκωση του άχρονου και αχώρητου Υιού και Λόγου του Θεού.  

Δεν είναι απαραίτητο να το πιστέψει κανείς, αφού και η πίστη αποτελεί προσωπική υπόθεση και επιβάλλεται να είναι το αποτέλεσμα απόλυτα ελεύθερης επιλογής.

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» είπε ο γεννηθείς και γεννώμενος. Οι λοιπές ιστορικές αμαρτίες της καθεστηκυίας εκκλησίας… ουδεμία σχέση έχουν με τον Κύριο. Σας διαβεβαιώ κι ας έγιναν και γίνονται στο όνομά Του.   

Το βέβαιο είναι πως ετούτες τις μέρες, για άλλη μία χρονιά, η Γέννηση του Χριστού αποτελεί «μέγα σκάνδαλο» και «μωρία» για όποιον δεν μπορεί να προσεγγίσει το υπερβατικό εν τοις μυστηρίοις.

Λογικό μου φαίνεται γι αυτό ας αφήσουμε η κάθε πλευρά την άλλη απετροβόλητη… μέρες που είναι, ε;

Από την άλλη η Πρωτοχρονιά θα αποτελεί πάντα σημείο τομής του δικού μας χρόνου. Σημείο απολογισμού, προγραμματισμού, ελπίδων και μέρα ανταλλαγής ευχών και δώρων.

Το πόση αλήθεια θα έχουν όλα αυτά και το πόσο αντίκρισμα εξαρτάται από εμάς.

Πάντα από εμάς εξαρτιόταν και για να μην έχουμε αυταπάτες, ας αναλογιστούμε πόσες πολλές περισσότερες συμβάσεις και εξαναγκασμούς ήταν αναγκασμένες να ανεχθούν οι προηγούμενες γενιές.

Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά σαν πάντα λοιπόν;  Σαν τα παλιότερα χρόνια; Σαν και τότε που η κατανάλωση -δήθεν- δεν είχε καταπιεί τους ανθρώπους. Σαν και τότε που η ταχύτητα -δήθεν- δεν είχε υπερβεί τα αισθήματα; Σαν και τότε που μόνο ίχνη αλήθειας στόλιζαν, σαν πολύχρωμα κορδελάκια, τα δέντρα της -δήθεν- αθωότητας ενός κόσμου που όλοι ξέρουμε ότι δεν ήταν και τόσο αθώος;

Ή Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά της αλήθειας μας… της δικής μας προσωπικής και κοστοβόρας αλήθειας;

Διότι σήμερα είμαστε πιο ελεύθεροι από ποτέ να απορρίψουμε κάθε τι που δεν επιθυμεί η καρδιά μας, κάθε τι που δεν γεννιέται ως αλήθεια μέσα μας… κάθε σύμβαση και κάθε πρέπει. Όσο κι αν αυτό μπορεί να μας βγάλει, προσωρινά, από τη βολή μας. Όσο κι αν θα κληθούμε να πληρώσουμε το -μπορεί και σκληρό- τίμημα.

Χρόνια μας Πολλά.

Τα πιο χαρούμενά μου Χριστούγεννα έρχονται...

  

Αισιόδοξη και χαρούμενη μέσα από μια εξαίσια αίσθηση ανανέωσης, 
ένα συνταίριασμα νιότης και πληρότητας, 

περιμένω φέτος τα Χριστούγεννα.

Θέλω να πνιγώ στη μουσική.

Θέλω να απολαύσω τα ανταμώματα με τους φίλους.

Θέλω να χαρίσω δώρα καρδιάς.

Θέλω να είναι Χριστούγεννα!!!

Κι όταν θα έρθει Εκείνη η ώρα …

Θέλω να γεννηθεί το Αχώρητο μέσα μου. 

Να γίνω αυτό που είμαι.

Το θαυμαστό τοπίο της Αγάπης.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!! 

Ελένη 

Εντάξει… γιατί να το κρύψω; Χαίρομαι!!!

Κυρίες μου, καλώς ήλθατε στην πραγματικότητά μου...

Απολαύστε την Zaz (Isabelle Geffroy) σ' ένα πανέμορφο τραγούδι. Μουσική στη Big Mama -μετά από πολύ πολύ καιρό- για να αλλάξουμε διάθεση και σελίδα.

Με μια απίστευτη γυναικεία φωνή και σκανταλιάρικο ρυθμό.

Αφιερωμένο σ' εσάς Κυρίες μου.

Ευχαριστώ την καλή φίλη που μου το χάρισε. 

Δημιουργία βιβλιοθήκης στο 1ο Ειδικό Σχολείο με την στήριξη επιχειρήσεων του Δήμου Κορυδαλλού

Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία που επιβάλλεται να βρει μιμητές και αξίζει την στήριξή μας. 

Πέντε επιχειρήσεις του Κορυδαλλού ξεκίνησαν την προσπάθεια στήριξης της βιβλιοθήκης του 1ου Ειδικού Σχολείου με την πεποίθηση ότι, ειδικά αυτή την εποχή, κανείς δεν θα μείνει μόνος, 

όπως οι ίδιοι συνηθίζουν να λένε. 

Την πρωτοβουλία αυτή ετοιμάζονται να ακολουθήσουν και άλλοι επαγγελματίες της πόλης, δείχνοντας έτσι ποιος είναι ο πιο ανθρώπινος αλλά και υγιής δρόμος για να πορευτεί η κοινωνία μας στην έξοδο από αυτή την κρίση που είναι πρωτίστως κρίση αξιών. Τέτοιες πράξεις αποτελούν ανάσα ελπίδας στο πνεύμα των Χριστουγέννων που έρχονται. 

Καλές γιορτές!!!

Πού πάτε δάσκαλοι;

"Αν αξιώνουμε διαφορετική ζωή για μας

Πρέπει και να διαφέρουμε από τους άλλους... "

Πάντα μιλούσα για το σχολείο με σεβασμό και πίστη στο δάσκαλο. Έγραφα την λέξη με κεφαλαίο γράμμα: Σχολείο, όπως και Δάσκαλος, Καθηγητής, Γονέας, Εκπαίδευση, Παιδεία… με μικρό άφηνα μόνο τη λέξη μαθητής. Όχι από υποτίμηση αλλά γιατί όλα αυτά τα κεφαλαία, υποτίθεται, εργάζονται για να μεγαλώσει αυτό το «μικρό» και να τους μοιάσει. Ναι! Να τους μοιάσει κι αργότερα όλα όσα θα έχει πάρει από αυτούς να γίνουν κεφάλαια και εφαλτήριο για την δική του εξέλιξη και καταξίωση, για τον δικό του αγώνα δρόμου.

Μιλούσα για το πάθος του δασκάλου, για κείνον τον παιδαγωγικό έρωτα που κάνει τον εκπαιδευτικό να οραματίζεται τους Κόσμους που θα κτίσει και θα κατακτήσει ο μελλοντικός ενήλικας με τα εφόδια που ο ίδιος του δίνει.

Έλεγα μάλιστα, πριν ακόμη η κρίση και τα επακόλουθά της κτυπήσουν την πόρτα μας, ότι η πολιτεία έχει εγκαταλείψει το Σχολείο ως μη παραγωγική επένδυση, ως μη όφειλε, αφού αυτό αποτελεί την μόνη σταθερή επένδυση για το μέλλον.

Μιλούσα μάλιστα με θαυμασμό για τον Δάσκαλο λέγοντας ότι το Σχολείο λειτουργεί με μόνο το πάθος του Εκπαιδευτικού και μια κιμωλία.

Τα έλεγα όλα αυτά και τα πίστευα αλλά δεν αφορούσαν όλους τους εκπαιδευτικούς. Τα έλεγα και τα πίστευα και τα υπερασπιζόμουν σθεναρά χάριν αυτών που δικαίωναν τον ρόλο και το κεφαλαίο γράμμα τους και ήταν πολλοί, αλλά δεν ήταν ο κανόνας.

Ναι, εξωράιζα… Ναι, μεγέθυνα… Ναι.

Έστρεφα το βλέμμα στο καλό. Πίστευα ότι το παράδειγμα θα αποτελούσε και κίνητρο, έστω και για τον συναγωνισμό.

Διότι δυστυχώς η πλειοψηφία, ναι το ξέρετε όλοι, η πλειοψηφία δεν ήταν ποτέ έτσι όπως την περιέγραφα. Η πλειοψηφία διεκπεραίωνε ένα ωράριο εργασίας και μια ύλη διδασκαλίας και τίποτε περισσότερο. Εγώ όμως μιλούσα για τους λίγους, έστρεφα το χέρι και το δάκτυλο προς αυτούς… μήπως και τους ζηλέψουν οι πολλοί και θελήσουν να τους μοιάσουν.

Μα δεν τους έμοιασαν.

Θα μου πείτε και τι έγινε; Ναι, αν μιλούσαμε για τοίχους, αυτοκίνητα, χαλασμένα υδραυλικά, ίσως να μην έτρεχε και κάτι… όμως, στην περίπτωσή μας, μιλούσαμε για το μέλλον.

Και να που αυτό το μέλλον έγινε παρόν και πολύ σύντομα θα είναι παρελθόν και οι Δάσκαλοι και οι Γονείς και όλοι αυτοί που αποτελούν την κοινότητα που εργάζεται για το μέλλον, είναι οι παλιοί μαθητές που δεν θέριεψαν τα όνειρά τους, που δεν εξέθρεψαν μέσα στην εκπαίδευσή τους την ψυχή τους με οράματα…

Και όλοι αυτοί οι παλιοί μαθητές είναι σήμερα, δάσκαλοι, γονείς καθηγητές…

Είναι γονείς χωρίς όνειρα. Είναι εκπαιδευτικοί χωρίς έμπνευση. Είναι δάσκαλοι χωρίς πάθος.

Κι αναρωτιέμαι. Αν το σημερινό θλιβερό αποτέλεσμα προήλθε από ένα Σχολείο που είχε ακόμη πράγματα να δώσει, το αυριανό κατάντημα ποιο θα είναι;

Αφορμή για όλα αυτά που γράφω;

Σήμερα οι εκπαιδευτικοί της περιοχής μου, είχαν την δυνατότητα να ανταμώσουν με μία σπουδαία συγγραφέα που τίμησε με την παρουσία της την πόλη μας. Είχαν την δυνατότητα να φέρουν τους μαθητές τους σε επαφή με έναν σπάνιο και πολύτιμο λόγο. Να διδάξουν μη διδάσκοντας. Να εμπνεύσουν. Να παιδαγωγήσουν, να παραδειγματίσουν, να έχουν ρόλο και λόγο στα μελλούμενα, και δεν το έκαναν.

Απλά, δεν το έκαναν. Από όλους εκείνους που είχαν παρακινηθεί και είχαν εφοδιαστεί με υλικό εργασίας και είχαν ενημερωθεί για τα οφέλη αυτής της συνάντησης, δεν ήρθε ούτε ένας. Δεν έφεραν ούτε έναν μαθητή.

Θα μου πείτε το ΔΝΤ, το μνημόνιο, οι εφεδρείες…

Ναι, όλα αυτά. Αλλά… τους είδα και τότε που δεν τα είχαμε όλα αυτά.

Κι αναρωτιέμαι… κι αναρωτιέστε… πού πάει αυτή η χώρα;

Κι αναρωτιέμαι… κι αναρωτιέστε… πού πάει αυτή η χώρα;

Και είναι και κάποιοι από αυτούς που μιλούν για αντίσταση. Κι είναι και κάποιοι που μιλούν για επανάσταση.

Πού πάτε δάσκαλοι; Από εκεί πήγαν κι οι άλλοι μα, ούτε η αντίσταση, ούτε η επανάσταση είναι «από κει».

ΥΓ… Και μη μου πει κανείς ότι οι πολιτικοί ή οι παπάδες ή όποιοι άλλοι κάνουν χειρότερα και τι θέλω εγώ και ασχολούμαι με έναν κλάδο εργαζομένων που στο τέλος τέλος της γραφής είναι πια και χαμηλόμισθοι κλπ κλπ…

Διότι, εκτός που έχω μιλήσει πάμπολλες φορές για όλους αυτούς, αυτά τα ηθικοσυμψηφιστικά άλλοθι, τα παιδαριώδη και σκόπιμα άλλοθι, εκτρέφουν κάθε λογής φασισμό και κάθε λογής κοινωνική αναισθησία και αναλγητικότητα.

Εκτρέφουν τις λογικές εν τέλει που μας κατάντησαν εδώ: «αφού οι άλλοι κοιτούν την πάρτη τους θα κοιτάζω κι εγώ την δική μου».

Να την κοιτάς… αλλά αναλογιζόμενος ότι εσύ είσαι αυτοί οι άλλοι και δεν εξαιρείσαι και δεν διαφέρεις από αυτούς ΠΟΥ ΘΕ ΝΑ.

ΥΓ2... Ας με συγχωρήσουν εκείνοι που πράγματι διαφέρουν και αντιστέκονται. Το κείμενο αυτό δεν τους αφορά. Κι επειδή δεν μου αρέσει να μιλώ μόνο για τους "άλλους", θα επανέλθω σε όλους αυτούς που το παράδειγμά τους φωτίζουμε τις μέρες και τις ελπίδες μας.

Για τα τρία χρόνια της Big Mama

Una Rosa, Anna Cionini

*****

Προσπαθώ καιρό να φύγω από δω... μα όλο επανέρχομαι. Είπαμε, εδώ μιλώ με τους πολλούς. Εδώ έχει θόρυβο. Δεν έχει σκιές, έχει φως… περισσότερο ίσως κι απ’ όσο χρειάζομαι.

Δεν είναι "τόπος εγκλήματος" είναι τόπος έκφρασης.

Οι αναρτήσεις μου εδώ δεν άντεχαν ποτέ την σιωπή, την τσάκιζαν. Έτσι είναι. Κάποτε κάποτε τα λόγια μας είναι κραυγές. Οι ψίθυροι για όσους αντιλαμβάνονται - χωρίς να βλέπουν - την αλήθεια, γράφονται αλλού.

Εδώ τσακίζω και εδώ στέκομαι όρθια.

Τρία χρόνια τώρα.

Σας ευχαριστώ όλους όσους περάσατε από την Big Mama και αφήσατε το χνάρι σας.

Ελένη

Il Tempo Ritrovato, Anna Cionini

*****

ΣΦΑΓΕΙΟ ΧΡΟΝΟΥ

Σαν δείκτες ρολογιού τα χέρια της,

ψηλά υψωμένα, πάνω απ’ το κεφάλι

δείχνουν ακριβώς.

Ένα ζώο κρεμασμένο στο τσιγκέλι.

Αυτό μόνο.

Έχει αποστηθίσει τ’ όνομά της.

Να μην ξεχάσει ποια είναι.

Τέσσερεις μέρες τώρα,

ρωγμές διαταραγμένου χρόνου.

Εκείνη!

Ευτυχώς, οι δυο, Σαββατοκύριακο.

Οι απώλειες πρέπει να συμβαίνουν οπωσδήποτε Σαββατοκύριακο.

Τις άλλες μέρες σε βλέπουν.

Πας στην δουλειά, βγαίνεις στο δρόμο.

Σαββατοκύριακο οι θάνατοι

τα γονατίσματα

τα δάκρυα.

Να μπορείς να κρυφτείς.

Τι βία κι αυτή;

Τα μάτια των άλλων στο πρόσωπό σου ερευνητικά.

Τρεις και τέταρτο ή παρά;

Όρθια με το αυτί ακουμπισμένο στο στέρνο αφουγκράζεται.

Εκρήξεις πανικού. Ζει;

Τα χέρια δείχνουν τις αντίθετες πορείες.

Έτσι είναι. Ποτέ οι απώλειες δεν φεύγουν σε παράλληλες.

Τρίτη αύριο.

Πρέπει να σκοτώσει τις μέρες.

Να βάλει υστερόγραφα τις λέξεις.

Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι πολύ αργά.

Ε.Λ

Le Danaidi, Anna Cionini

Οι πίνακες από ΕΔΩ

Στις 6 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί το βιβλίο μου "Ο Βασίλης κι ο Αι Βασίλης"

«Ο Βασίλης κι ο Αι Βασίλης»

Συγγραφέας Ελένη Λιντζαροπούλου

Εικονογράφηση Μαρία Πεπονά

Εκδόσεις Παρρησία

Σκληρό εξώφυλλο

Τιμή 8€

ISBN 978-960-696-085-7

*****

Άγιος Βασίλης έρχεται -άρχοντες το κατέχετε-

από-από την Καισαρεία

σύ 'σ' αρχό- συ 'σ' αρχόντισσα κυρία.

Μα, ποιος είναι όμως αυτός ο Άγιος Βασίλης που έρχεται από την Καισαρεία;

Γιατί του τραγουδούν τα παιδιά Κάλαντα στην γιορτή του;

Τι σχέση έχει με τον γλυκό κοκκινοφορεμένο γερούλη στις καρτ ποστάλ και τις βιτρίνες;

Και ο Santa Claus… ποιος είναι ο Santa Claus;

Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί μεταξύ τους;

Και τι δουλειά έχει στην κουβέντα μας ο Άγιος Νικόλας, ο θαλασσινός μας άγιος;

Πώς καταφέραμε να τον μπλέξουμε σε μια παιδική υπόθεση;

Αυτές και πολλές άλλες ακόμη ερωτήσεις έπρεπε να απαντήσω εμπρός στις τρομερές πιέσεις του Βασίλη, του απαιτητικού και τρομερού βαφτισιμιού μου…

Μα η φοβερότερη όλων ήταν:

Υπάρχει στ’ αλήθεια ο Άγιος Βασίλης;

Γράφοντας ένα βιβλίο για παιδιά που φιλοδοξεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, στο νου μου είχα και τους μεγάλους... όλους αυτούς που έρχονται κάθε χρόνο στη θέση μου, και είναι πολλοί.

Από την δύσκολη θέση με έβγαλε - όπως πάντα - η αλήθεια. Αυτήν θα συναντήσετε στις σελίδες του βιβλίου μου που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες και ζητά την αποδοχή του πιο απαιτητικού αναγνωστικού κοινού, των παιδιών.

Ελένη Λιντζαροπούλου